Dixon: Μόνη λύση της Ελλάδας να χτυπήσει το κατεστημένο

Εν όψει των εθνικών εκλογών και υπό τη δέσμευση των κομμάτων για εφαρμογή της συμφωνίας με τους δανειστές, ο Hugo Dixon τόνισε σε άρθρο του στους New York Times πως, αν και μπορεί να πιστεύει κανείς πως η τρίτη διάσωση της Ελλάδας καταδικάζει τη χώρα σε περισσότερα χρόνια λιτότητας, αυτή δεν είναι η ουσία του προγράμματος. Όπως υποστήριξε, οι δύο προηγούμενες διασώσεις προσπάθησαν να μειώσουν τις δαπάνες και να αυξήσουν τη φορολογία, αλλά στο βαθμό που το επέτρεπαν τα «κατεστημένα συμφέροντα» στη χώρα.

«Η ώθηση του τελευταίου σχεδίου, αντίθετα, είναι να καταπολεμήσει την απάτη και να σαρώσει τα προνόμια που απολάμβανε μία ευρεία ομάδα ανθρώπων, μεταξύ των οποίων οι αγρότες, οι εφοπλιστές και οι φαρμακοποιοί. «Κάποιοι από αυτούς ήταν φυσικοί υποστηρικτές του προηγούμενου συντηρητικού συνασπισμού, το οποίο εξηγεί το λόγο για τον οποίο εκείνος δεν έκανε περισσότερα για να περιορίσει τα προνόμιά τους (και το γιατί ο κ. Τσίπρας, ένας αριστερός, θεωρεί πως θέλει χρόνο για να το κάνει)», αναφέρει.

«Οι ομάδες που θα επηρεαστούν θα γκρινιάξουν, αλλά η χώρα θα επωφεληθεί. Οι τιμές θα πέσουν και οι επιλογές των καταναλωτών θα αυξηθούν καθώς οι επιχειρήσεις θα ανταποκριθούν στον ανταγωνισμό. Και αν πετύχει ο αγώνας κατά της φοροδιαφυγής, οι έντιμοι πολίτες δε θα αναγκάζονται πλέον να φέρουν το βάρος εκείνων που κλέβουν», υποστήριξε ο Dixon, ο οποίος έκανε αναφορά σε μία σειρά ομάδων και τομέων, όπου θα πρέπει να γίνουν αλλαγές.

Όπως τονίζει, οι αγρότες «απολαμβάνουν» ένα φόρο εισοδήματος της τάξης του 13% -το μισό σε σχέση με τις ελληνικές κυβερνήσεις και τους περισσότερους Έλληνες- τη στιγμή που επίσης λαμβάνουν επιδοτήσεις για το πετρέλαιο και φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα. Με την νέα συμφωνία, η κυβέρνηση θα αυξήσει το φόρο στο 26%, θα καταργήσει σταδιακά τις επιδοτήσεις και θα αυξήσει τις απαιτήσεις ώστε να διασφαλίσει πως τα προνόμια θα πηγαίνουν σε εκείνους που πράγματι επιβιώνουν από τη γη.

Το ζήτημα του «φρέσκου» παστεριωμένου γάλακτος που μένει στα ράφια των καταστημάτων για επτά μέρες, επίσης πρέπει να προσαρμοστεί, αφού, όπως επισημαίνει ο Dixon, οι επτά ημέρες είναι πολύ πιο κάτω από το μέσο όρο των 10 ημερών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πριν την τελευταία διάσωση, «αυτό καθιστούσε μη πρακτική την εισαγωγή γάλακτος: Το 2011, η τιμή του φρέσκου γάλακτος στην Ελλάδα ήταν 35% πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ», τονίζει, προσθέτοντας πως η νέα συμφωνία που καταργεί τον κανόνα αυτό, θα οδηγήσει σε φθηνότερες εισαγωγές που μπορεί να αυξήσουν τον ανταγωνισμό για τους Έλληνες αγρότες, αλλά θα ωφελήσουν τους καταναλωτές.

