Επικίνδυνη η... παρασιτοποίηση της χώρας

Και όμως, το σενάριο που ακολουθεί θα μπορούσε να είχε υπάρξει ως πραγματικότητα.

Έστω ότι η Ελλάδα το 1945 είχε αφεθεί στην τύχη της από τους συμμάχους της και γινόταν και αυτή κομμουνιστική χώρα, υπό την ηγεσία του τότε Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο και θα εγκαθίδρυε τη δικτατορία του προλεταριάτου. Επί σαράντα και πλέον χρόνια, η χώρα θα τελούσε υπό δικτατορικό καθεστώς και, στην καλύτερη περίπτωση, θα ήταν τόσο πτωχή όσο και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Κάποιες δε περιοχές της θα είχαν μετατραπεί σε θέρετρα για τη νομενκλατούρα της Σοβιετικής Ενώσεως και των δορυφόρων της και, βέβαια, θα είχε εγκαταλειφθεί από το σύνολο της μικρής αστικής της τάξης.

Προφανώς, το ελληνικό κομμουνιστικό καθεστώς θα κατέρρεε κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και από τότε μέχρι σήμερα η χώρα θα γνώριζε εντυπωσιακούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης σε τομείς όπως οι υπηρεσίες, οι τεχνολογίες, η ναυτιλία και η παραγωγή προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας, κυρίως αγροδιατροφικών.

Επίσης, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Κροατία και η Σερβία, η χώρα μας θα είχε επώνυμα ξένα πανεπιστήμια σε καλές περιοχές της, θα ήταν πρότυπο ιατρικό κέντρο για τη ΝΑ Ευρώπη και ίσως η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη να ήσαν και κορυφαία χρηματοοικονομικά κέντρα. Ενδεχομένως, βέβαια, να υπήρχαν κάποια προβλήματα με κληρονομημένες από το παλαιό καθεστώς μαφίες, πλην όμως δεν θα ήσαν αξεπέραστα από τη στιγμή που η χώρα θα είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004.

Από ιδεολογικής πλευράς, η Ελλάδα θα ήταν από τις πιο φιλελεύθερες στην περιοχή και σίγουρα θα διέθετε από τα υψηλότερα πολιτιστικά επίπεδα. Σαφώς δε, έννοιες όπως η επιχειρηματικότητα, η ελεύθερη αγορά και η ιδιωτική πρωτοβουλία θα γνώριζαν εξαιρετική διάδοση και θα ενισχύονταν από εκδόσεις βιβλίων και άλλες επικοινωνιακές πρωτοβουλίες. Είμαστε επίσης βέβαιοι ότι στην παρούσα φάση της παγκοσμιοποίησης, η χώρα θα αποτελούσε ισχυρή γεωοικονομική μονάδα, με ειδικό γεωπολιτικό βάρος.

Αντί όλων αυτών, η σημερινή Ελλάδα στον μετακομμουνιστικό κόσμο είναι μία χώρα-παράσιτο, η οποία επιβιώνει γιατί στη λέσχη όπου είναι μέλος, οι εταίροι της δεν θέλουν να την αφήσουν να βουλιάξει. Έως πότε, όμως;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που, όπως διαπιστώσαμε, απασχολεί πολύ κόσμο στα ευρωπαϊκά θεσμικά κέντρα -και απάντηση δεν δίνεται. Η Ευρώπη είναι πλέον φανερά κουρασμένη και απογοητευμένη με την Ελλάδα και, κυρίως, δεν έχει πια καμία απολύτως εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Κάποια πρόσωπα που χαίρουν εκτίμησης στις Βρυξέλλες αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Είναι σαφές ότι, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχεται σήμερα την κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, αυτό οφείλεται στην πλήρη απογοήτευση και δυσφορία που προκάλεσαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις από το 2007 έως τον Ιανουάριο του 2015.

Κορυφαίος κοινοτικός παράγοντας με τον οποίο συνομιλήσαμε μας υπογράμμισε ότι «το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η ύπαρξη αντιφιλελεύθερων και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά το ότι οι επικαλούμενες τον φιλελευθερισμό και τον ευρωπαϊσμό δυνάμεις δεν πιστεύουν σε αυτά που λένε. Έτσι, 35 χρόνια μετά την ένταξή της στο ευρωπαϊκό μόρφωμα, η Ελλάδα στην πράξη είναι η χώρα με τον χαμηλότερο δείκτη προσαρμογής στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Από μόνο του το γεγονός αυτό τα λέει όλα».

Υπό αυτές τις συνθήκες, η βαθμιαία παρασιτοποίηση της χώρας προκαλεί σοβαρές ανησυχίες, γιατί από την εξέλιξη αυτή μύρια έπονται.

Στο πλαίσιο αυτό, τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ανεξάρτητοι ερευνητικοί φορείς μελετούν σχέδια ταχύτερης ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, η οποία όμως αντιμετωπίζει επιπλέον και σοβαρούς θεσμικούς τριγμούς. Έτσι, το πρόβλημα «Ελλάς» προσλαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις, οι οποίες δεν εξετάζονται μόνον από οικονομικής πλευράς. Στο παιχνίδι μπαίνει σοβαρά και το γεωπολιτικό στοιχείο μίας καταρρέουσας χώρας, στην οποία ακόμα και η διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι είναι προβληματική.