Κι αν ο Σόιμπλε έχει δίκιο;

Γελάει σπάνια και όταν το κάνει ειρωνεύεται.

Δείχνει χαιρέκακος και εκδικητικός.

Τον βρίζουν οι Αριστεροί, τον απεχθάνονται οι Κεντρώοι και οι Δεξιοί δεν θέλουν να τον ξέρουν.

Δηλώνει οπαδός της Μπάγερν Μονάχου, όταν οι Έλληνες ψηφίζουν Μπαρτσελόνα και Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε το πρόσωπό του σε προεκλογική αφίσα, προκειμένου να κερδίσει το πρόσφατο δημοψήφισμα με το εντυπωσιακό 62%.

Ειδικότερα στο ζήτημα της Ελλάδας, κάποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων:

• Έχει «κρυφή ατζέντα», αφού ενώ επισήμως συζητά με σκοπό να συμφωνήσει την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, υπόγεια προσπαθεί για το ακριβώς αντίθετο.

• Πολιτεύεται με βάση τα στενά συμφέροντα της Γερμανίας και όχι με βάση τις ευρύτερες ανάγκες της ευρωζώνης.

• Επιχειρεί να δώσει το ίδιο φάρμακο σε όλους τους ασθενείς (χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου), ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες καθενός (κράτους).

Από την άλλη πλευρά όμως, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είπε δύο πράγματα για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πρόσφατου Eurogroup στις Βρυξέλλες:

Πρώτον, έθεσε ζήτημα αξιοπιστίας, υποστηρίζοντας ότι έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς τη χώρα.

Και δεύτερον, πως επιβάλλεται να αλλάξει ριζικά ο τρόπος λειτουργίας της.

Υπάρχει άραγε κάποιος Έλληνας που να διαφωνεί με αυτά; Οι πολίτες αυτής της χώρας εμπιστεύονται τις κυβερνήσεις τους, ή στις πλείστες δημοσκοπήσεις της τελευταίας δεκαετίας προκύπτει πως ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός» είναι ο «κανένας»; Ποιος δεν θυμάται το πικρό γέλιο που προκαλούν σήμερα οι προεκλογικές δεσμεύσεις των μεγάλων κομμάτων, όπως το «λεφτά υπάρχουν» του 2009, τα «Ζάππεια» της διετίας 2010-2011 και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του 2014;

Μήπως υπάρχουν πολλοί από εμάς που να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα είναι μια «κανονική χώρα», η οποία λειτουργεί ομαλά και ικανοποιητικά; Εμπιστευόμαστε το κράτος μας, τους θεσμούς και τις ανεξάρτητες αρχές;

Αυτά που είπε ο Σόιμπλε είναι τα ίδια που λέμε κι εμείς κάθε μέρα στη δουλειά μας, στο σπίτι μας, στο καφενείο. Απλώς αντιδρούμε έντονα όταν μας τα λέει κάποιος τρίτος...

Προτιμούμε λοιπόν τον Ομπάμα και τον Πούτιν που μιλάνε για τον περήφανο ελληνικό λαό, την Ακρόπολη και την αντίσταση του 1940-1944, από τα καρφιά του Σόιμπλε, με μια μόνη διαφορά: ότι οι δύο πρώτοι δεν μας δίνουν δάνεια (πού να είναι άραγε εκείνη η προκαταβολή των 5 δισ. από τη Ρωσία;) ενώ ο τρίτος μας δίνει.

Πέρα λοιπόν από το να θυμώνουμε με τα καμώματα του Γερμανού αξιωματούχου, θα ήταν χρησιμότερο -για εμάς τους Έλληνες και όχι για τους ξένους- να αποκτήσουμε πολιτικούς με αξιοπιστία και να μετατραπούμε σε ένα κανονικό κράτος.

ΥΓ.: Ο Β. Σόιμπλε όχι μόνο δεν τρόμαξε από τις απειλές Ελλήνων πολιτικών ότι θα φύγουμε από την ευρωζώνη (θυμάστε τη δήλωση ότι οι Ευρωπαίοι θα τρέχουν να μας δανείσουν αν πούμε όχι;) αλλά επιπλέον είναι διατεθειμένος να μας πληρώσει (ανθρωπιστική βοήθεια και «κούρεμα») αν του αδειάσουμε τη γωνιά...

Ελπίζω όμως πως δεν θα του κάνουμε το χατίρι.