Η χαμένη μάχη του ελληνικού δημοσίου

Η μάχη που θα δώσει σήμερα το μεσημέρι με την τρόικα, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι μια χαμένη μάχη.

Δεν είναι χαμένη διότι το αίτημα του άρτι ορκισθέντος υπουργού, να δοθεί μεγαλύτερος χρόνος για την ολοκλήρωση της διαδικασίας της «κινητικότητας», είναι παράλογο ή επειδή οι εκπρόσωποι των δανειστών εμφανίζονται προετοιμασμένοι να το απορρίψουν.

Κυριότερα, η μάχη αυτή είναι χαμένη, διότι διεξάγεται με λάθος αντικείμενο.

Το ζήτημα στο ελληνικό δημόσιο δεν είναι να οδηγούνται κάθε μήνα περίπου 2.000 υπάλληλοι σε καθεστώς διαθεσιμότητας, όπως φέρεται προετοιμασμένη να ζητήσει η κυβέρνηση ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της, αλλά το «ξαναστήσιμο» ολόκληρου του «μαγαζιού».

Με άλλα λόγια, η απόκτηση δομών, μεθόδων και διαδικασιών, οι οποίες θα έχουν ως μόνο στόχο την μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας ενός συνόλου φορέων και οργανισμών, που έως πρόσφατα δεν γνώριζε καν πόσους απασχολεί ή πόσο του κόστιζαν και χρειάστηκε να κάνει δυο απογραφές για να το μάθει.

Η αξιολόγηση όσων απασχολούνται στο σύνολο αυτό, προφανώς, είναι καίριας σημασίας.

Η ολοκλήρωσή της όμως, ακόμη και στη βάση αξιοκρατικών διαδικασιών, κάτι που έως τώρα στάθηκε αδύνατο για λόγους που όλοι γνωρίζουμε, είναι άνευ αντικειμένου ή εντέλει περιορισμένου οφέλους, εάν δεν αλλάξει το σύνολο των σημερινών δομών λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου.

Προφανώς, θα ήταν «θεάρεστο» έργο να απαλλαγεί το ελληνικό δημόσιο από όσους αποδεδειγμένα είναι είτε επίορκοι, είτε πληρώνονται για εργασία που δεν προσφέρουν, είτε εκμεταλλεύονται τις καθυστερήσεις της ελληνικής δικαιοσύνης για να παραμένουν στις θέσεις τους.

Όμως το ζητούμενο όφειλε να μην είναι μόνον αυτό.

Ακόμη και εάν δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας για την αντιμετώπιση του «μεγάλου ασθενή» που ακούει στο όνομα «ελληνικό δημόσιο» και το περίφημο πρόγραμμα της «κινητικότητας» παραμένει έως τώρα κενό γράμμα, εξαιτίας σκοπιμοτήτων, αγκυλώσεων και ανικανότητας, το όραμα για την αλλαγή αυτού του «λευκού ελέφαντα» όφειλε να είναι μεγαλύτερο.

Γιατί δεν θα έπρεπε να έρθει μια στιγμή κατά την οποία ο έλληνας φορολογούμενος, που πληρώνει αδρά για τη συντήρηση και λειτουργία του ελληνικού δημοσίου, να λάβει την αξία των χρημάτων του με τη μορφή υπηρεσιών;

Σε όρους ελληνικής πραγματικότητας το ζητούμενο αυτό ίσως εμφανίζεται αφελές ή ουτοπικό. Όσο παραμένει ζητούμενο, όμως, και δεν εκπληρώνεται, ο φορολογούμενος πολίτης θα παραμένει το μεγάλο θύμα και θα συνεχίζει να υπερφορολογείται για κάτι που ελάχιστα του προσφέρει.

Όσο δε διατηρείται το συναίσθημα αυτό της απαξίας έναντι της κρατικής μηχανής, τόσο οι πολίτες αυτού του τόπου θα συνεχίζουν να θεωρούν, σε μεγάλο βαθμό δικαίως, ότι τα χρήματά τους πάνε σε βαρέλι δίχως πάτο.

Σε όποιον τομέα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης κι αν σταθεί κανείς, μπορεί να διαπιστώσει, ακόμη και υπό τους σημερινούς όρους χρεοκοπίας και βαθειάς ύφεσης, τη σπατάλη, την κακοδιοίκηση, την αδιαφάνεια και την αναποτελεσματικότητα.

Με το προφανές, ήτοι την εκδίωξη επιόρκων και λουφαδόρων, τα φαινόμενα αυτά δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν.

Στην Παιδεία, την Υγεία, τις συγκοινωνίες, και σε σειρά άλλων «δημόσιων» υπηρεσιών, τα λεφτά του φορολογούμενου δεν πιάνουν τόπο, έτσι που είναι φτιαγμένο το «μαγαζί».

Εάν το γεγονός αυτό δεν είναι σαφές στους φίλτατους της τρόικας, ίσως να άξιζε τον κόπο να τους το εξηγήσει σήμερα ο κ.Μητσοτάκης.

Αν μη τι άλλο, το «κατέχει»...

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο;

Τι γνώμη έχετε;To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.