Οι φόροι δεν είναι λύση

Πριν από δύο μήνες περίπου, είχαμε ρωτήσει έναν Πορτογάλο που εργάζεται στον κλάδο του τουρισμού και γνωρίζει πολύ καλά την Ελλάδα, πώς είναι η κατάσταση στον δημόσιο τομέα στη χώρα του, εννοώντας την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει στους πολίτες και το μέγεθός του.

Θυμόμαστε πολύ καλά τι μας είπε: «Αυτό το θέμα εμείς το λύσαμε με αυτοματοποίηση των περισσότερων συναλλαγών των πολιτών και των επιχειρήσεων με το κράτος».

Το θυμηθήκαμε πάλι χθες, καθώς κοιτάζαμε την εξέλιξη των δαπανών και των εσόδων της Γενικής Κυβέρνησης στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και τον μέσο όρο της ευρωζώνης από το 2010 μέχρι και τη φετινή εκτίμηση του ΔΝΤ (Fiscal Monitor).

Για να μην πολυλογούμε, οι κρατικές δαπάνες στην Ελλάδα ξεπερνούν τον μέσο όρο της ευρωζώνης ως προς το ΑΕΠ από το 2010 μέχρι και το 2019 και ακόμη περισσότερο τις αντίστοιχες της Πορτογαλίας, με εξαίρεση το 2014.

Το 2016, οι δαπάνες των δύο χωρών ήταν περίπου ίσα βάρκα, ίσα νερά.

Δεν συμπεριλαμβάνουμε την περίοδο 2020-2024, γιατί είναι αρκετά μακριά.

Τα έσοδα της Γενικής Κυβέρνησης της Ελλάδας, κυρίως φόροι και ασφαλιστικές εισφορές, ως προς το ΑΕΠ παίρνουν κεφάλι σε σύγκριση με τον μέσο όρο της ευρωζώνης από το 2012 ενώ είναι σταθερά πάνω από τα αντίστοιχα της Πορτογαλίας από το 2010, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Οσον αφορά την Πορτογαλία, οι επιδόσεις της στο μέτωπο της ανάπτυξης είναι καλύτερες σε σχέση με της Ελλάδας, αν και ο δημοσιονομικός παράγοντας δεν είναι ο μοναδικός που επηρεάζει το ΑΕΠ.

Αλλωστε, η Ελλάδα δεσμεύεται να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα  3,5% του ΑΕΠ για την πληρωμή τόκων μέχρι το 2022, που είναι υψηλότερα σε σχέση με εκείνα που χρειάζεται η Πορτογαλία.

Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε ότι όσα περισσότερα λεφτά αφαιρεί το κράτος από τις τσέπες των πολιτών και των επιχειρήσεων, τόσο περισσότερο ευνοείται η τάση προς τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.

Ιδίως όταν η ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος σε αντάλλαγμα δεν είναι καλή, τις περισσότερες φορές.

Και επομένως, το βάρος πέφτει στους ώμους εκείνων, δηλ. του 1,1 εκατ. φορολογούμενων που πληρώνουν φόρους εισοδήματος, από τα 6,3 εκατ. που υποβάλλουν δηλώσεις.

Επιπλέον, αδικούνται όσοι πιάνονται στα δόκανα της εφορίας λόγω τεκμηρίων, αν και δεν έχουν τα εισοδήματα που τους αποδίδουν.

Η λύση συνίσταται στον συνδυασμό γενναίων, σταδιακών μειώσεων στους φόρους εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων σε συνδυασμό με την επέκταση των ηλεκτρονικών συναλλαγών και τη δραστική μείωση των ρευστών.     

Και φυσικά τον έλεγχο των πρωτογενών κρατικών δαπανών.

Σε μια τέτοια περίπτωση, το μερίδιο των κρατικών δαπανών και φόρων, ασφαλιστικών εισφορών της Ελλάδας θα πλησιάσει το αντίστοιχο της Πορτογαλίας και της ευρωζώνης ως προς το ΑΕΠ.

Είναι μια ρεαλιστική διέξοδος, γιατί διαφορετικά, η ισχυρή ανάπτυξη και η δημοσιονομική πειθαρχία επί μακρόν μπορεί να αποδειχθεί ουτοπία.