Δεν υπάρχει από μηχανής θεός στο συνταξιοδοτικό

Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο γράφων είχε δημοσιεύσει στο Euro2day.gr άρθρο με τίτλο «οι εκλογές, ο Τοτός και τα ισοδύναμα μέτρα», στο οποίο τονιζόταν ότι ισοδύναμα μέτρα δεν υπάρχουν και πως όλη αυτή η φιλολογία δεν αποτελούσε τίποτε παραπάνω από μια πρόφαση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων να αποφύγουν να πάρουν θέση σε δύσκολα ζητήματα.

Έκτοτε (κυρίως μετεκλογικά), ακολούθησαν δεκάδες άλλα δημοσιεύματα στον Τύπο, με ανάλογο περιεχόμενο. Και πέραν αυτών, ήρθε η σκληρή πραγματικότητα για να αποδείξει ότι ισοδύναμα μέτρα -όπως και λεφτά...- ΔΕΝ υπάρχουν (βλέπε την υπόθεση του ΦΠΑ στην παιδεία, όπου μάλιστα το απαιτούμενο ποσό είναι σχετικά μικρό).

Παρ' όλα αυτά, ακούσαμε χθες από τον υπουργό Εργασίας κ. Γιώργο Κατρούγκαλο πως «ο δημοσιονομικός στόχος να μην επιτευχθεί με μείωση συντάξεων, αλλά με εισαγωγή άλλων πόρων στο σύστημα».

Και μάλιστα, για το ποιοι θα ήταν οι «άλλοι πόροι» διέρρευσε πως η ελληνική πλευρά θα ζητήσει από την τρόικα την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών!

Δεν είναι τυχαίο ότι παράγοντες της αγοράς μίλησαν για... «απονενοημένο διάβημα».

Πρώτον, γιατί οι ασφαλιστικές κρατήσεις στην Ελλάδα είναι περίπου διπλάσιες -ή έστω πολύ υψηλότερες- από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ.

Δεύτερον, γιατί δεν πρόκειται για μια πρόσθετη φορολογία επί των κερδών, αλλά -πράγμα πολύ χειρότερο- για μια επιπλέον αύξηση του κόστους, που θα επιβαρύνει ακόμη και εκείνες τις επιχειρήσεις οι οποίες παλεύουν να επιβιώσουν.

Τρίτον, γιατί θα μειώσει ακόμη περισσότερο τον αριθμό των εργαζομένων, από τις ασφαλιστικές εισφορές των οποίων χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο οι καταβαλλόμενες συντάξεις.

Τέταρτον, γιατί θα αυξήσει την εισφοροδιαφυγή, εντείνοντας ακόμη περισσότερο τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων.

Πέμπτον, γιατί θα περιορίσει την ικανότητα της χώρας να προσελκύσει επενδύσεις.

Και έκτον, γιατί θα μειώσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών εταιρειών που παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες (πτώση εξαγωγών, άνοδος εισαγωγών).

Κατά καιρούς επίσης, έχουν πέσει στο τραπέζι διάφορες ιδέες για την ταυτότητα των «άλλων πόρων» που θα μπορούσαν να στηρίξουν το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας.

Άλλοι βρήκαν την «εύκολη λύση» της φορολόγησης των τσιγάρων και των ποτών, λες και τα προϊόντα αυτά είναι αφορολόγητα (είναι ήδη υπερφορολογημένα). Μάλιστα, σοβαροί παράγοντες υποστηρίζουν πως όσο μεγαλώνει η φορολογία στα προϊόντα αυτά, τόσο ανεβαίνει το κίνητρο για λαθραία προϊόντα, με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει φορολογικά έσοδα αντί να κερδίζει. Η σημερινή κυβέρνηση έχει θέσει ψηλά στην προτεραιότητά της την πάταξη του λαθρεμπορίου σε τσιγάρα, ποτά και καύσιμα, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να έχει επιδείξει απτά αποτελέσματα.

Μια δεύτερη πρόταση είναι η φορολόγηση των εταιρειών που αναλαμβάνουν συμβάσεις του δημοσίου. Για παράδειγμα, να προβλεφτεί πως οι κατασκευαστικές εταιρείες και οι όμιλοι πληροφορικής θα καταβάλλουν ως πρόσθετο φόρο το 1% ή το 2% του ύψους των συμβάσεων που συνάπτουν με τον άμεσο ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Προφανώς όμως οι εταιρείες θα αυξήσουν ανάλογα το ύψος των προσφορών τους, με αποτέλεσμα να δημιουργείται... μια τρύπα στο νερό.

Τρίτη πρόταση προβλέπει πως για την άμβλυνση του συνταξιοδοτικού προβλήματος να δίδεται ένα ποσοστό των εσόδων που θα προκύπτει από τις ιδιωτικοποιήσεις-αποκρατικοποιήσεις. Τα βασικά μειονεκτήματα της συγκεκριμένης πρότασης είναι δύο: Πρώτον, το ποσοστό αυτό θα λείψει από μια άλλη κοινωνική-οικονομική ανάγκη και δεύτερον (και κυριότερο), τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων προβλέπεται να είναι σαφώς περιορισμένα και έτσι ένα «τμήμα των προβλεπόμενων αυτών εσόδων» δεν φτάνει... «ούτε για ζήτω» προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ασφαλιστικό.

Αφήστε ότι τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων έχουν περιορισμένο χρονικό ορίζοντα (π.χ. πέντε χρόνια), ενώ οι ανάγκες του συνταξιοδοτικού είναι μόνιμες.

Μια τελευταία πρόταση προβλέπει να δοθεί για στήριξη του συνταξιοδοτικού μέρος των εσόδων που θα εισπραχθούν από την αξιοποίηση των ορυκτού πλούτου της χώρας. Η είσπραξη όμως τέτοιων ποσών αφενός, είναι αβέβαιη και αφετέρου, δεν προβλέπεται να έρθει πριν το 2020, ή καλύτερα πριν το 2025 (στην Κύπρο που η υπόθεση βρίσκεται σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο από εμάς, δεν έχουν ακόμη προχωρήσει σε προβλέψεις για το πότε θα μπορούσαν να προκύψουν τα πρώτα σχετικά έσοδα).

Γενικότερα, λοιπόν, οι «άλλοι πόροι» για το συνταξιοδοτικό μοιάζουν με τα «ισοδύναμα μέτρα» για το δημοσιονομικό, που τόσο συχνά ακούγαμε κατά την προεκλογική περίοδο.