Ποια είναι η πραγματική πρόκληση της 5ης Ιουλίου

Ναι, υπάρχουν κοινωνίες που συνειδητά επιλέγουν την παρακμή. Μία από αυτές –στον καταιγιστικό, από πλευράς αλλαγών, μετασχηματισμών και ανακατατάξεων, 21ο αιώνα– θα μπορούσε να είναι και η ελληνική.

Σε μία χώρα στην οποία οι δυνάμεις του πνευματικού ζόφου τής επέβαλλαν να θαυμάζει σφαγείς και δικτάτορες, να ξορκίζει κάθε ιδέα ελευθερίας, να παρελθοντολογεί και να αυτοθαυμάζεται για επιτεύγματα που τής είναι άγνωστα, η παρακμή μπορεί να γίνει μονόδρομος. Και ο λόγος απλός. Σε αυτού του τύπου τις κοινωνίες, τα πιο δυναμικά στοιχεία τους συνήθως τις εγκαταλείπουν αναζητώντας καλύτερη τύχη εκεί όπου οι συνθήκες ευνοούν τον δυναμισμό, την δημιουργικότητα και την ανάπτυξη πρωτοβουλιών.

Σήμερα, κάτι παρόμοιο πλήττει την χώρα μας, η κοινωνία της οποίας, όπως επισημαίνουν οι λαμπροί οικονομολόγοι κ.κ. Δημήτρης και Χρήστος Α. Ιωάννου, «μετά από δεκαετίες κρατισμού και πελατοκρατίας, βρίσκεται πλέον σε φάση ιδρυματισμού και έχει παντελώς απολέσει ακόμη και το ελάχιστο ένστικτο αυτοσυντηρήσεως». Έτσι, παρά την οξύτατη κρίση που την πλήττει, δείχνει πλήρη αδυναμία να αντιδράσει παραγωγικά, γι αυτό και τα καλύτερα τέκνα της ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Ήδη, 200.000 νέοι άνθρωποι έφυγαν από την χώρα τα πέντε τελευταία χρόνια και άλλοι τόσοι έπονται.

Δεν έχουν άδικο. Για τους νέους στην Ελλάδα η ελπίδα πνέει τα λοίσθια. Ο κρατισμός και η πανώλη των συντεχνιών κυριολεκτικώς διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, θέτοντας ταυτοχρόνως σε άμεσο και σοβαρό κίνδυνο την δημοκρατία. Από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου έως και σήμερα, η αποφυγή της επισήμου χρεωκοπίας της χώρας εδράζεται σε εφαρμογές προγραμμάτων που στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην φορολογία και όχι στην μείωση ενός κοινωνικά και πολιτικά απαράδεκτου κρατικού μορφώματος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιχειρούμενη με οριζόντιες περικοπές «εσωτερική υποτίμηση» είναι εξαιρετικά άδικη κοινωνικά, διότι διαμοιράζει το άχθος της οικονομικής προσαρμογής της χώρας απολύτως ετεροβαρώς μεταξύ των προνομιούχων του δημοσίου τομέα και του συνθλιβόμενου ιδιωτικού.

Έτσι, οι άνεργοι καλούνται να πληρώσουν τον ίδιο αυξημένο ΦΠΑ που θα πληρώσει και ο βεβαιόμισθος του Δημοσίου ή ο υψηλοσυνταξιούχος των ΔΕΚΟ ηλικίας 55 έως 60 ετών. Ακόμα χειρότερα, οι τελευταίες κατηγορίες πολιτών –εκ του ασφαλούς, όπως προκύπτει από πρόσφατη διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ– εκβιάζουν με απροκάλυπτο θράσος το σύνολο της κοινωνίας, την οποία επιπροσθέτως απειλούν και με έξοδο από το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο.

Στην σημερινή Ελλάδα της κρίσεως και της «πρώτη φορά αριστερά», εάν υπάρχει μία ομάδα που είναι πραγματικά χαμένη από τα μνημόνια και από τις πολιτικές που προδιαγράφονται είναι αυτή των σημερινών και μελλοντικών ανέργων του ιδιωτικού τομέα, η οποία θυσιάζεται χωρίς αιδώ προς χάριν του πελατειακού κράτους. Στην παρούσα φάση, όμως, το πρόγραμμα Τσίπρα και των συν αυτώ οικονομικών φωστήρων ελάχιστες δυνατότητες επιτυχίας έχει. Με άλλα λόγια, είναι αδύνατον να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα υπό όρους υφεσιακής φοροεπιδρομής.

