Ξεχνώντας ό,τι μάθαμε για την οικονομία…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην πολιτική, προφανώς, πρέπει να «τάζεις».

Να υπόσχεσαι, με άλλα λόγια, ότι θα κατορθώσεις να κάνεις πράξη το τάδε ή το δείνα πράγμα, ώστε να δημιουργείς προσδοκίες για μια καλύτερη ημέρα και κίνητρα για την επανεκλογή σου.

Αν δεν τάξεις, εξάλλου, ότι μπορείς να προσφέρεις κάτι καλύτερο από όσα ήδη ισχύουν, ποιο το νόημα της όλης προσπάθειας και της εμπλοκής σου με το «σπορ»;

Υπάρχει, όμως, τάξιμο και τάξιμο…

Επί δεκαετίες, προοίμιο κάθε προεκλογικής περιόδου ήταν η προαναγγελία παροχών ή και προσλήψεων. Με αυτά και με αυτά, όμως, φτάσαμε στη σημερινή μας κατάντια…

Ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, έταξε χθες, μέσω της συνέντευξής του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, πρώτον, ότι η χώρα θα κατορθώσει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της έναντι των εταίρων και δανειστών εμφανίζοντας πρωτογενές πλεόνασμα στο τέλος του 2013 και, δεύτερον, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πλεονάσματος, το 70%, θα δοθεί «για να διορθωθούν κάποιες από τις προηγούμενες αδικίες, όπως η ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων».

Η δέσμευσή του αυτή, σε μια εποχή ανέχειας για μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως των χαμηλοσυνταξιούχων, δύσκολα επιδέχεται κριτική.

Διατυπώνεται, όμως, την ίδια ώρα που περισσότεροι από 1,5 εκατ. Έλληνες βρίσκονται στην ανεργία και ένα μεγάλο μέρος τους στερείται παντελώς εισοδήματα, ενώ υφίσταται, από κοινού με όσους εξακολουθούν να βρίσκονται σε απασχόληση, μια πρωτοφανή φορολογική αφαίμαξη, που τους ωθεί στα όρια της αξιοπρέπειας ή ακόμη και πέρα από αυτά.

Πέραν των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Ελλάδα να οδηγήσει το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα τυχόν προκύψει από τον προϋπολογισμό του 2013, από κοινού με τα όποια έσοδα πιθανόν έχει από τις αποκρατικοποιήσεις, σε ειδικό λογαριασμό για τη μείωση του δημοσίου χρέους (απόφαση Eurogroup Δεκεμβρίου 2012), πώς είναι δυνατόν να προαναγγέλλονται ενισχύσεις ακόμη και χαμηλοσυνταξιούχων, όταν η υπερφορολόγηση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η ανεργία είναι στα ύψη;

Έτσι θα φθάσουμε στην ανάπτυξη;

Δεν είναι αντιληπτό ότι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη προηγούνται των παροχών, και όχι αντιστρόφως;

Ο δρόμος από το Grexit στο Grecovery σίγουρα δεν περνά διαμέσου υποσχέσεων για 50.000 προσλήψεις στους Δήμους μέσω «stage» ή για παροχές στις ομολογουμένως αδύναμες ομάδες πολιτών.

Οι δεσμεύσεις αυτές μπορεί να ηχούν ως πανάκεια για ανθρώπους που βρίσκονται, πράγματι, σε ανάγκη, όμως δεν ισοδυναμούν με λύση.

Αντίθετα, διατηρούν την πεποίθηση μεγάλης μερίδας του κοινού ότι πέραν της προσπάθειας δημοσιονομικής προσαρμογής που καταβάλλει, κυρίως μέσω της φορολογίας και όχι μέσω της μείωσης των δαπανών, η παρούσα κυβέρνηση οδεύει δίχως συγκεκριμένη αναπτυξιακή πολιτική και δίχως τις καίριες απαντήσεις στα διλήμματα που θέτει η παρούσα κρίση.

Την ίδια ώρα που η χώρα ζήτησε και έλαβε διετή παράταση για την ολοκλήρωση της διαδικασίας δημοσιονομικής της προσαρμογής, έως το 2016, και όταν είναι ακόμη στον αέρα η υπόθεση της κάλυψης του χρηματοδοτικού κενού στο πρόγραμμά της, ύψους από 4 έως και 12 δισ. ευρώ, πώς προαναγγέλλονται παροχές;

Ακόμη και όταν αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, που πιθανότατα θα εμφανίσει εφέτος η Ελλάδα, στηρίζεται σε περικοπές του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και σε καθυστερήσεις στην αποπληρωμή του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή σε μέτρα που αποδεδειγμένα εντείνουν την ύφεση, πώς είναι δυνατόν να διατυπώνονται από τα πλέον επίσημα χείλη τέτοιες δεσμεύσεις;

Βέβαια, είπαμε. Στην πολιτική πρέπει να τάζεις.

Δεν πρέπει όμως και να ξεχνάς…