Οι πρόσφυγες, το διαλυμένο κράτος και η «κανονική» Ευρώπη

Πάμε λίγο τα βασικά; 

Αν φύγεις από την Ελλάδα γιατί θέλεις να βρεις μια καλή ή καλύτερη δουλειά στη Νέα Υόρκη, είσαι μετανάστης.

Αν φύγεις από τη Συρία γιατί σου βομβαρδίζουν το σπίτι ή απειλείται η ζωή των παιδιών σου, είσαι πρόσφυγας.

Και επειδή ο παππούς σου μάλλον ήταν πρόσφυγας, εσύ μπορεί να είσαι ήδη μετανάστης, και το παιδί σου να γίνει κι αυτό προσφυγάκι, σφίξε τα δόντια και βοήθησε. Ή αν δεν θέλεις να βοηθήσεις, μπορείς απλά να σφίξεις τα δόντια.

Μπορείς και να συνεχίσεις να φωνάζεις βέβαια, γιατί εδώ που είσαι σου επιτρέπεται να φωνάζεις, ενώ εκεί από όπου έρχονται οι άνθρωποι αυτοί δεν τους επιτρέπεται ούτε αυτό.

Αν είσαι κάτοικος της Μυτιλήνης ή της Κω, σου έλαχε να είσαι στο μονοπάτι των ανθρώπων που φεύγουν από το σπίτι τους για να προσφέρουν κάτι καλύτερο στα παιδιά τους. Σε άφησαν κι εσένα αβοήθητο. Σκέψου όμως διπλά πού να κατευθύνεις την οργή σου. Ο πατέρας και η μάνα βάζουν ένα μωρό σε μια σάπια βάρκα μόνο όταν η θάλασσα είναι λιγότερο επικίνδυνη από τη στεριά. Και όχι για να σου κάνουν τη δική σου ζωή ακόμη πιο δύσκολη.

Το διαλυμένο μας κράτος, ανήμπορο και ανίκανο για μια ακόμη φορά, παρακολουθεί αποχαυνωμένο. Αφήνει τους πρόσφυγες και τους ντόπιους πληθυσμούς στη μοίρα τους, λαϊκίζει επί πτωμάτων, καλεί κάμερες στον Ελαιώνα για να δείξει την α-λα-καρτ ευαισθησία του.

Και όλοι μας φωνάζουμε: «Δεν θέλουν να μείνουν εδώ οι άνθρωποι, θέλουν να πάνε στην Ευρώπη».

Σπάνια στιγμή ειλικρίνειας. Ούτε εμείς δεν θεωρούμε τον εαυτό μας Ευρώπη. Οπότε, ας τους διευκολύνουμε να πάνε στην «κανονική» Ευρώπη. Αλλά μέχρι να περάσουν τα σύνορα, ας τους φροντίσουμε όσο και όπως μπορούμε.

Είναι πιθανόν να τους ξαναπετύχουμε αυτούς τους ανθρώπους εκεί, στην ορίτζιναλ Ευρώπη, αν χρειαστεί να αναζητήσουμε και εμείς ή τα παιδιά μας μια καλύτερη ζωή. Και τότε θα είναι αυτοί οι ντόπιοι και εμείς οι νεοφερμένοι.

* Ο κ. Χ. Μακρυνιώτης είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Endeavor Greece.