ΔΕΗ: Η «αγωνία» Σκουρλέτη για το 17% και το κράτος-πατερούλης

Θα δώσουμε λυσσαλέα μάχη για να μείνει το 51% των μετοχών της ΔΕΗ στον έλεγχο του Δημοσίου. Όσο για το 17%, που είναι «παρκαρισμένο» στο ΤΑΙΠΕΔ, θα ασκήσουμε όλα τα μέσα ώστε να μεταφερθεί στην ΕΔΗΣ, τη θυγατρική του νέου υπερταμείου που θα ελέγχει την περιουσία του Δημοσίου.

Αυτά πάνω-κάτω είπε πριν από λίγες μέρες μιλώντας σε συνδικαλιστές της ΔEΗ στη Μεγαλόπολη, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Πάνος Σκουρλέτης.

Ωστόσο από τα πραγματικά γεγονότα όπως εξελίσσονται μέχρι στιγμής, το 17% της ΔEΗ δεν δείχνει να ξεκουνάει από το ΤΑΙΠΕΔ και να οδεύει στο υπερταμείο. Από το σχέδιο του νομοθετήματος για τα προαπαιτούμενα το οποίο διέρρευσε, προκύπτει ότι εκεί θα βρεθούν οι μετοχές της ΔEΗ τις οποίες κατέχει το Δημόσιο, μαζί με τις μετοχές άλλων ΔΕΚΟ (ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΒΟ, ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ κ.λπ.).

Ο υπουργός έχει τους λόγους του να αναβαθμίζει σε προσωπικό στοίχημα τη μεταβίβαση του 17% των μετοχών της ΔEΗ από το ΤΑΙΠΕΔ. Δεν μπαίνουμε στις προσωπικές κόντρες με τον επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και παλιό σύντροφό του από την εποχή του ΚΚΕ Εσωτ.

Μένουμε στην επιχειρηματολογία που προβάλλει, ότι δηλαδή το ΤΑΙΠΕΔ είναι μηχανισμός ιδιωτικοποιήσεων και όχι αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας, όπως το νέο ταμείο, και ότι εν τέλει «δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να πάει η κυβέρνηση σε μια εξαναγκασμένη πώληση του 17% της ΔEΗ, όταν ανοίγει η αγορά ηλεκτρισμού», και εν πολλοίς έτσι είναι.

Αυτό που σημειώνουν ωστόσο «ουδέτεροι παρατηρητές» είναι ότι:

* Πρώτον, είτε το 17% ελέγχεται από το ΤΑΙΠΕΔ, είτε την ΕΔΗΣ, είτε το υπουργείο Οικονομικών, ο τρόπος διάθεσής του είναι καθαρά θέμα πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης. Της όποιας κυβέρνησης ασκεί την εξουσία.

* Δεύτερον, ο σημερινός υπουργός είναι μέλος της κυβέρνησης που ασκεί την εξουσία. Άρα ο τρόπος διάθεσης των μετοχών της ΔEΗ είναι θέμα του ποια πολιτική θα επικρατήσει στο εσωτερικό της κυβέρνησης, δηλαδή ενδοκυβερνητικό.

* Τρίτον, το ζητούμενο στις αγορές ενέργειας, με βάση την κοινοτική και εθνική νομοθεσία, δεν είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ενεργειακών εταιρειών. Είναι η δυνατότητα του καταναλωτή να επιλέγει τον προμηθευτή του, και αν υπάρχει υπερδεσπόζουσα ενεργειακή εταιρεία σε μία αγορά, αυτή να μην καταχράται τη θέση της, σε βάρος των καταναλωτών.

* Τέταρτο και κυριότερο, η ΔEΗ σήμερα ασθενεί βαρύτατα. Δεν φταίει μόνο η προβληματική ρευστότητα λόγω της οικονομικής κρίσης και των απλήρωτων λογαριασμών που θέτουν σε κίνδυνο την καθημερινή της λειτουργία και την εκπλήρωση του ρόλου της.

Όλες οι κυβερνήσεις, από την εποχή του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, όταν στη διάρκεια της θητείας του απελευθερώθηκε η ενεργειακή αγορά, μέχρι τη Λαϊκή Δεξιά και την «παιδική χαρά» του ΓΑΠ, με πολλούς και διάφορους τρόπους προστάτεψαν τα προνόμια και το μονοπώλιό της.

Παρ' όλα αυτά, η υπερπροστατευμένη ΔEΗ έδειξε αδυναμία στο να χαράξει μακροπρόθεσμη στρατηγική, να αξιοποιήσει προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας και για δικό της όφελος εντέλει, το πλεονέκτημα των εγχώριων καυσίμων στα οποία μόνο αυτή είχε πρόσβαση, να αποκτήσει εξωστρέφεια με συμμαχίες, να στραφεί σε νέες δραστηριότητες αξιοποιώντας δίκτυο, πρακτορεία-υποκαταστήματα, εμπειρία.

Μήπως εντέλει οι υπερπροστατευτικές κυβερνήσεις και οι πρακτικές τους κατέστρεψαν τη ΔEΗ, όπως οι υπερπροστατευτικοί γονείς καταστρέφουν μεταφορικά και κυριολεκτικά τα παιδιά τους; Μήπως λοιπόν ο αγώνας και η αγωνία του υπουργού για την τύχη του 17, του 51, ή του 34% της ΔEΗ είναι στη λάθος κατεύθυνση;