Με αποφάσεις μαϊμού, έχεις και νόμισμα μαϊμού

Στην Salle Wagram, ένα όντως εντυπωσιακό θέατρο στο 17ο διαμέρισμα του Παρισιού, όπου χθες συναντήθηκαν τα μέλη του Institute of International Finance, ήτοι της διεθνούς των τραπεζιτών, το κλίμα ήταν βαρύ.

Πέρυσι τέτοιο καιρό, στην αντίστοιχη συνάντηση που είχε γίνει στο Κάστρο Άμλετ, κοντά στην Κοπεγχάγη, στο τραπέζι ήταν η επιβίωση του ευρώ και της ευρωζώνης.

Φέτος, οι συζητήσεις δεν είχαν τον ίδιο δραματικό τόνο, αλλά και πάλι, ουδείς μπορούσε να κάνει λόγο για επιτεύγματα στην ευρωζώνη, τα περισσότερα κράτη μέλη της οποίας είτε βρέθηκαν σε ύφεση στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, είτε στο χείλος της, ενώ η ανεργία συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα.

Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο οι φίλτατοι τραπεζίτες δεν θέτουν πλέον ζήτημα επιβίωσης του ευρώ, αυτός δίχως άλλο, αφορά στην αποφασιστική στάση που έλαβε πέρυσι τον Ιούλιο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, λέγοντας ότι θα κάνει οτιδήποτε δυνατόν, για την προάσπιση του ενιαίου νομίσματος.

Η κίνηση αυτή όμως, συνιστά το μόνο δείγμα καίριας αποφασιστικότητας για το οποίο μπορεί να υπερηφανεύεται η ευρωζώνη.

Ένα χρόνο μετά την κίνηση αυτή, το ευρώ υπάρχει, οι αγορές εμφανίζονται πιο ήρεμες έναντι του κρατικού χρέους των κρατών μελών της, αλλά τα θεμελιώδη προβλήματα της ευρωζώνης παραμένουν.

Παρά τις αποφάσεις που ελήφθησαν στο πρόσφατο ECoFin, δηλαδή, στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών των 27 της ΕΕ, η ευρωζώνη παραμένει μια νομισματική ζώνη δίχως ενιαία δημοσιονομική εποπτεία, δίχως κεντρική τράπεζα με ρόλο ύστατου καταφυγίου και δίχως ενιαία τραπεζική εποπτεία.

Όλα αυτά, ή εντέλει ορισμένα από αυτά, ίσως είναι προγραμματισμένο «να έρθουν», σταδιακά από το 2014 έως και το 2018, αλλά σήμερα δεν υπάρχει τίποτε από τα τρία αυτά στοιχεία, τα οποία μπορούν να εγγυηθούν τη σταθερότητα ενός αποθετικού νομίσματος.

Αντίθετα, βάσει των αποφάσεων που ελήφθησαν στο ECoFin, η ευρωζώνη κατόρθωσε να επιφέρει ένα σαφές πλήγμα στην πλέον σημαντική παράμετρο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτήν της εμπιστοσύνης.

Αποφασίζοντας ότι οι πρώτοι που θα πληρώνουν τη «νύφη», σε περιπτώσεις προβληματικών τραπεζών, θα είναι οι μέτοχοι, οι δανειστές-ομολογιούχοι και οι μεγαλο-καταθέτες (άνω των 100.000 ευρώ) σε ποσοστό έως 8% των υποχρεώσεων της τράπεζας, κατέστησαν την ευρωζώνη ως τόπο αφιλόξενο προς τις επενδύσεις.

Η απόφασή τους, ίσως, σε πρώτη ανάγνωση να εμφανίζεται «πολιτικά ορθή», καθώς μεταθέτει το κόστος διάσωσης τραπεζών από τους ώμους των φορολογουμένων σε εκείνους που διαθέτουν υψηλή οικονομική επιφάνεια, όμως, ταυτόχρονα, ανοίγει τον δρόμο της αποεπένδυσης στην ευρωζώνη και συνολικά στην Ευρώπη.

Ανοίγει δε αυτόν τον δρόμο σε μια εποχή κατά την οποία το κυριότερο ζητούμενο είναι οι επενδύσεις και η έξοδος από την κρίση, αλλά και η αποφυγή ενός «ατυχήματος», για παράδειγμα στην περίπτωση της Ιταλίας, η πορεία της οποίας στις αγορές εμφανίζεται για ακόμη μια φορά προβληματική.

Σήμερα στην παγκόσμια οικονομία υπάρχουν, χοντρικά, τρείς ταχύτητες.

Η Ευρώπη βρίσκεται στην αργή λωρίδα, η Αμερική έχει τονώσει την οικονομία της με τρισεκατομμύρια δολάρια και βρίσκεται στη μεσαία ενώ η Ασία βρίσκεται, ακόμη, στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας.

Οι λόγοι για την κατάσταση αυτή είναι φυσικά πολλοί, αλλά κυρίαρχος παραμένει αυτός της ρευστότητας. Μιας παραμέτρου άρρηκτα συνδεδεμένης με εκείνην της εμπιστοσύνης.

Σε εμπιστεύομαι; Σου δανείζω. Δεν σε εμπιστεύομαι; Δεν σε δανείζω, ακόμη και εάν μπορώ να δανειστώ από την ΕΚΤ με τα χαμηλότερα επιτόκια στην υπερδεκαετή ιστορία του ευρώ.

Τόσο απλά.

Σε αυτόν τον κόσμο τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Η Ευρώπη άργησε να πάρει τις αποφάσεις εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων του Βόρειου άξονά της και κυρίως της Γερμανίας, πειραματίστηκε σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχώς με την τύχη των ασθενέστερων κρατών μελών της και σήμερα ετεροχρονίζει για ακόμη μια φορά τη λήψη αυτών των αποφάσεων, τουλάχιστον έως ότου η φιλτάτη κα. Μέρκελ περάσει το σκόπελο των εκλογών του επομένου Σεπτεμβρίου.

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι γνωστά τόσο στην ευρωζώνη, όσο και στη χώρα μας, ειδικότερα.

Αντίθετα, στις ΗΠΑ, εκεί από όπου ξεκίνησε η πιστωτική κρίση και η περίφημη φούσκα ακινήτων και δανείων μειωμένης εξασφάλισης, η οικονομία εμφανίζει σταθεροποίηση και οι τιμές των ακινήτων αρχίζουν και πάλι, βάσει στοιχείων τρέχοντος μηνός, να παίρνουν την ανιούσα.

Όμως, εκεί τις έχουν πάρει τις αποφάσεις τους χρόνια τώρα...

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο;

Τι γνώμη έχετε;To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.