Nixon: Μόνη λύση να γίνει ο Τσίπρας... καπιταλιστής

Σε λίγες μέρες θα ξεκαθαρίσει αν η Ελλάδα έχει μια ρεαλιστική προοπτική να παραμείνει στην ευρωζώνη ή όχι, σύμφωνα με τον αναλυτή της WSJ, Simon Nixon. Ο κ. Τσίπρας, αφού σπατάλησε δύο μήνες, όπως λέει ο αρθρογράφος, κατάλαβε επιτέλους ότι είναι ανώφελο να ζητά λευκές επιταγές από την ευρωζώνη.

Η ευρωζώνη έχει κανόνες και προϋποθέσεις που οφείλουν να τηρούνται και από τα 19 κράτη που συμμετέχουν. Σημαντικότερη προϋπόθεση είναι οι χώρες να έχουν πρόσβαση στις αγορές. Αυτό ήταν και το νόημα των προγραμμάτων στήριξης, κάτι που ο Α. Τσίπρας έχει παρεξηγήσει.

Όσο κι αν ο Έλληνας πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι η στήριξη της Ελλάδας απέτυχε, σκοπός του προγράμματος ποτέ δεν ήταν να εξασφαλίσει κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο ζωής στους Έλληνες πολίτες. Πολύ περισσότερο ήταν να αποκαταστήσει την πρόσβαση της ελληνικής κυβέρνησης στις αγορές.

Από αυτήν την άποψη το πρόγραμμα είχε αρχίσει να επιτυγχάνει το στόχο του: η ελληνική κυβέρνηση την περσινή χρονιά μπόρεσε να εκδώσει ομόλογα. Και χάρη σε αυτήν την επιτυχία, άρχισε η ανάκαμψη συνοδευόμενη από θετικές προβλέψεις για τη φετινή χρονιά. Αυτά όμως, προσθέτει ο Nixon, μέχρι ο κ. Τσίπρας να προκαλέσει μια πολιτική κρίση, η οποία κατέστρεψε την εμπιστοσύνη.

Μόνο μερικές μέρες του απομένουν για να καταστρώσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων το οποίο θα πείσει τα υπόλοιπα κράτη-μέλη πως η κυβέρνησή του είναι ικανή να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών. Εάν η κυβέρνηση αντιμετωπίσει δυσκολίες στην πληρωμή μισθών και συντάξεων, εάν αρχίσουν να αδειάζουν και πάλι οι τραπεζικοί λογαριασμοί, τότε η Αθήνα δε θα αργήσει να επιβάλει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων ή να πληρώνει με χρεόγραφα IOUs, εισάγοντας ουσιαστικά παράλληλο νόμισμα. Σε αυτήν την περίπτωση, μια επιστροφή στη δραχμή δύσκολα θα μπορούσε να αποφευχθεί.

Όμως η πρόκληση για τον κ. Τσίπρα δεν είναι απλώς να πείσει την ευρωζώνη να παράσχει ρευστότητα στην Ελλάδα για λίγο ακόμα. Η Ελλάδα είναι πολύ πιθανόν να παραμείνει εξαρτημένη από τα δάνεια της ευρωζώνης για αρκετό καιρό κι ένα τρίτο πρόγραμμα στήριξης είναι ουσιαστικά αναπόφευκτο. Ακόμα κι αν έτσι όμως η Αθήνα αποφύγει το να χρειάζεται χρήματα στις αγορές, αυτό δεν ισχύει και για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες θα πρέπει να καλύψουν τρύπες μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς.

Ο κ. Τσίπρας δε θα έπρεπε να βασίζεται στα 10 δισ. του ΤΧΣ για να καλύψει αυτά τα κενά, καθώς οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλουν οι ζημίες να αφορούν πρώτα τους άλλους πιστωτές, συμπεριλαμβανομένων των μετόχων, των κατόχων ομολόγων και σε κάποιες περιπτώσεις των ίδιων των καταθετών, προτού χρησιμοποιηθούν τα χρήματα των φορολογουμένων.

Για να αποφευχθεί λοιπόν κάτι τέτοιο, οι τράπεζες θα πρέπει να πείσουν τους επενδυτές να βάλουν χρήματα σε ένα σύστημα που μόλις πριν από ένα χρόνο έχει χάσει 12 δισ. ευρώ. Αυτό δεν είναι απίθανο, αλλά θα συμβεί μόνο αν ο κ. Τσίπρας πείσει τους επενδυτές ότι είναι αποφασισμένος να δημιουργήσει ένα περιβάλλον, όπου οι μετοχές σε ελληνικές τράπεζες μπορούν να αποφέρουν κέρδη.

Αυτό απαιτεί μια αναθεώρηση του καθεστώτος χρεοκοπίας, έτσι ώστε να μπορούν αφενός να αναδιαρθρώνονται μη εισπράξιμα χρέη, αφετέρου να χρεοκοπούν οι αποτυχημένες επιχειρήσεις και τέλος να κατάσχονται περιουσιακά στοιχεία σε περίπτωση ανείσπρακτων στεγαστικών. Απαιτεί επίπλέον να δημιουργηθούν αυστηρότερα κίνητρα για τους δανειολήπτες, ώστε να πληρώνουν τα δάνειά τους.

Με άλλα λόγια ο κ. Τσίπρας θα πρέπει μέχρι το καλοκαίρι -οπότε η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να ορίσει πόσα κεφάλαια έχουν ανάγκη οι τράπεζες- να πείσει τις αγορές ότι είναι αφοσιωμένος στη μετατροπή της Ελλάδας σε μία πλήρως λειτουργική καπιταλιστική οικονομία.

Για έναν ριζοσπαστικό Αριστερό, που ηγείται ενός κόμματος παλαιών κομμουνιστών, αυτό δεν θα είναι εύκολο πράγμα.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι απίθανο...