Το momentum του Κυριάκου και το πρώτο του στοίχημα

Στα 42 χρόνια μεταπολίτευσης, υπήρξαν εννέα αρχηγοί αξιωματικής αντιπολίτευσης από όλα τα κόμματα. Από αυτούς, μόνο τρεις δεν έγιναν στη συνέχεια Πρωθυπουργοί.

Ο Γεώργιος Μαύρος ,που απέτυχε να δώσει ταυτότητα στο Κέντρο και υπέκυψε στα δύο εκατέρωθεν κόμματα εξουσίας. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που όμως δεν έφτασε ποτέ ως αρχηγός κόμματος σε εθνικές εκλογές.

Και ο Μιλτιάδης Έβερτ, που ουσιαστικά «θυσιάστηκε» μετά την ήττα των εκλογών του 1996 στην καθολική κομματική απαίτηση για τον Κώστα Καραμανλή.

Και μόνο στατιστικά επομένως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκεντρώνει με συντριπτική πιθανότητα τις προσδοκίες ότι θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός. Η τάση της στατιστικής ενισχύεται στην περίπτωσή του και από τα εξής:

1. Συμβολίζει την επιστροφή στην «αστική κανονικότητα» και δίνει βάσιμη ελπίδα στην κατακερματισμένη μεσαία τάξη που συνθλίβεται εδώ και χρόνια από την ύφεση της οικονομίας, τη φορολογική εξόντωση και την άλωση από τον κρατισμό και τον λαϊκισμό που διακατέχουν και το δικό του κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

2. Έχει έναν πολιτικό αντίπαλο, έναντι του οποίου υπερέχει γιατί διαθέτει ισχυρό υπόβαθρο γνώσεων και εμπειρία διοίκησης και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Στο γήπεδο του πολιτικού ρεαλισμού που μπήκε ο Αλέξης Τσίπρας εκών άκων μετά την περιπλάνησή του σε αχαρτογράφητα ύδατα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αισθάνεται πιο άνετα και παίζει εντός έδρας.

3. Εκφράζει τον κοινό νου, μέσα από τον λόγο του και την πολιτική του διαδρομή. Ταυτόχρονα, όπως έδειξε στη μάχη για την ηγεσία της ΝΔ, έχει στρατηγική σκέψη και σχέδιο, τολμά να μη χαϊδεύει αυτιά, παίρνει ρίσκα (όπως π.χ. η θετική του ψήφος στο σύμφωνο συμβίωσης μεσούσης της προεκλογικής περιόδου), είναι επίμονος στις αρχές που πρεσβεύει, ξέρει πότε και πώς να αμυνθεί ή να επιτεθεί, έχει δε ικανότητα επιλογής άξιων συνεργατών και δεν πιστεύει στο one man show.

4. Τέλος, θα εκμεταλλευτεί τη φθορά του αντιπάλου του, που μετά το κάλυμμα που του πρόσφεραν η ανοχή στις περιπέτειες της πρώτης περιόδου, το δημοψήφισμα και οι εκλογές, είναι υποχρεωμένος να ασκήσει πολιτική με σκληρά μέτρα, όπως το ασφαλιστικό και το φορολογικό, εξαντλώντας παράλληλα τα όρια της επικοινωνίας και το πλεονέκτημα του καινούργιου.

Το ερώτημα είναι ο χρόνος, η ταχύτητα των πολιτικών εξελίξεων. Τα πρώτα δημοσκοπικά στοιχεία δείχνουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει ένα momentum. Ακόμα κι αν είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα, θεωρώ ότι το προβάδισμά του θα ενισχυθεί και θα αποτυπώνεται σταθερά στην προτίμηση των πολιτών στο ερώτημα «Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για Πρωθυπουργό».

Μέσα δε από τις δημοσκοπήσεις, θα εκφράζεται με αυξανόμενους ρυθμούς η πίεση που θα δέχεται η κυβέρνηση που βέβαια, όπως όλες στο παρελθόν, θα επικαλείται την 4ετία ως στόχο ωρίμανσης των πολιτικών της επιλογών. Με γνώμονα το γεγονός ότι ο μέσος βίος των εκλεγμένων κυβερνήσεων από το 2007 είναι 26 μήνες και ότι η παρούσα κυβέρνηση μπαίνει ουσιαστικά στον δεύτερο χρόνο της, η φετινή χρονιά είτε θα έχει εκλογές, είτε θα είναι ο προθάλαμος εκλογών νωρίς το 2017.

Η συζήτηση που άρχισε για τον εκλογικό νόμο ήδη μόλις την πρώτη εβδομάδα της εκλογής Μητσοτάκη, η διαγραφή Γρηγοράκου από το ΠΑΣΟΚ και το άγχος στη Δημοκρατική Παράταξη για ιδρυτικό Συνέδριο, οι αμφισβητήσεις του στίγματος και της ηγεσίας στο ΠΟΤΑΜΙ και το κλείσιμο του ματιού στον Λεβέντη, συνιστούν εξελίξεις ταχύτητας με πιο άμεσο παράγοντα επιτάχυνσης ή επιβράδυνσης την ψήφιση του ασφαλιστικού στις αρχές Φεβρουαρίου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει να περιμένει το σωστό timing, το έχει αποδείξει. Έχει σίγουρα μελετήσει και το λάθος του Αλέξη Τσίπρα που βιάστηκε να προκαλέσει εκλογές, χωρίς να είναι έτοιμος για την ευθύνη και χωρίς να διαθέτει σχέδιο και κατάλληλη ομάδα για την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων της χώρας. Μπορεί να είναι ειρωνεία της τύχης, αλλά η βιασύνη του Αλέξη διδάσκει τον Κυριάκο.

Επιπλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να «πατήσει γερά» μέσα στο ίδιο του το κόμμα και να απομονώσει τις ξεπερασμένες φωνές λαϊκισμού. Να κυριαρχήσει πάνω στους βαρώνους που θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται την ιδιοκτησία του κόμματος. Να ετοιμάσει το φιλελεύθερο πρόγραμμα διακυβέρνησής του και οικονομικής ανάπτυξης μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, των επενδύσεων και της τόνωσης της επιχειρηματικότητας. Να πείσει τους εταίρους ότι στα χέρια του μπορούν να εμπιστευτούν την εξυπηρέτηση του χρέους μέσα από την παραγωγή πραγματικών δημοσιονομικών πλεονασμάτων στα οποία ο ίδιος πιστεύει εκ φύσεως και όχι εξ ανάγκης.

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας είναι αισιόδοξο πολιτικό γεγονός με ευρύτητα πολύ μεγαλύτερη από τον χώρο της Κεντροδεξιάς. Η ορμή από τη δική του πίστη στις μεταρρυθμίσεις και την επιμονή του στην υλοποίησή τους με ρεαλισμό είναι το δικό του προσωπικό κεφάλαιο.

Ας ελπίσουμε ότι θα το αξιοποιήσει για το καλό της χώρας.

*Ο Common Sense είναι στέλεχος της αγοράς.