Nixon: Kάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν το Grexit

Η Ελλάδα ήταν η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στην ευρωζώνη το τρίτο τρίμηνο του περασμένου έτους, η ανεργία μειωνόταν και οι επενδυτές άρχισαν ξανά να παίρνουν κρατικά ομόλογα και τραπεζικές μετοχές.

Σήμερα, η χώρα είναι ξανά σε ύφεση, οι τράπεζες κλειστές, τα δημόσια οικονομικά έχουν επιδεινωθεί και οι επισφάλειες αυξάνονται.

Ο κ Τσίπρας πρέπει μέχρι την Κυριακή να πείσει τους ηγέτες της ευρωζώνης να του παράσχουν ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης, διαφορετικά το κράτος και οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν και η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ. Τώρα οι όροι είναι βέβαιο ότι θα είναι ακόμη πιο σκληροί από αυτούς που προέτρεψε ο κ. Τσίπρας τους ψηφοφόρους να απορρίψουν με δημοψήφισμα το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Κανείς δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις για το τι αυτό θα σήμαινε για την Ελλάδα: Η χώρα αντιμετωπίζει οικονομικό και κοινωνικό χάος.

Και τίποτα στους τελευταίους πέντε μήνες δεν δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του στην κυβέρνηση έχουν την τεχνική ικανότητα να αναλάβουν κάτι τόσο περίπλοκο όσο η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος. Η οικονομική δραστηριότητα θα ακινητοποιηθεί, αυξάνοντας τον κίνδυνο έλλειψης αναγκαίων αγαθών.

Ανώτεροι αξιωματούχοι της Ελλάδας και της ευρωζώνης ανησυχούν για την πιθανότητα κοινωνικής αναταραχής και ανθρωπιστικής κρίσης. Ένα «Grexit» θα ήταν εκτός των άλλων κι ένα ψυχολογικό χτύπημα για τη ζώνη του ευρώ. Ακόμη κι αν η πιθανότητα άμεσης οικονομικής μετάδοσης είναι περιορισμένη, όπως πιστεύουν τώρα πολλοί επενδυτές και πολιτικοί φορείς, υπάρχει ο κίνδυνος της μακροπρόθεσμης βλάβης για την εμπιστοσύνη στο νόμισμα.

Παρ' όλα αυτά, η πλειοψηφία των κρατών μελών είναι έτοιμη να αναλάβει αυτόν τον κίνδυνο. Είναι πολλά που διακυβεύονται για αυτά, ώστε να υποχωρήσουν στα ελληνικα αιτήματα για άνευ όρων χρηματοδότηση.

Η αρχή ότι μια χώρα μπορεί να λάβει ενισχύσεις μόνο υπό την προϋπόθεση μεταρρυθμίσεων ώστε να καταστήσει την οικονομία της πιο ανταγωνιστική και τα δημόσια οικονομικά βιώσιμα είναι ζωτικής σημασίας για τη σταθερότητα του νομίσματος. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι οι φορολογούμενοι της ευρωζώνης θα χρηματοδότούν πολιτικές που είναι βέβαιο ότι ως αποτέλεσμα θα έχουν την ανάγκη μόνιμων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων.

Οι πολιτικοί συσχετισμοί υπαγορεύουν επίσης ότι δεν μπορεί να επιτραπεί στον κ. Τσίπρα να ισχυριστεί ότι κέρδισε χάρις στην ακραία του πολιτική τακτικισμών. Αυτό θα υπονομεύσει όλους αυτούς που οδήγησαν τις χώρες τους σε δύσκολα οικονομικά μέτρα και θα ενισχύσει τους λαϊκιστές που μιλούσαν για δήθεν ανώδυνες λύσεις. Το να καταπατήσει κανείς έτσι τους κανόνες της ευρωζώνης θα οδηγήσει σύντομα σε οικονομικό χάος.

Εν τω μεταξύ, ο κ. Τσίπρας και πολλοί μέσα στο κόμμα του, το ΣΥΡΙΖΑ έχουν ιδεολογικούς λόγους για να υψώσουν το ανάστημά τους.

Σε αντίθεση με την εντύπωση που έχουν κάποιοι διεθνείς υποστηρικτές του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα συμβατικό πολιτικό κόμμα που αγωνιζόταν για χαλαρότερη κεϊνσιανή δημοσιονομική πολιτική ούτε είναι κόμμα ευρωσκεπτικιστών αγωνιστών της ελευθερίας.

Αντίθετα είναι μια χαλαρή συμμαχία ομάδων αριστεριστών, μερικών με μαρξιστικές ρίζες, πολλές από τις οποίες έχουν ένα στόχο: να χτίσουν ένα σοσιαλιστικό κράτος με βάση την επέκταση της κρατικής εξουσίας και μια ριζικά αναδιανεμητική φορολογία.