Διότι, όπως επισημαίνουν οι Δημήτρης και Χρήστος Α. Ιωάννου, «η ελαστικότητα εισπράξεως των φόρων είναι πολύ μεγάλη σε υψηλά επίπεδα φορολογουμένων, που σημαίνει ότι η εισπραξιμότητα μειώνεται δραστικά καθώς η φορολογική αύξηση, αφ' ενός, αποτρέπει την οικονομική δραστηριότητα επί της οποίας επιβάλλεται και, αφ' ετέρου, δημιουργεί επιπλέον κίνητρα για φοροαποφυγή.

Έτσι, αντί στην παρούσα οικονομική φάση οικονομικής καθιζήσεως να περιορισθεί, έστω και την ύστατη στιγμή, το υπερμέγεθες σε σχέση με τις χρηματοδοτικές δυνατότητες του Δημοσίου κονδύλιο των δαπανών, προτείνεται φοροεπιδρομή κατά της ιδιωτικής οικονομίας. Προκειμένου, δηλαδή, να μην θιγεί ο σκληρός πυρήνας του πελατειακού κράτους, στον οποίο η κυβέρνηση προφανώς θεωρεί ότι βρίσκεται η μεγάλη μάζα των υποστηρικτών και ψηφοφόρων της, οι πιστωτές θα πρέπει να συναινέσουν, για ακόμη μία φορά, στο να θέσουν την οικονομία σε κατάσταση λεηλασίας, έστω και αν η κατάληξη ενός παρόμοιου εγχειρήματος είναι εξαιρετικά αβέβαιη για όλους».

Αυτός είναι, όπως φαίνεται, και ο ανομολόγητος στόχος του δημοψηφίσματος. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να ισχυροποιήσει το κράτος της παρακμής και της διαπλοκής γιατί στην πράξη άλλα έχει κατά νουν. Επιδιώκει την διάλυση της υγιούς ιδιωτικής οικονομίας, για να μπορέσει να εγκαταστήσει αυτή του κόμματος, με νόμισμα την δραχμή.

«Όπως έχει δειχθεί –και μπορεί να ξαναδειχθεί από έναν πρωτοετή φοιτητή οικονομικών– το πρόγραμμα που έχει ως στόχο του την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος για την πληρωμή τόκων και στηρίζεται στην αύξηση της φορολογίας, είναι πολύ περισσότερο υφεσιακό από ένα αντίστοιχο πρόγραμμα που θα στηριζόταν σε μείωση των δαπανών. Είναι περισσότερο υφεσιακό τόσο από στατική, μακροοικονομική ("κεϋνσιανή") άποψη, όσο και από δυναμική, αναπτυξιακή ("σουμπετεριανή") άποψη. Ο υφεσιακός του χαρακτήρας, άλλωστε, είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν θα επιτευχθούν οι στόχοι που θέτει».

Από την πολιτική, έτσι, πλευρά, είναι σαφές ότι οι προσπάθειες της σημερινής κυβερνήσεως να εξοντώσει την εγχώρια ιδιωτική οικονομία σε βάθος διετίας έχουν άλλο στόχο. Προφανώς αυτόν της μετατροπής της χώρας σε Βενεζουέλα των Βαλκανίων, όπου αντιευρωπαϊκοί εθνικολαϊκιστικοί πολιτικοί φορείς θα ασκούν την εξουσία υπό συνθήκες λαϊκής φτώχειας κα συντεχνιακής τρομοκρατίας –έχοντας, βέβαια, διώξει από την Ελλάδα κάθε δημιουργικό και δυναμικό Νεοέλληνα.

Υπό αυτή την έννοια, για κάθε Έλληνα δημοκράτη το ερώτημα και η πραγματική πρόκληση δεν είναι η πρόταση των δανειστών, αλλά αν θέλουμε να μετατραπεί η χώρα της φιλοσοφίας, του πολιτισμού και του ορθού λόγου σε λατινοαμερικανικού τύπου αυταρχική μπανανία. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, λυπούμεθα αλλά είναι «βαθιά νυχτωμένοι»...