Τα άσχημα νέα δεν είναι πλέον καλά νέα

H μέση διάρκεια (Macaulay) στο δείκτη εθνικού χρέους  των Bloomberg Barclays ξεπερνά τα 8 χρόνια και δείχνει την προσπάθεια των χωρών να εκδώσουν μακροπρόθεσμα ομόλογα.

Η Ελλάδα δεν περιλαμβάνεται στον σχετικό δείκτη απ΄ όσο ξέρουμε.

Όμως, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα καθώς η μέση διάρκεια του χρέους της υπερβαίνει πλέον τα 20 χρόνια. 

Φυσικά, είναι ιδιαίτερη περίπτωση αφού το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της  αποτελείται από θεσμικά δάνεια (ESM/EFSF, GLF, ΔΝΤ). 

Γιατί αναφερθήκαμε στη μεγάλη μέση διάρκεια των κρατικών ομολόγων; 

Γιατί είναι μεν καλό νέο καθότι μειώνει το ρίσκο αναχρηματοδότησης του χρέους των χωρών, όμως δείχνει επίσης τους δυνητικούς κινδύνους που αντιμετωπίζει το σύστημα.

Μια αύξηση των αποδόσεων κατά μια μονάδα εκτιμάται ότι ισοδυναμεί με ζημιά 2,4 τρισ. δολαρίων.

Κι αυτό χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πόσο εύκολα και γρήγορα μπορούν να ρευστοποιηθούν κάποια από αυτά τα χρεόγραφα που βρίσκονται στους ισολογισμούς  επενδυτικών οίκων, funds κ.τ.λ. ανα την υφήλιο. 

Είναι κάτι που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό στην Ελλάδα, όμως είναι γνωστό στις κεντρικές τράπεζες και τους μεγάλους παίκτες των αγορών.

Και δείχνει τα μεγάλα διλήμματα που αντιμετωπίζουν η Fed, η ΕΚΤ και άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες που ιδανικά θα ήθελαν να ομαλοποιήσουν την νομισματική πολιτική τους, αυξάνοντας τα επιτόκια παρέμβασης και σκουπίζοντας από τις αγορές μέρος της ρευστότητας που διοχέτευσαν τα προηγούμενα χρόνια μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης (QE).

Εξηγεί επίσης γιατί οι αγορές εκλάμβαναν τα άσχημα νέα, π.χ. για επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης, πολύ χαμηλός πληθωρισμός  ως καλά νέα.

Προφανώς, πόνταραν πως οι κεντρικές τράπεζες-ασχέτως πολιτικών πιέσεων- θα μείωναν τα επίσημα επιτόκια και δεν θα ξεφορτώνονταν τους τίτλους που είχαν συσσωρεύσει στους ισολογισμούς τους.

Είναι η πλέον πειστική εξήγηση για την αποσύνδεση των πτωτικά κινούμενων αποδόσεων των ομολόγων από την σημαντική άνοδο των μετοχών για μεγάλο χρονικό διάστημα το 2019.

Τα ομόλογα προεξοφλούσαν επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης ενώ οι μετοχές πόνταραν στην αποφυγή μιας ύφεσης μέσω νέων μειώσεων στα επίσημα επιτόκια, στο τέλος της σύσφιξης της νομισματικής πολιτικής στις ΗΠΑ και σε νέες αγορές τίτλων από την ΕΚΤ.

Χρυσός και εταιρικά ομόλογα βρήκαν επίσης αγοραστές λόγω των προσδοκιών για νέα πλημμυρίδα ρευστότητας.

Ο Kocic της Deutsche Bank είχε περιγράψει πριν δυο χρόνια αυτή την κατάσταση με τον όρο «το καθεστώς της εξαίρεσης»  και αξίζει σε κάποιο άλλο σημείωμα στο μέλλον να αναφερθούμε σ’ αυτό.

Όμως, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πλέον πως οι αγορές θεωρούν τα άσχημα νέα καλά ή αν προτιμάτε τα καλά νέα (για τα θεμελιώδη δεδομένα της οικονομίας) άσχημα.

Κοιτάζοντας πως αντιδρούν οι αγορές το τελευταίο διάστημα στη ροή των νέων έχουμε την εντύπωση ότι αυτό δεν ισχύει. Τουλάχιστον στον ίδιο  βαθμό με πριν. 

Κι αυτό θα έχει συνέπειες αν επιβεβαιωθεί προσεχώς.  Μάλλον αρνητικές.