O ρεαλισμός κάνει καλό στις ιδιωτικοποιήσεις

Την περίοδο 2011-2018, η χώρα εισέπραξε κάπου 5,5 δισ. ευρώ για 44 υπογεγραμμένα έργα, που ήταν ενταγμένα στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων.

Το συνολικό τίμημα ανήλθε σε 8,9 δισ. ευρώ το ίδιο διάστημα, με βάση τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2019.

Περιττό να τονισθεί ότι οι ετήσιοι στόχοι που είχαν τεθεί δεν πιάστηκαν καμία από αυτές τις χρονιές. 

Το 2018 ήταν η χρονιά που το τελικό νούμερο, περίπου 2,15 δισ. ευρώ, υπολειπόταν λιγότερο του στόχου των 2,7 δισ. ευρώ.  

Είναι προφανές  ότι οι εισπράξεις είναι σχετικά μικρές για να κάνουν τη διαφορά στη μείωση του τεράστιου δημόσιου χρέους, ύψους 315 δισ. ευρώ και άνω.

Όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις θα μπορούσαν αφενός να συνεισφέρουν περισσότερα χρήματα στον κρατικό κορβανά για τη μείωση του χρέους και αφετέρου και κυριότερο να συμβάλουν στον εξορθολογισμό και στην εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας.

Υπάρχουν λόγοι που το πρόγραμμα αξιοποίησης της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου δεν έχει πάει καλά.  

Αν λοιπόν η νέα κυβέρνηση θέλει να το επιταχύνει, θα πρέπει να τους λάβει σοβαρά υπόψη της και να τους εξαλείψει.

Όσοι φέρουν στο νου τους την περίοδο που υπήρχε η γενική γραμματεία αποκρατικοποιήσεων, θα πρέπει να συμφωνήσουν πως η γραφειοκρατία ήταν λιγότερη και οι αποφάσεις λαμβάνονταν ταχύτερα σε σχέση με την εποχή ΤΑΙΠΕΔ.

Θυμίζουμε ότι το ΤΑΙΠΕΔ ιδρύθηκε το 2011 και υπάγεται πλέον στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων. 

Κακά τα ψέματα. 

Το ΤΑΙΠΕΔ  έγινε για να μεταβιβάσουν οι πολιτικοί κάπου αλλού την ευθύνη, επειδή οι ίδιοι ανησυχούσαν για το μέλλον τους καθώς στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι τούς απειλούσαν με δικαστήρια κ.λπ. εκείνη την ταραγμένη περίοδο.

Όμως, δεν τίθεται θέμα κατάργησής του ή κάτι τέτοιο.

Κάτι λοιπόν θα πρέπει να γίνει στο υφιστάμενο πλαίσιο, για να είναι οι στόχοι για τις αποκρατικοποιήσεις φιλόδοξοι και ρεαλιστικοί ταυτόχρονα, για να επιτυγχάνονται.

Αυτό προϋποθέτει ότι τα χρονοδιαγράμματα για την ολοκλήρωση των συναλλαγών είναι ρεαλιστικά.

Δεν είναι λογικό να βγαίνει κάποιος διαγωνισμός για ένα έργο, χωρίς να έχουν επιλυθεί τα εκκρεμή ζητήματα, με αποτέλεσμα τα τελευταία να επανεμφανίζονται αργότερα, προκαλώντας καθυστερήσεις και χάσιμο του στόχου για την ολοκλήρωση της συναλλαγής.

Αν είναι λοιπόν να αποφευχθούν ή τουλάχιστον να περιορισθούν τα λάθη που οδηγούν σε καθυστερήσεις και απώλεια των στόχων για τις εισπράξεις από ιδιωτικοποιήσεις, θα πρέπει τα χρονοδιαγράμματα να είναι ρεαλιστικά.

Αρχίζοντας από την επιλογή συμβούλων, τον οικονομικό και νομικό έλεγχο και το data room.