Η ώρα των ελληνικών τραπεζών;

Το ράλι στα κρατικά ομόλογα έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας και δικαιολογημένα.

Όταν πέφτει το κόστος δανεισμού του κράτους στις αγορές, η χώρα μπορεί να δανείζεται φθηνότερα, για να αποπληρώσει μέρος των ακριβών δανείων που έχει λάβει από το ΔΝΤ.

Επιπλέον, οι οίκοι πιστοληπτικής διαβάθμισης δεν μπορούν να το αγνοήσουν, όταν αξιολογούν το αξιόχρεο της Ελλάδας.

Με βάση τα χθεσινά δεδομένα, η απόδοση του 10ετούς ομολόγου βρίσκεται στο 3,3%  από 4,4% στα τέλη του 2018.

Eπίσης, η διαφορά (spread) απόδοσης από το αντίστοιχο γερμανικό ομόλογο βρίσκεται στις 330 μονάδες βάσης (3,3 ποσοστιαίες μονάδες) από 415 μονάδες περίπου στα τέλη του 2018.  

Η διαφορά απόδοσης από το 10ετές ιταλικό ομόλογο έχει συρρικνωθεί κοντά στις 71 μονάδες βάσης.

Επίσης, η απόδοση του 5ετούς ελληνικού ομολόγου έχει υποχωρήσει στο 2,25% περίπου από 3,35% στα τέλη του 2018.

Όλα αυτά έχουν την αξία τους.

Όμως, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αυτό το ράλι μπορεί να μετουσιωθεί σε κάτι περισσότερο, βελτιώνοντας την επενδυτική ψυχολογία για άλλες κατηγορίες ελληνικών χρεογράφων.

Αναμφισβήτητα, το ράλι βοηθά, αν και καθοριστικό ρόλο παίζει η χρηματοοικονομική κατάσταση και η πιστοληπτική ικανότητα κάθε εκδότη.

Είναι πιθανόν μια μεγάλη ελληνική εταιρεία, π.χ. Τιτάν, ΟTE, να μπορούσε να δανεισθεί με καλύτερους όρους απ’ ό,τι πριν κάποιους μήνες ή χρόνο, για την ίδια διάρκεια, αν εξέδιδε ευρωομόλογα.

Το ίδιο ίσως ισχύει για άλλες μικρότερες εισηγμένες εταιρeίες που εκδίδουν ομόλογα στην εγχώρια αγορά, γνωστά εδώ ως mini bonds, αν και ουσιαστικά πρόκειται για διαφορετική κατηγορία από τα ευρωομολόγα.  

Όμως, το μεγαλύτερο τεστ δεν μπορεί παρά να είναι οι τράπεζες.

Θα μπορούσαν οι τράπεζες να αντλήσουν κεφάλαια εκδίδοντας ομόλογα ανώτερης διαβάθμισης (senior bonds) ή/και μειωμένης εξασφάλισης (subordinated) για αξιόλογα ποσά;

Κάποιος ίσως ισχυρισθεί ότι τα senior ομόλογα δεν μπορεί να είναι προτεραιότητα των τραπεζών από τη στιγμή που η ρευστότητά τους εμφανίζει συνεχή βελτίωση.

Δεν έχουν λοιπόν επείγοντα λόγο να δανεισθούν μ’ αυτό τον τρόπο σημαντικά ποσά σ’ αυτή τη συγκυρία. Πολύ περισσότερο, όταν είναι σχετικά ακριβός.

Ακόμη κι αν η έξοδος με την έκδοση senior ομολόγου είχε στόχο να στείλει σήμα στις αγορές.

H λογική υπαγορεύει υπομονή.

Λίγο διαφορετικά είναι τα πράγματα με την έκδοση ομολόγου μειωμένης εξασφάλισης.

Οι τράπεζες θα το ήθελαν πολύ για κεφαλαιακούς λόγους, απ’ όσο κατανοούμε.

Όμως, η τιμολόγηση της αγοράς δίνει ένα εύρος αποδόσεων της τάξης του 9% με 11%, σύμφωνα με τους επαΐοντες.

Ακόμη κι αν υπήρχε ζήτηση για τέτοια ομόλογα από την αγορά -πράγμα αμφίβολο-, τα επιτόκια εξακολουθούν να παραμένουν σε υψηλά επίπεδα.   

Είτε λοιπόν δεν υπάρχει ζήτηση, είτε αυτή βρίσκεται για μη συμφέροντα επίπεδα  επιτοκίων.

Επομένως, η λογική υπαγορεύει κι εδώ υπομονή, ώστε να υπάρξει περαιτέρω βελτίωση του κλίματος στις διεθνείς αγορές για τη χώρα και το κυριότερο, μεγαλύτερη βελτίωση στο μέτωπο των προβληματικών δανείων.

Αυτό παραπέμπει είτε στο τελευταίο τρίμηνο του 2019 είτε στο 2020, μετά πιθανόν το νέο γύρo των πανευρωπαϊκών stress tests, κατά την ταπεινή άποψη της στήλης.