Mason: Η συμφωνία θα αποτύχει, πιθανό το Grexit

O Paul Mason, γράφοντας από την Αθήνα για το Channel 4, πιστεύει ότι η συμφωνία, αν και με το πιστόλι στον κρόταφο, τελικά θα περάσει από την ελληνική βουλή.

Σημαντικότερες όμως από αυτό θεωρεί τις συνέπειες από την αναφορά του ΔΝΤ που διέρρευσε χτες αναφορικά με τη δυναμική του ελληνικού χρέους. Το συμπέρασμα της αναφοράς είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ότι για την Ελλάδα θα χρειαστεί μία διαγραφή χρέους και μια 30ετής περίοδος χάριτος.

Όμως, σημειώνει ο δημοσιογράφος, η συμφωνία της Κυριακής βασίστηκε στην υπόθεση της μηδενικής ονομαστικής διαγραφής. Κάποιες ασαφείς αναφορές σε «reprofiling» - δηλαδή στη μετακύληση πληρωμών στο μέλλον και μείωση των επιτοκίων – είναι το έσχατο σημείο παραχωρήσεων που πείστηκε να κάνει η Μέρκελ.

Τι σημαίνει αυτό, είναι πολύ απλό: το τρίτο πρόγραμμα στήριξης είναι βασικά καταδικασμένο να αποτύχει. Πρώτα από όλα, διότι χωρίς ελάφρυνση χρέους, το πρόγραμμα θα φέρει την ελληνική οικονομία στην κατάρρευση. Κι αυτό, χωρίς να συνυπολογίσουμε ζητήματα όπως η μαζική αντίσταση στις λεπτομέρειές του, ή την πλήρη απουσία του όποιου ενθουσιασμού για εκτέλεση της συμφωνίας εκ μέρους των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθούν να την υλοποιήσουν.

Και στις δύο πλευρές του ελληνικού πολιτικού φάσματος υπάρχει μια λογική αντίφαση, η οποία προκύπτει από το ίδιο πράγμα: την τυφλότητα απέναντι στο τι τελικά κατέληξε να είναι το ευρώ.
Η αντιπολίτευση κρατά το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία επικαλούμενη το φιλοευρωπαϊσμό της. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσει μια συμφωνία στην οποια αντιτίθεται, και πάλι λόγω φιλοευρωπαϊσμού, προκειμένου δηλ. να μείνει η χώρα στο ευρώ.

Όμως η απώτατη συνέπεια της αναφοράς του ΔΝΤ είναι ότι το Grexit είναι αναπόφευκτο. Χωρίς μία ελάφρυνση χρέους το ποσοστό του τελευταίου ως προς το ΑΕΠ θα ανέλθει στο 200%. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, θα καταναλώνει 15% του ΑΕΠ απλώς και μόνο για να γίνεται η αποπληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων.

Τουλάχιστον όμως το ΔΝΤ αποδεικνύει, μέσω των νέων αναλύσεών του - που οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν να συγκαλύψουν - ότι είναι ένας οργανισμός που μαθαίνει από τα λάθη του. Ναι, η Ελλάδα χρειάζεται εκσυγχρονισμό και καταπολέμηση της διαφθοράς, αλλά δεν μπορείς να εκσυγχρονίσεις ένα κράτος σαν την Ελλάδα εν μέσω μιας ανελέητης πίεσης στην ανάπτυξη, την οποία προκαλούν τα μέτρα λιτότητας.

Μεταξύ εκείνων που ψήφισαν όχι, λέει ο Paul Mason, «συνάντησα μια ευρεία αποδοχή ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, ώστε να προχωρήσει σε μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης και εναλλακτικές στη λιτότητα».

Έχουν συνειδητοποιήσει, συνεχίζει ο γνωστός δημοσιογράφους, ότι η απόλυτη άρνηση της Α. Μέρκελ να συγκατανεύσει σε διαγραφές χρέους εντός του ευρώ, ταυτόχρονα με την επιμονή του ΔΝΤ ότι αυτές πρέπει να γίνουν, έχουν δημιουργήσει ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει καμία κυβέρνηση χωρίς να αναστρέψει τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ.

