ΝΥΤ: Θέατρο του παραλόγου η ελληνική διάσωση

Η σωτηρία της Ελλάδας έχει πλέον γίνει άσκηση στην έννοια του παραλόγου, γράφουν οι New York Times. Η Ελλάδα είναι πρακτικά μια χρεοκοπημένη χώρα και οι Έλληνες το ξέρουν. Δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της, όσες συμφωνίες κι αν κάνει με τους δανειστές.

Ο αρθρογράφος Roger Cohen εξηγεί πως το παράλογο συνίσταται στο εξής: η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται για €7 δισ. με τους ξένους δανειστές της, οι οποίοι ζητούν καινούριο πρόγραμμα λιτότητας, τη στιγμή όμως που εκλέχθηκε ακριβώς για να πει στους ξένους πως η ζημιά που έκανε η λιτότητα στη χώρα είναι αρκετή. Παρότι λοιπόν η χώρα βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση με τη ρευστότητά της, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, διόλου διπλωματικά, χαρακτήρισε το νέο σχέδιο των δανειστών «παράλογο», μια άποψη που έκανε τον Ζ.Κ.- Γιουνκέρ, πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να μη σηκώσει το τηλέφωνο σε κλήση του κ. Τσίπρα το Σαββατοκύριακο.

Η πραγματικότητα έχει την τάση να εκδικείται: το να βάζει κανείς τη Γερμανία και την Ελλάδα να συνυπάρξουν σε μία νομισματική ένωση θα είναι πάντα μια άσκηση αλχημείας. Οι οικονομίες δεν ταιριάζουν και οι χαρακτήρες των λαών ακόμα λιγότερο...

Έτσι, οι Έλληνες περιμένουν πλέον τα χειρότερα. Έχουν βγάλει τα χρήματά τους έξω, περιμένοντας την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων ή την έκδοση I.O.Us. κάτι που θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα μια οικονομική κατάρρευση συνοδευόμενη από νέες εκλογές. Ακόμα όμως κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται φρικτό, θα αντιπροσώπευε περισσότερο την πραγματικότητα από αυτό που συμβαίνει τώρα: την κατ' επανάληψη αποφυγή της πραγματικότητας. Τα πράγματα είναι πολύ άσχημα, αλλά το πόσο άσχημα είναι δεν το ξέρει κανείς, διότι βλέπουμε μόνο την επιφάνεια.

Tα προγράμματα στήριξης έχουν δώσει χρόνο σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης – συμπεριλαμβανομένων Ιταλίας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας – ώστε να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους είτε να ξεκινήσουν να το κάνουν. Μία μετάδοση σε όλη τη ζώνη του ευρώ του ελληνικού προβλήματος είναι πολύ λιγότερο πιθανή απ' ό,τι παλαιότερα. Ένα είναι σίγουρο: ακόμα και να υπάρξει μια συμφωνία για την Ελλάδα, θα είναι μόνο πρελούδιο της επόμενης κρίσης σε μερικούς μήνες.

Γι' αυτό οι πιστωτές θα έπρεπε να πουν στο ΣΥΡΙΖΑ: έχετε έναν αιώνα για να πληρώσετε το χρέος σας, αλλά τώρα είστε μόνοι σας. Φτιάξτε τη χώρα, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ. Φέρτε ξένες επιχειρήσεις να βάλουν χρήματα στην Ελλάδα. Αν θέλετε να ακολουθήσετε το δρόμο του Πούτιν, με την Gazprom στη θέση του ΔΝΤ, κάντε το! Εμείς θα σας αφήσουμε ήσυχους κι εσείς βρείτε έναν τρόπο να κάνετε τους Έλληνες να πιστέψουν ξανά στη χώρα τους χωρίς να έχετε τη δικαιολογία ότι φταίει το Βερολίνο, το ΔΝΤ και η Κομισιόν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συμβάλει θετικά, ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος ενός νέου εμφυλίου, ό,τι και να γίνει. Ο ήλιος θα συνεχίσει να λάμπει, αμέτρητα νησιά θα χαίρονται ακόμα το φως του, οι Έλληνες θα συνεχίσουν να καταριούνται κάθε μορφή εξουσίας, θα συνεχίσουν να καπνίζουν σε όλα τα εστιατόρια αψηφώντας το νόμο. Και Θα συνεχίσουν να έχουν πιο πολλά χρήματα από αυτά που θα φαίνεται ότι έχουν, τα τραπέζια στις φτηνές ταβέρνες θα εξακολουθήσουν να έχουν θέα, η οποία δεν αγοράζεται ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου. Μία ελληνική κατάρρευση δεν πρόκειται να είναι σαν μια σλοβακική κατάρρευση. Η ζωή δεν είναι δίκαιη.

Πολλά λάθη έγιναν λοιπόν. Άρχισαν με τη συναισθηματική ψευδαίσθηση ότι το λίκνο του δυτικού πολιτισμού θα είχε μια οικονομία αρκετά ανταγωνιστική για να συμμετάσχει στο ευρώ. Τελικά δεν είχε. Και μετά ήρθαν τα εύκολα δανεικά σε μια εποχή που οι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν υπήρχε πλέον η έννοια του ρίσκου. Η αναπόφευκτη ελληνική κατάρρευση ακολουθήθηκε από μέτρα λιτότητας, σύμβολο των οποίων ήταν η Γερμανία. Αυτά τα μέτρα απέτυχαν στο να προβάλλουν ένα θετικό όραμα για αυτό που θα μπορούσαν να αποδώσουν οι θυσίες. Ο θυμός δημιούργησε το ΣΥΡΙΖΑ, την εκλογική του νίκη και τις ασυνάρτητες υποσχέσεις για έναν άλλο δρόμο. Όλοι έχουν τώρα πιαστεί στο δίχτυ των δικών τους αντιφάσεων.

Το «μία από τα ίδια» θα κερδίσει πιθανόν ακόμα μερικούς μήνες. Δεν πρόκειται να λύσει τίποτα, απομυζώντας κι άλλο από την ενέργεια της Ευρώπης και τις δυνατότητες της Ελλάδας για πολλά χρόνια ακόμα.