Μια μικρή τράμπα

H θέση της στήλης ήταν πάντοτε η ίδια, από τότε που έληξε το 3ο μνημόνιο.

Η Ελλάδα θα πρέπει να δίνει το παρών στις διεθνείς αγορές ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Όχι τόσο γιατί χρειάζεται τα χρήματα.

Μ’ ένα απόθεμα ρευστότητας της τάξης των 35 δισ. ευρώ και άνω, δεν τα χρειάζεται.

Η τακτική έξοδος στις αγορές φέρνει μείωση του ασφαλίστρου (premium) που πλήρωσε στους αγοραστές των πρώτων εκδόσεων, όπως φάνηκε με την έκδοση του 10ετούς ομολόγου σε σχέση με εκείνη του 5ετούς.

Επιπλέον, στέλνει μήνυμα στους διεθνείς οίκους αξιολόγησης όπως ο S&P, η Moody’s, η Fitch και δευτερευόντως η DBRS, να λάβουν υπόψη την τιμολόγηση των ελληνικών χρεογράφων από την αγορά.

Στη δική μας περίπτωση, αυτό είναι σημαντικό, γιατί υπάρχει απόσταση μεταξύ του βαθμού διαβάθμισης που δίνουν οι οίκοι αξιολόγησης σε σύγκριση με τον έμμεσο βαθμό που δίνει η τιμολόγηση των ελληνικών ομολόγων από την αγορά.

Οσο πιο κοντά αξιολογούν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας  προς την επενδυτική βαθμίδα, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η λίμνη των δυνητικών αγοραστών ελληνικών ομολόγων, δημιουργώντας έναν ενάρετο κύκλο.

Ως γνωστόν, η χώρα έχει αντλήσει τα 5 δισ. από τα 7 δισ. ευρώ που έχει προϋπολογίσει για το 2019.

Για τα υπόλοιπα 2 δισ. ευρώ ή περισσότερα έχει μπροστά της κάπου 9 μήνες.

Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ποιες είναι οι επιλογές.

Το άνοιγμα της έκδοσης του 5ετούς ή του 7ετούς (ήδη 6ετούς) ή του 10ετούς ομολόγου είναι μία από αυτές.

Μια άλλη επιλογή θα ήταν να πάει σε ακόμη μακρύτερες διάρκειες, π.χ. 15 χρόνια.

Όμως, θα πρέπει να υποχωρήσουν κι άλλο οι αποδόσεις, για να δοκιμάσει το δημόσιο μια τέτοια έκδοση.

Όμως, ο δανεισμός στο πλαίσιο της εκτέλεσης του φετινού προγράμματος χρηματοδότησης της χώρας από τις αγορές δεν αποτελεί τη μοναδική επιλογή.

Ούτε θα πρέπει να είναι για μια χώρα που δανείζεται 15 δισ. ευρώ περίπου, ετησίως, εκδίδοντας έντοκα γραμμάτια που ανακυκλώνει συνεχώς.

Όταν μάλιστα τα μισά και πλέον από τα έντοκα κατέχουν τα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα και άλλοι.

Εδώ και ένα χρόνο, το δημόσιο ξεκίνησε τις εκδόσεις 12μηνων εντόκων γραμματίων προς αντικατάσταση των 3μηνων.

Είναι μια σωστή κίνηση αλλά πλέον φρονούμε πως ήλθε η ώρα να πάει ένα βήμα παρακάτω.

Με άλλα λόγια, να μειώσει το στοκ των εντόκων αντικαθιστώντας τα με ομόλογα.

Το πρώτο υποψήφιο ομόλογο που έρχεται στο νου είναι το 3ετές, που ιδανικά θα μπορούσε να αντικαταστήσει όλα τα εναπομείναντα 3μηνιαία έντοκα και όχι μόνο.

Μ’ αυτό τον τρόπο, το κράτος θα μείωνε περαιτέρω το ρίσκο της αναχρηματοδότησης των εντόκων, πληρώνοντας κάτι παραπάνω σε επιτόκιο.

Μια τέτοια τράμπα θα είχε επιπλέον το κέρδος πως δεν θα αύξανε το δημόσιο χρέος ενώ πιθανόν τα εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα θα μπορούσαν να βρεθούν με περισσότερη ρευστότητα, μειώνοντας τα έντοκά τους.

Όμως, μια τέτοια τράμπα, το δημόσιο δεν μπορεί να περιμένει μέχρι το τέλος του 2019, γιατί υπάρχουν λήξεις εντόκων ολόκληρη την χρονιά.  

Θα πρέπει λοιπόν να σταθμίσει τις καταστάσεις στη χώρα και στις διεθνείς αγορές και να προχωρήσει πριν τον επόμενο Οκτώβριο το αργότερο.