Οι αντίπαλοι της αποχώρησης ισχυρίζονται, ότι αν το ερώτημα για την παραμονή στο ευρώ λυθεί, τότε θα μπορέσουν να προχωρήσουν με την καταπολέμιση της διαφθοράς, της ελαττωματικής απόδοση δικαιοσύνης στη χώρα και με το προβληματικό κράτος. Αλλά αυτό που κανείς δε γνωρίζει είναι πόση από την κυριαρχία της στην εσωτερική πολιτική θα αποφασίσει η ευρωζώνη να χρησιμοποιήσει, όταν π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθήσει να ξεκαθαρίσει το σύστημα δικαιοσύνης. Μήπως τότε θα ερμηνευτεί ως «πολιτικοποίηση του κράτους»; Κανείς δεν ξέρει, κι αυτό γιατί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ δε χρειάστηκε ποτέ να καταρτίσουν πολιτικές σε τέτοια θέματα.

Εξίσου αβέβαιο είναι και το τι είδους κόμμα γίνεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη στιγμή είναι ακόμα η έκφραση της επιθυμίας των Ελλήνων να μείνουν στο ευρώ με λιγότερη λιτότητα.

Το ελληνικό εκλογικό μοντέλο των τελευταίων 5 χρόνων ήταν: κόμματα στην εξουσία που λένε ότι θα χαλαρώσουν τη λιτότητα αλλά θα παραμείνουν στο ευρώ. Πρώτα ο Παπανδρέου, μετά η Νέα Δημοκρατία – η οποία, ήταν κι αυτή κάποτε κατά του μνημονίου, όπως λίγοι πια θυμούνται – και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ρίχνοντας ένα-ένα το κόμματα σε μια ευρωπαϊκή μηχανή του κιμά, το τελικό αποτέλεσμα ήταν η συντριβή όλου του πολιτικού συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ αποδεκατίστηκε, η Νέα Δημοκρατία το ίδιο, και τώρα είναι πιθανό να διαιρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, να διαβληθεί, να κατηγορηθεί ως προδοτικός κ.τ.λ.

Ξέρουμε πλέον από τις δημοσκοπήσεις ότι περίπου το 35% των Ελλήνων ζητούν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ ένα ακόμα 25% από αυτούς που ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα πιθανόν φοβούνται αυτό που ο Τσίπρας είπε χτες το βράδι: ότι €250 δισ. εγκατέλειψαν τη χώρα τα προηγούμενα 5 χρόνια και τώρα περιμένουν, ως «λόμπι της δραχμής» να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να αγοράσουν τους πάντες και τα πάντα.

Αλλά ακούστε την έκθεση του ΔΝΤ, η οποία υπονοεί ότι το τρίτο πακέτο θα είναι μια καταστροφή. Κι αντιληφθείτε την ακαμψία της Άγκελα Μέρκελ, η οποία λέει: όχι σε διαγραφή χρέους εντός του ευρώ. Όσο περισσότερο το κοιτά κανείς, λογικά και χωρίς πάθος, τα 250 δισ. που περιμένουν εκτός Ελλάδας για ένα Grexit, είναι τελικά πολύ έξυπνο χρήμα. Κι η οποιαδήποτε έξυπνη και λογική κοινότητα επενδυτών θα βγάλει το ίδιο συμπέρασμα.

Τα επίπεδα οικονομικών θυσιών και δυσλειτουργικού δανεισμού που θα επιβληθούν στην Ελλάδα, σημαίνουν ότι κάποια στιγμή στους επόμενους 12 έως 18 μήνες υπάρχει πιθανότητα το 20-30% των κεντρώων της κοινής γνώμης να αλλάξει γνώμη υπέρ μίας ελεγχόμενης, ίσως και προσωρινής εξόδου από την ευρωζώνη. Το μόνο ερώτημα είναι: ποιο κόμμα θα έχει την πειστικότερη αφήγηση για να ηγηθεί αυτής της μετάβασης.