Εκλογές, χαράτσι και αίσθηση δικαίου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν ψάχνει κανείς απάντηση στο προφανές ερώτημα γιατί υπάρχει τόση δυστοκία στην αντικατάσταση ενός κοινωνικά άδικου φόρου, όπως είναι το χαράτσι στα ακίνητα, με έναν δικαιότερο, όπως είναι ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στον εκλογικό χάρτη της χώρας και στις μετρήσεις της κοινής γνώμης.

Η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα αστικά κέντρα, ενώ αυτή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι κυρίως στην περιφέρεια. Την ίδια ώρα, οι δημοσκοπήσεις, αν και δίνουν «κεφάλι» στη Ν.Δ., παραμένουν οριακές.

Φορολογώντας τους αγρότες, η οριακά θετική υπερίσχυση της Ν.Δ. μπορεί να μετατραπεί σε ήττα.

Απλό δεν είναι;

Είναι τόσο απλό αλλά και κυνικό συνάμα καθώς ερμηνεύει τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση εμφανίζεται τόσο επιφυλακτική στο να αντικαταστήσει έναν φόρο καταφανώς άδικο με έναν άλλο, σχετικά δικαιότερο, στη βάση πολιτικών σκοπιμοτήτων, που καλώς ή κακώς συνδέονται άμεσα με τη συνολική πορεία της χώρας κατά τα επόμενα χρόνια.

Το κατά πόσον θα έπρεπε να έχουμε οποιονδήποτε από τους δύο αυτούς φόρους είναι μια συμπαθής συζήτηση, την οποία, όμως, πρέπει να αφήσουμε για άλλη ώρα.

Γεγονός παραμένει ότι ο στόχος του οικονομικού επιτελείου είναι να εξασφαλιστούν 3,1 δισ. ευρώ από τον φόρο που θα ισχύσει από τον επόμενο Ιανουάριο και τον οποίο η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να παρουσιάσει στην τρόικα έως το τέλος Ιουνίου, ώστε να πάρει την επόμενη δόση.

Από αυτόν τον φόρο, όμως, θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και η αίσθηση δικαίου που έχει αυτή η κυβέρνηση.

Από τη μια πλευρά έχουμε έναν κοινωνικά άδικο φόρο, το ΕΕΤΗΔΕ, ο οποίος εναποθέτει το πλήρες του βάρος στους ιδιοκτήτες ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων, αγνοώντας αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί, αλλά λαμβάνοντας υπόψη μόνον το μέγεθος και την τοποθεσία, ήτοι την αντικειμενική αξία, του ακινήτου τους.

Δηλαδή, είναι ένας φόρος που δεν βασίζεται σε εισοδηματικά κριτήρια και υπολογίζεται βάσει της αντικειμενικής αξίας της κάθε περιοχής, με αποτέλεσμα ένας άνθρωπος μετρίων εισοδημάτων, ο οποίος εκ κληρονομίας ή άλλου λόγου έτυχε να είναι ιδιοκτήτης ενός ακινήτου σε ακριβή ζώνη, να φορολογείται ωσάν να ήταν πλούσιος.

Το «χαράτσι» αφορά μόνον στα ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα, είτε αυτά αποφέρουν έσοδα στους ιδιοκτήτες τους, είτε είναι κλειστά, είτε ακόμη και εάν δεν έχουν καν πωληθεί από τους κατασκευαστές τους, ενώ επιβαρύνει, τουλάχιστον εν μέρει, και τη λειτουργία σειράς επιχειρήσεων, ιδίως του τουριστικού τομέα.

Τέλος, βασίζεται σε αντικειμενικές αξίες οι οποίες εδώ και πολύ καιρό έχουν ξεπεραστεί από τις πραγματικές συνθήκες της αγοράς και θεωρούνται πλέον ιδιαίτερα υψηλές.

Αξίες, τις οποίες όμως η κυβέρνηση εμφανίζεται και πάλι ιδιαίτερα επιφυλακτική να μειώσει καθώς αυτό θα σήμαινε ότι τα «νούμερα δεν θα έβγαιναν» για ακόμη μία φορά στον προϋπολογισμό, σε μια χρονιά κατά την οποία πρώτιστο μέλημα είναι η εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος.

Από την άλλη, ο Ενιαίος Φόρος στα Ακίνητα διευρύνει τη φορολογική βάση συμπεριλαμβάνοντας αγροτεμάχια και οικόπεδα, ενώ ελπίζεται ότι θα συμπεριλαμβάνει και κάποιου είδους αφορολόγητο όριο ώστε να απαλυνθούν οι επιπτώσεις εφαρμογής του στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.

Ποιος από τους δύο αυτούς φόρους είναι δικαιότερος είναι μάλλον προφανές.

Αυτό που δεν είναι προφανές είναι το τι θα κάνει η κυβέρνηση...  (ή μήπως είναι;)

. 

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.