Η δημοσιολαγνεία καλά κρατεί

Μπορεί, λόγω αδυναμίας δανεισμού για καταναλωτικές δαπάνες, το ελληνικό Δημόσιο να περιόρισε τα υπέρογκα έξοδά του, πλην όμως το κόστος του παραμένει υψηλό και αντιπαραγωγικό, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Το κράτος συνεχώς πιέζει τους φορολογούμενους να βάζουν όλο και βαθύτερα το χέρι στην τσέπη αλλά, από την άλλη πλευρά, οι υπηρεσίες που προσφέρει υποβαθμίζονται συνεχώς. Φθάσαμε, έτσι, οι 2.000 ευρώ μηνιαίο εισόδημα ενός ελεύθερου επαγγελματία να φορολογούνται συνολικά πάνω από 60%, ποσοστό που αποτελεί και πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Στο πλαίσιο αυτής της πέρα για πέρα αντιαναπτυξιακής πραγματικότητας, όπως αναγνωρίζουν οι υπεύθυνοι του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), υπάρχουν ακόμη στη χώρα μας, στον δημόσιο τομέα, 600 κωδικοί κυκλοφορίας χρήματος οι οποίοι παραμένουν άγνωστοι και ως εκ τούτου εκτός ελέγχου. Ας σημειωθεί ότι το 2010, που ξεκίνησε η κρίση, ο αριθμός των άγνωστων κωδικών κινήσεως χρήματος στον δημόσιο τομέα ανερχόταν σε 2.822 (Έκθεση Π. Καρκατσούλη). Έξι χρόνια μετά, παρά τις προσπάθειες του ΟΟΣΑ και τις τρόικας, 600 κωδικοί παραμένουν στο απυρόβλητο.

Από την άλλη πλευρά, την ίδια περίοδο, στις διαδοχικές εκθέσεις του ο κ. Λέανδρος Ρακιντζής, που ελέγχει τα πεπραγμένα της δημόσιας διοίκησης, έχει καταγράψει 3.160 υποθέσεις σοβαρών ατασθαλιών πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, οι οποίες δεν έχουν ακόμη ερευνηθεί.

Όπως, παραμένει στο περιθώριο και η υπόθεση 2.250 δημόσιων λειτουργών με καταθέσεις άνω των 58.000.000 ευρώ στο εξωτερικό -που είναι η κορυφή του παγόβουνου, διότι άλλα νούμερα πάνε πολύ πιο ψηλά.

Σημειώνουμε επίσης ότι, κατά διαπίστωση που περιλαμβάνεται στην περίφημη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, κάθε μήνας καθυστερήσεως στην αδειοδότηση παραγωγικών επιχειρήσεων κοστίζει περί τα 3.000.000 ευρώ, που σημαίνει ότι το συνολικό ποσό των καθυστερήσεων αυτών αγγίζει ποσοστό που ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ. Εάν στο ποσοστό αυτό, πάντα κατά τον ΟΟΣΑ, προστεθεί το συνολικό κόστος της ελληνικής γραφειοκρατίας με τα σημερινά δεδομένα, έχουμε ένα ποσό που φθάνει τα 16 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Αυτό σημαίνει ότι, εάν γινόταν μία προσπάθεια να αρθούν οι στρεβλώσεις αυτές, η Ελλάδα όχι μόνο θα είχε ένα πολύ ικανοποιητικό πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά θα μπορούσε και με μεγάλη άνεση να αποπληρώσει τις τοκοχρεολυτικές της υποχρεώσεις. Όπως δε καταλαβαίνει κανείς, στο μέτρο που οι δανειστές μας βλέπουν να μη γίνεται καμία προσπάθεια άρσης των στρεβλώσεων αυτών, η στάση τους απέναντι στην όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία δικαιολογημένα θα είναι όλο και πιο σκληρή.

Παράλληλα, τίθεται το ερώτημα τι θα συμβεί με τη φορολογική επιβάρυνση των νομοταγών πολιτών, οι οποίοι, όσο συνεχίζεται η ύφεση, θα βρεθούν σε σοβαρό πλέον οικονομικό αδιέξοδο -γεγονός που σημαίνει ότι η χώρα θα εισέλθει για τα καλά στον ολισθηρό δρόμο της διαρθρωτικής κατάρρευσης. Διαρθρωτική δε κατάρρευση υπάρχει, σύμφωνα με την οικονομική θεωρία, όταν ο βαθμός παραγωγικής αυτάρκειας μιας χώρας πέφτει κάτω από το 15%.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η σημερινή Ελλάδα απέχει μόνον 2,5 ποσοστιαίες μονάδες από το ποσοστό αυτό. Με πιο απλά λόγια, σημαίνει ότι σε περίπτωση εξόδου μας από την ευρωζώνη, η εγχώρια παραγωγή θα μπορεί να καλύπτει τις καταναλωτικές ανάγκες μόνον κατά 17,5%.

Με περιορισμένο λοιπόν ποσοστό εσωτερικής αυτάρκειας, η οικονομία έχει αμεσότερη ανάγκη από είσοδο ελεύθερου αέρα στο αποπνικτικό της σύστημα, πριν το τελευταίο καταρρεύσει οριστικά λόγω λοιμώδους ασφυξίας.

* Πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Βιομηχανικών Επωνύμων Προϊόντων (ΕΣΒΕΠ).