Τρόικα: Εκαναν λάθος κι ετοιμάζονται να... ξανακάνουν!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει μια χρησιμότητα στο "mea culpa" και στο "culpa Europae" που διατύπωσε χθες το ΔΝΤ αναφορικά με την Ελλάδα, προφανώς αυτή αφορά στην αποφυγή των ίδιων λαθών σήμερα και στο μέλλον.

Όμως, σε επίρρωση όσων υποστηρίζουν ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, η ευρωζώνη, και συγκεκριμένα η άτυπη ηγήτωρ της, Γερμανία, εμφανίζονται διατεθειμένες να επαναλάβουν ακριβώς τα ίδια λάθη, καθυστερώντας ή προσπαθώντας να αποφύγουν την περαιτέρω ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, για πολιτικούς λόγους, μολονότι η βιωσιμότητά του είναι καταφανώς επισφαλής.

Ότι το πρώτο μνημόνιο ήταν τιμωρητικού χαρακτήρα το γνωρίζαμε.

Ότι τα επιτόκια των δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα ήταν υψηλά, όπως και ότι ο χρόνος αποπληρωμής τους ήταν ιδιαίτερα βραχύς επίσης. Γι' αυτό, εξάλλου, βελτιώθηκαν στα κατοπινά δάνεια…

Όπως αντίστοιχα σαφές ήταν ότι η όλη διαδικασία "διάσωσης" της Ελλάδας αφορούσε πρωτίστως την ίδια την ευρωζώνη και την αποφυγή του συστημικού κινδύνου που θα συνεπαγόταν τυχόν κατάρρευση της χώρας μας για τα υπόλοιπα κράτη μέλη και το τραπεζικό τους σύστημα, ιδίως δε της Γαλλίας και της Γερμανίας, ως των κυριοτέρων κατόχων ελληνικών ομολόγων.

Για τον λόγο αυτό και η σθεναρή αντίστασή τους είτε στο ενδεχόμενο εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη, είτε στο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους της, πριν από την έναρξη υλοποίησης του πρώτου μνημονίου.

Ταυτόχρονα, όμως, δεν ήσαν διατεθειμένες να βάλουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη, πέραν των 110 δισ. ευρώ που ενέκριναν με το αρχικό μνημόνιο, ώστε να καλύψουν το δημοσιονομικό κενό, υπό το φως των πολιτικών πιέσεων που είχαν στο εσωτερικό τους και της απροθυμίας τους να εξηγήσουν στα κοινοβούλιά τους γιατί θα έπρεπε να βοηθήσουν περισσότερο τους "διεφθαρμένους και τεμπέληδες Έλληνες", όπως μας χαρακτήριζε τότε ο γερμανικός Τύπος…

Τρία χρόνια μετά, το Βερολίνο εμφανίζεται αντίστοιχα απρόθυμο, εν όψει και των εθνικών εκλογών του προσεχούς Σεπτεμβρίου, ούτε καν να ακούσει για πιθανό κούρεμα του χρέους που κρατά ο επίσημος τομέας (OSI).

Ακόμη και το ίδιο το ΔΝΤ, το οποίο προτρέπει τους Ευρωπαίους να προχωρήσουν σε μια νέα ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αποκλείει δική του συμμετοχή σε κούρεμα των δανείων που έχει παράσχει προς την Ελλάδα, επικαλούμενο το καταστατικό του και τη συμφωνία της ευρωζώνης τον προηγούμενο Δεκέμβριο…

Έτσι, όμως βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας το ίδιο έργο, για το οποίο τόσο λόγο έκανε χθες το ΔΝΤ μέσα από τις 385 σελίδες της έκθεσής του για την Ελλάδα.

Καθυστερήσεις, πολιτικές σκοπιμότητες και ελιγμοί, ώστε να αποφευχθεί το αναπόφευκτο.

Η άρνηση των Ευρωπαίων να συναινέσουν σε κούρεμα του ελληνικού χρέους το 2010, με την επίκληση του ηθικού κινδύνου, που τούτο θα σήμαινε για την ομαλή εφαρμογή του ελληνικού προγράμματος, μπορεί να κέρδισε χρόνο για τις τράπεζές τους, αλλά οδήγησε τη χώρα μας σε μια πρωτοφανών διαστάσεων ύφεση και σε εκτόξευση της ανεργίας.

Η χώρα μας μπορεί να μη χρεοκόπησε τυπικά και να μην αντιμετώπισε τις καταστροφικές συνέπειες που θα βίωνε σε περίπτωση πτώχευσης και νομισματικής αλλαγής, βίωσε όμως καθ’ όλη τη διάρκεια των τελευταίων τριών χρόνων έναν αργό θάνατο.

Οι επιλογές των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και η υπερφορολόγηση, αντί των μεταρρυθμίσεων και της απελευθέρωσης αγορών και επαγγελμάτων, που επέλεξε κατά την πρώτη διετία του μνημονίου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επέτειναν την πτωτική πορεία της χώρας.

Λάθη μπορεί να έκαναν οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές, όπως και το ΔΝΤ, αποδεχόμενοι τις προτεραιότητές τους, αλλά σαφώς λάθη έκαναν και όσες ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίστηκαν απρόθυμες να αποτινάξουν τη χώρα από τη φοροδιαφυγή, τη γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια και τις συντεχνίες που εξακολουθούν να τη μαστίζουν.

Από τη στήλη αυτή έχουμε υποστηρίξει, και το επαναλαμβάνουμε, ότι ακόμη και να μην υπήρχε μνημόνιο, θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει. Όχι όμως το μνημόνιο των οριζόντιων περικοπών και της υπερφορολόγησης, αλλά το μνημόνιο των διαρθρωτικών αλλαγών και της απελευθέρωσης αγορών και επαγγελμάτων.

Αν κοιτάξει κανείς την υπόθεση της Ελλάδας στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών, λάθη υπάρχουν παντού.

Το όφελος, όμως, από την αναγνώρισή τους δεν μπορεί να είναι άλλο από την αποφυγή της επανάληψής τους στο μέλλον…

Αλλιώς, ποιο το νόημα;