To χρέος που «ξεπληρώνει» το 5ετές ομόλογο

Κάποια πράγματα μπορεί να είναι προφανή σε μας αλλά να μην είναι σε άλλους.

Για να κατανοήσουμε τις αντιρρήσεις των άλλων, θα πρέπει να έλθουμε στη θέση τους.

Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να είχαμε κάνει, όταν συζητούσαμε το θέμα της πρόωρης αποπληρωμής του ακριβού μέρους του δανείου που οφείλει η Ελλάδα στο ΔΝΤ (αυτοκριτική).

Οι συγκλίνουσες εκτιμήσεις θέλουν το υπόλοιπο του δανείου του ΔΝΤ προς την Ελλάδα να έχει υποχωρήσει κάτω από τα 10 δισ. ευρώ καθώς τα τρίμηνα περνάνε και η χώρα πληρώνει 450 εκατ. ευρώ περίπου κάθε τρεις μήνες.

Η κυβέρνηση φέρεται να έχει ατύπως συμφωνήσει με το Ταμείο και τους Ευρωπαίους πιστωτές να μην προπληρώσει μέρος αυτού του δανείου -κοντά στα 2 δισ. ευρώ-, για να μπορεί το ΔΝΤ να έχει τον ρόλο που έχει (σύνταξη τακτικής έκθεσης με βάση το καταστατικό του) στην Ελλάδα μέχρι το 2023.  

Όμως, για τα υπόλοιπα 7,5-8 δισ. ευρώ δεν τίθεται θέμα.  

Το μέσο κόστος του δανεισμού από το Ταμείο εκτιμάται στο 3,5% και άνω, εξαιτίας του γεγονότος ότι η Ελλάδα πληρώνει επιτόκιο άνω του 5% για το ακριβό κομμάτι του δανείου, που εκτιμάται σε 3,5-4 δισ. ευρώ περίπου.   

Σημειώνεται πως τo ΔΝΤ δανείζει τα κράτη σε ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα (SDR), που είναι ένα καλάθι από κύρια νομίσματα και κάθε κράτος τα μετατρέπει στο νόμισμα που επιθυμεί.

Όταν είχε γίνει η Σύνοδος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσινγκτον το περασμένο φθινόπωρο, είχε αναγραφεί σε μερίδα του Τύπου  ότι ο υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος θα έθετε το θέμα της αποπληρωμής του «ακριβού» δανείου στις επαφές του με την κα Λαγκάρντ.

Με τους αρμοδίους να ισχυρίζονται πως το απόθεμα ρευστότητας ξεπερνούσε τα 30 δισ. ευρώ, κάτι τέτοιο ήταν εύκολη υπόθεση.

Παρ’ όλα αυτά η συναλλαγή δεν έγινε, παρότι εξοικονομούσε λεφτά για τόκους από τον κρατικό προϋπολογισμό και θα μπορούσε να επιμηκύνει τη μέση διάρκεια του χρέους, βελτιώνοντας  λίγο το προφίλ του.

Από την άλλη πλευρά, ο ESM-EFSF έδωσε τον Δεκέμβριο του 2018 το πράσινο φως στην Πορτογαλία να προπληρώσει το χρέος της προς το ΔΝΤ, χωρίς να πληρώσει το ίδιο.    

Κι αυτό γιατί χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, που χρωστάνε ακόμη στον EFSF, υποχρεούνται να αποπληρώσουν δάνεια προς τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ισόποσα με εκείνα που αποπληρώνουν πρόωρα προς το ΔΝΤ.

Πολλοί αναρωτιόμασταν γιατί συμβαίνει αυτό, από τη στιγμή που επρόκειτο για μια συναλλαγή από την οποία κέρδιζαν όλοι (win-win).

Η Ελλάδα γιατί εξοικονομούσε τόκους και βελτίωνε το προφίλ του χρέους της και επομένως ο ESM ως ο μεγάλος πιστωτής της και, τέλος, το ΔΝΤ που χρειαζόταν τα λεφτά για να τα δανείσει αλλού, π.χ. Αργεντινή.

Η απάντηση είναι μάλλον απλή.

Γιατί η Ελλάδα δεν είχε βγει στις αγορές για να μαζέψει λεφτά και να αποδείξει ότι έχει πρόσβαση σ' αυτές.

Από τη στιγμή που απέδειξε με το 5ετές ομόλογο πως μπορεί να χρηματοδοτηθεί από την αγορά, το σκηνικό άλλαξε προς το καλύτερο.

Δεν θα εκπλαγούμε λοιπόν αν ακούσουμε τις επόμενες εβδομάδες  πως ο ESM-EFSF εγκρίνει το αίτημα της Αθήνας για πρόωρη αποπληρωμή μέρους του δανείου από το ΔΝΤ.

Η ανταλλαγή χρέους που έχει κόστος 5% και άνω με χρέος που έχει κόστος 3,6% και μεγαλύτερη ληκτικότητα είναι ένα καλό ντιλ.