Πίτα ολάκερη και σκύλος χορτάτος με τα δάνεια…

Όσο επιτακτική κι αν είναι η διοχέτευση ρευστότητας για την επανεκκίνηση της οικονομίας, άλλο τόσο απαραίτητη είναι και η διατήρηση της όποιας κοινωνικής συνοχής έχει απομείνει σε αυτόν τον τόπο.

Για να κρατηθεί, όμως, η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, η νέα ρύθμιση που εμφανίζεται να επεξεργάζεται η κυβέρνηση σε σχέση με τις ενυπόθηκες δανειακές υποχρεώσεις των νοικοκυριών οφείλει να εδράζεται σε δύο πυλώνες:

Πρώτον, στην αποδέσμευση τραπεζικών κεφαλαίων που παραμένουν σήμερα εγκλωβισμένα σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια, με στόχο τον επαναπροσανατολισμό τους στην οικονομία και, δεύτερον, στην εξασφάλιση συνθηκών που θα επιτρέψουν την εκ νέου εξυπηρέτηση δανείων τα οποία είναι σήμερα «κόκκινα», αλλά υπό ρεαλιστικές συνθήκες σε σχέση με τα εισοδήματα των νοικοκυριών αυτών.

Υπό το πρίσμα αυτό, η εξέταση του λεγόμενου ιρλανδικού μοντέλου εκ μέρους της κυβέρνησης, θεσμικών φορέων και καταναλωτικών οργανώσεων, όπως επισήμανε χθες το «Έθνος της Κυριακής», ενδεχομένως να προσφέρει τη λύση στον γόρδιο δεσμό των μη εξυπηρετούμενων δανείων στη χώρα μας.

Μια χώρα που έχει ήδη κλείσει τρία χρόνια σε καθεστώς μνημονίου, έχει χάσει ποσοστό σχεδόν 25% του ΑΕΠ της, μαστίζεται από πρωτοφανή ανεργία και βρίσκεται προ του ενδεχομένου απρόβλεπτων κοινωνικών εξελίξεων σε περίπτωση που αρθεί η απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας από την 1η.1.2014.

Εξελίξεις οι οποίες μπορούν να αποτραπούν μόνον εφόσον υπάρξει η απαραίτητη νηφαλιότητα αλλά και διορατικότητα για την επικράτηση ενός μοντέλου διευθέτησης τραπεζικών οφειλών το οποίο θα στηρίζεται στα σημερινά κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα της χώρας.

Η εισαγωγή των εννοιών των «αποδεκτών δαπανών διαβίωσης» και του «συνεργάσιμου δανειολήπτη», όπως προβλέπει το λεγόμενο «ιρλανδικό μοντέλο», για τη δημιουργία ενός πλέγματος το οποίο θα εξετάζει τόσο τις ανάγκες διαβίωσης ενός νοικοκυριού, υπό αντικειμενικές συνθήκες, όσο και την προθυμία του να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, ίσως αποτελέσει μια ικανή βάση προώθησης του εγχειρήματος αυτού.

Από τη μία πλευρά, ο τραπεζικός τομέας θα οφείλει να λαμβάνει υπόψη του κατά τρόπο ρεαλιστικό τις ανάγκες διαβίωσης των δανειοληπτών και, από την άλλη, οι ίδιοι θα πρέπει να βάζουν στο τραπέζι την πραγματική εισοδηματική και περιουσιακή τους κατάσταση, αλλά και την προθυμία τους να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις που ανέλαβαν έναντι του πιστωτικού συστήματος, εξασφαλίζοντας τη δανειοδότησή τους.

Ακραίες περιπτώσεις προφανώς θα υπάρξουν. Όμως, μέσω της διαδικασίας αυτής, εφόσον τελικά προκριθεί, τουλάχιστον θα ξεκαθαρίσει το τοπίο σε σχέση με τα «κόκκινα δάνεια» και το κατά πόσον εκείνοι που αρνούνται σήμερα να τα εξυπηρετήσουν το πράττουν ως απόρροια γνήσιας αδυναμίας ή στο πλαίσιο της προστασίας που προσφέρει η υφιστάμενη απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.

Όπως και να έχει το πράγμα, αργά ή γρήγορα η υπόθεση των «κόκκινων δανείων» θα έφτανε σε ένα τέλος.

Καλό θα ήταν το «τέλος» αυτό να συνοδευτεί και από την απαραίτητη σοφία εκ μέρους του «συστήματος» ώστε να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι και να προσφερθεί μια δεύτερη ευκαιρία, υπό βιώσιμες συνθήκες, σε όσους επιθυμούν να διευθετήσουν τις οφειλές τους.

Διαφορετικά, και δεδομένης της αποτυχίας των δύο ρυθμίσεων που ήδη θεσμοθετήθηκαν για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα των «κόκκινων δανείων» και των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, το «τέλος» αυτό ίσως οδηγήσει σε μια «αρχή» σαφώς απρόβλεπτων εξελίξεων για όλους, των τραπεζών συμπεριλαμβανομένων.

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο;

Τι γνώμη έχετε;To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.