Αυτές οι ομάδες έχουν εδώ και καιρό χωριστεί ανάμεσα σε όσους πάντα πίστευαν ότι ο σοσιαλισμός είναι δυνατός μόνο εκτός ευρωζώνης και σε όσους υποστήριζαν ότι το Grexit είναι πάρα πολύ επικίνδυνο κι ότι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό στην Ελλάδα θα άνοιγε μέσω μιας ευρωπαϊκής, αντικαπιταλιστικής επανάστασης.

Τώρα όμως είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μια ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική επανάσταση, τουλάχιστον όχι πριν από την Κυριακή. Το προλεταριάτο της Ευρώπης, δεν έχει ξεσηκωθεί για να απαιτήσει από τις κυβερνήσεις του να αυξήσει τους φόρους του για να χρηματοδοτήσει έναν δυσλειτουργικό ελληνικό δημόσιο τομέα κι ένα μη βιώσιμο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Αντ 'αυτού, οι κυβερνήσεις των φτωχότερων χωρών της ευρωζώνης είναι αυτοί που έχουν πάρει την πιο σκληρή γραμμή κατά των πολιτικών που έχουν φέρει μόνο τη μιζέρια όπου κι αν δοκιμάστηκαν, ιδίως δε εκείνων των πρώην κομμουνιστικών κρατών της ανατολικής Ευρώπης.

Έτσι ο κ. Τσίπρας έχει μείνει με δύο επιλογές: Εάν επιμείνει στην προσκόλληση στους δικούς του όρους, τότε το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται εκτός της ζώνης του ευρώ, και ίσως ακόμη και εκτός Ε.Ε. όμως αν θέλει να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ, τότε θα πρέπει να δεσμευτεί να μετατρέψει τη χώρα σε μια δυναμική, ανοιχτή κι ευέλικτη δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς.

Μερικοί αξιωματούχοι της ευρωζώνης ειδικότερα στη Γαλλία και την Ιταλία, πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας είναι τώρα έτοιμος να υποχωρήσει, έχοντας τρομάξει από την απροσδόκητη προθυμία των άλλων κρατών να σχεδιάσουν ένα Grexit.

Οι εν λόγω υπάλληλοι έχουν ανακουφιστεί από την απόφαση για αντικατάσταση του πολιτικά τοξικού υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη, με τον πιο φιλικό Ευκλείδη Τσακαλώτο, αν και ο νέος υπουργός είναι πιο σκληροπυρηνικός αριστερός, σύμφωνα με πρώην συναδέλφους του.

Ο κ. Τσίπρας εξασφάλισε διακομματική υποστήριξη για το αίτημά του να ξεκινήσει συνομιλίες για ένα τρίτο πρόγραμμα διάσωσης και είπε ότι είναι έτοιμος να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, αποσύροντας επίσης το αίτημά του για άμεση ελάφρυνση του χρέους.

Ωστόσο, ορισμένοι πολιτικοί της ελληνικής αντιπολίτευσης καθώς και πολλοί υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης τον αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, έχοντας ακούσει όλα αυτά και παλαιότερα. Υποπτεύονται ότι ο κ. Τσίπρας θέλει ένα Grexit και ψάχνει τρόπους για να ρίξει αλλού το φταίξιμο.

Ακόμα και αν είναι ειλικρινής στην επιθυμία να κρατήσει το ευρώ, η πρόκλησή του τώρα είναι να πείσει γρήγορα και την υπόλοιπη ευρωζώνη να τον εμπιστευτεί.

Το γερμανικό κοινοβούλιο, για παράδειγμα, θα πρέπει να δώσει την έγκρισή του ακόμη και για να ξεκινήσουν νέες συνομιλίες διάσωσης. Ο λογαριασμός για τη διάσωση της Ελλάδας είναι σήμερα τεράστιος και τα μέτρα που ενδέχεται να απαιτηθούν για να επανέλθει η οικονομία σε μακροπρόθεσμα βιώσιμη βάση είναι ακόμη πιο απαιτητικά.

Ο κ. Τσίπρας είναι πρόθυμος να φέρει διαίρεση στο κόμμα του, αψηφώντας τους κομματικούς του φίλους, οι οποίοι πίστευαν ότι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό χρειάζεται ένα Grexit; Είναι πρόθυμος να αναβάλει την επανάσταση και να συνεργαστεί με φιλοευρωπαϊκά κόμματα ώστε να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος;

Οι απλοί Έλληνες έχουν ήδη καταβάλει ένα πολύ υψηλό τίμημα και περιμένουν από τον κ. Τσίπρα να αποφασίσει.