Ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής; Αμήν και πότε!

Εδώ και χρόνια, ακούω πολιτικούς και αναλυτές να φοβούνται και να ξορκίζουν μια πιθανή... ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου.

Βέβαια, όταν οι περισσότεροι μιλάνε για «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής αναφέρονται κυρίως στον φανατισμό του πλήθους, που συνήθως υποκαθιστά την παράθεση επιχειρημάτων. Και δίκιο έχουν.

Ωστόσο, επειδή η προκήρυξη των φετινών πρόωρων εκλογών συνέπεσε περίπου με την έναρξη του νέου πρωταθλήματος, θα ήθελα να προχωρήσω σε ορισμένες συγκρίσεις.

Πρώτον, όταν ένας προπονητής αναλαμβάνει το τιμόνι μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, συμφωνεί με τη διοίκηση της ΠΑΕ σε συγκεκριμένους στόχους. Για παράδειγμα, αν πάει στον Πανθρακικό, καλείται να μαζέψει έως στο τέλος της σεζόν 35-40 βαθμούς και να «σώσει» την κατηγορία.

Αντίθετα, όποιος αναλαμβάνει πρωθυπουργός, αρκείται συνήθως σε κάποιες γενικόλογες υποσχέσεις, στις οποίες ελάχιστοι πιστεύουν και ακόμη πιο λίγοι δίνουν σημασία.

Δεύτερον, ένας προπονητής κρίνεται τουλάχιστον μία φορά κάθε εβδομάδα. Αν μάλιστα φανεί πως το ξεκίνημα της ομάδας του δεν είναι καλό, τότε σύντομα αντικαθίσταται και μάλιστα στην ποδοσφαιρική διάλεκτο μιλάμε για «προπονητές που δεν πρόλαβαν να κάνουν παρέλαση» (απολύθηκαν πριν την 28η Οκτωβρίου).

Αντίθετα, ένας πρωθυπουργός που δεν τηρεί τα υπεσχημένα εξακολουθεί να διατηρείται στη θέση του, αρκεί να τον στηρίζει η κοινοβουλευτική του ομάδα (ή ενδεχομένως και οι κοινοβουλευτικές ομάδες άλλων κομμάτων). Επίσης, ένας υπουργός δεν αντικαθίσταται -όσο κακός και αν είναι...-, αν συνεχίζει να τον στηρίζει ο πρωθυπουργός, ή αν έχει γερές «άκρες» στον κομματικό μηχανισμό.

Τρίτον, στο ποδόσφαιρο επικρατεί πολύ μεγαλύτερη αξιοκρατία σε σχέση με την πολιτική. Για παράδειγμα, κανένας πρόεδρος μεγάλης ΠΑΕ (π.χ. Μαρινάκης, Αλαφούζος, Μελισσανίδης, Σαββίδης) δεν θα τολμούσε να βάλει τα παιδιά του και τα ανίψια του στην πρώτη ομάδα, αν δεν ήταν παιχταράδες και αν δεν έβαζαν τουλάχιστον από ένα γκολ την εβδομάδα.

Αντίθετα, δεκάδες πολιτικοί από όλα τα κόμματα είναι παιδιά και ανίψια παλαιότερων πολιτικών (τα αδέλφια τους διορίζονται αλλού...), χωρίς κατ' ανάγκη να έχουν να επιδείξουν κάτι το σημαντικό.

Και τέταρτον, στο ποδόσφαιρο οι Έλληνες προπονητές έχουν να ανταγωνιστούν τους συναδέλφους τους από το εξωτερικό. Ο Γρηγορίου, ο Παράσχος, ο Βλάχος, ο Βεργέτης, ο Τσιώλης γνωρίζουν πως ανά πάσα στιγμή μπορούν να χάσουν τις δουλειές τους από Ισπανούς, Γερμανούς, Αργεντίνους, Βραζιλιάνους, Σέρβους και Ρουμάνους.

Δυστυχώς όμως, στην πολιτική... απαγορεύονται οι μεταγραφές από το εξωτερικό. Αν επιτρέπονταν, ας φανταστούμε τι θα γινόταν!

Σε αντίθεση με δεκάδες Έλληνες ποδοσφαιριστές που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, είναι ζήτημα αν θα υπήρχε ενδιαφέρον από άλλη χώρα για ένα-δύο πολιτικούς από τη χώρα μας. Και αν...

Επίσης, φανταστείτε πόσοι από τους συμπολίτες μας θα ψήφιζαν για υπουργό τον Σόιμπλε, προκειμένου ο τελευταίος να βάλει τάξη στο ελληνικό δημόσιο, να μαζέψει τους φόρους, ή να προσελκύσει επενδύσεις.

Γενικότερα λοιπόν, ακόμη και το «αναξιόπιστο» ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αρκετά χαρακτηριστικά, από τα οποία η τρέχουσα πολιτική σκηνή της χώρας θα μπορούσε να αντλήσει πολλά διδάγματα.

ΥΓ: Και πόσο πιο ενδιαφέροντα θα ήταν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και οι τίτλοι των ειδήσεων σε περιπτώσεις πολιτικών μεταγραφών! Για φανταστείτε: «Κλείνει Μπαρόζο ο Βαγγέλης!», «Ομπάμα: Παιδικό μου όνειρο η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ», «Η Φώφη ντύνει στα πράσινα τον Γιούνκερ!». Είδατε;...