Επόμενα στη λίστα τα γενόσημα και πατενταρισμένα φάρμακα, σχετικά με τα οποία ο Hugo Dixon αναφέρει πως η τάση των Ελλήνων γιατρών να συνταγογραφούν τα δεύτερα οδήγησε τη χώρα στο να δαπανήσει το 2012 το 2,3% του ΑΕΠ της σε φάρμακα, τη στιγμή που το μέσο όρο στην ΕΕ ήταν 1,5%. «Το υψηλό επίπεδο της δαπάνης είναι καλό για τα φαρμακεία. Αλλά έχει στραγγίσει το δημόσιο ταμείο». Αντίθετα, η νέα συμφωνία προβλέπει τη συνταγογράφηση γενόσημων φαρμάκων και οι φαρμακοποιοί πρέπει να προσφέρουν στους ασθενείς φθηνές εναλλακτικές.

«Στη γραμμή του πυρός» βρίσκονται και οι εκπαιδευτικοί. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, οι δάσκαλοι του ελληνικού δημοτικού σχολείου κατέγραψαν το 2012 μόνο 569 ώρες στην αίθουσα διδασκαλίας, δηλαδή σχεδόν 25% πιο κάτω σε σχέση με το μέσο όρο της ΕΕ. Η διαφορά ήταν ακόμη μεγαλύτερη στο γυμνάσιο, όπου οι καθηγητές βρέθηκαν στην τάξη το ένα τρίτο των ωρών συγκριτικά με το ευρωπαϊκό μέσο όρο. Τώρα, ο αριθμός των ωρών εργασίας των εκπαιδευτικών πρέπει να αυξηθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2018, ώστε να ευθυγραμμιστεί η Ελλάδα με τις πρακτικές του ΟΟΣΑ.

Στον τομέα της ναυτιλίας -από τις σημαντικότερες βιομηχανίες της Ελλάδας, αντιστοιχώντας περίπου στο 7% του ΑΕΠ- οι δισεκατομμυριούχοι εφοπλιστές της χώρας απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές από τα κέρδη τους και τις πωλήσεις σκαφών. Αντίθετα, η νέα διάσωση προβλέπει αύξηση του φόρου χωρητικότητας και σταδιακή κατάργηση κάποιων προνομίων.

«Ίσως το πιο καταστροφικό κατεστημένο συμφέρον να είναι η ίδια η κυβέρνηση», υποστηρίζει στο άρθρο του ο Dixon, κάνοντας λόγο για τις πελατειακές σχέσεις που έχουν «αποδυναμώσει και πολιτικοποιήσει» τις δημόσιες υπηρεσίες, έναντι της αξιοκρατίας που προάγει η νέα συμφωνία. Πλέον, οι ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται σε προσωρινή βάση από την αναδιοργάνωση των δημόσιων υπηρεσιών το 2014 και μετά, θα πρέπει να κάνουν εκ νέου αίτηση για τη δουλειά τους μέχρι το τέλος κάθε χρόνου, σύμφωνα με το σύστημα που έχει συντονίσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Ο Hugo Dixon αναφέρει πως πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ένα κατεστημένο συμφέρον από ένα υπερβολικά γενναιόδωρο προνόμιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού αποτελεί το συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ελλάδα που επιτρέπει στους πολίτες να απολαμβάνουν δικαιώματα πριν φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία, το οποίο οδήγησε στη δαπάνη του 17,5% του ΑΕΠ στις συντάξεις το 2012. Το αντίστοιχο ποσοστό στην ΕΕ ήταν 13,2. Αν και οι προηγούμενες διασώσεις προσπάθησαν να μειώσουν αυτές τις δαπάνες, η τρίτη πάει πιο μακριά, ανεβάζοντας το όριο στα 67 έτη και αυξάνοντας τις χρηματικές ποινές για πρόωρη συνταξιοδότηση.

Τέλος, έκανε αναφορά σε έναν ευρύ επανακαθορισμό της φοροδιαφυγής, σχολιάζοντας πως «οι Έλληνες δεν είναι μόνο δημιουργικοί στο να ονειρεύονται προνόμια, αλλά και επιδέξιοι φοροφυγάδες».

«Η Ελλάδα έπρεπε να υποστεί μία επιθανάτια εμπειρία πριν ετοιμαστεί να αντιμετωπίσει το ευρύ φάσμα της από κατεστημένα συμφέροντα», καταλήγει ο Dixon, τονίζοντας πως μένει να δούμε αν η επόμενη κυβέρνηση θα βάλει και θα πετύχει αυτούς τους στόχους. Πάντως, εκτιμά πως αν το κάνει, η Ελλάδα θα επιστρέψει με μια πιο δίκαιη και αποδοτική οικονομία.