Το καμπανάκι από τα CDS και τα ομόλογα

Τα θυμάστε τα CDS (Credit Default Swaps) για τα οποία είχε γίνει πολύς θόρυβος την περίοδο 2010-2011;

Ηταν ίσως ο δεύτερος πιο γνωστός όρος στο ευρύ κοινό μετά τα spread (διαφορά απόδοσης), όταν γινόταν αναφορά στην αγορά των ομολόγων.

Το CDS ή σύμβαση ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης  είναι μία σύμβαση στην οποία ο αγοραστής της πραγματοποιεί πληρωμές προς τον αντισυμβαλλόμενο πωλητή, με αντάλλαγμα την εφάπαξ πληρωμή σε περίπτωση που ο εκδότης του ομολόγου αθετήσει τις υποχρεώσεις του.

Ετσι κι αλλιώς, είναι μια ρηχή αγορά που έχει φύγει από το προσκήνιο, από τη στιγμή που οι ελληνικές εκδόσεις ομολόγων ήταν περιορισμένες και μικρές τα τελευταία χρόνια.

Όμως, μας τράβηξε την προσοχή ότι την περασμένη εβδομάδα, το ελληνικό CDS ανέβηκε 24 μονάδες βάσης στις 417, που είναι κοντά στο υψηλό ενός έτους. Μία ποσοστιαία μονάδα ισούται με 100 μονάδες βάσης.

Ισως περνούσε τελείως απαρατήρητο, αν το ίδιο διάστημα το ελληνικό 10ετές ομόλογο δεν υποαπέδιδε αρκετά έναντι του αντίστοιχου ιταλικού και η διαφορά απόδοσης (spread) έναντι του αντίστοιχου 10ετούς γερμανικού ομολόγου δεν διευρυνόταν αναλογικά περισσότερο.

Πιο συγκεκριμένα, η απόδοση του 10ετούς ελληνικού ομολόγου έναντι του γερμανικού αυξήθηκε κατά 23 μονάδες βάσης ενώ το spread του 10ετούς ιταλικού ομολόγου διευρύνθηκε κατά 13 μονάδες βάσης. Το spread αντικατοπτρίζει κυρίως τον πιστωτικό κίνδυνο.

Γνωρίζουμε ότι αρκετοί ίσως ισχυρισθούν πως η αγορά ελληνικών ομολόγων είναι ρηχή και αρκεί η κίνηση ενός ή δύο funds να την ταρακουνήσει.

Επίσης, άλλοι ίσως παρατηρήσουν ότι οι αυξομειώσεις της απόδοσης του 10ετούς ελληνικού ομολόγου έναντι του ιταλικού παραμένουν εντός του γνωστού εύρους των 70-80 με 120 μονάδων.

Όλα αυτά είναι σωστά. Όμως και πάλι δημιουργούνται ερωτήματα.

Μήπως συνέβη κάτι που οι υπόλοιποι δεν προσέξαμε πέρα από την ανάδειξη του θέματος των ελληνικών τραπεζών με τα προβληματικά δάνεια μέσω της υποβάθμισής τους από τον MSCI και τα δύο σχέδια αντιμετώπισης των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων;

Αλλωστε, τα υπόλοιπα νέα δεν ήταν άσχημα. Η Κομισιόν και το EwG συμφωνούν ότι θα επιτευχθεί ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2019.

Γιατί λοιπόν οι επενδυτικές επιτροπές σε funds κ.τ.λ. δεν τοποθετούνται θετικά απέναντι στα ελληνικά ομόλογα και κατ’ επέκταση τη χώρα, με δεδομένο ότι έχει επίσης ένα μεγάλο μαξιλάρι ρευστότητας;

Αν μπορούσαμε να τα συμπυκνώσουμε όλα σε μια λέξη, από αυτά που ακούσαμε, αυτή θα ήταν «προοπτικές» αυτή τη στιγμή.

Το μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα είναι καλό στο μέτρο που δεν αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας, είναι μια άποψη.

Η ανυπαρξία καλών νέων (newsflow) από την Ελλάδα και ειδικότερα για επενδύσεις, είναι ένα άλλο σημείο.

Ο πολιτικός κύκλος που θα μπορούσε να περιλαμβάνει εκλογικές αναμετρήσεις τα επόμενα 1-2 χρόνια και να συνοδεύεται από ξήλωμα κάποιων μεταρρυθμίσεων, είναι ένα άλλο.     

Και τέλος, το διεθνές περιβάλλον που μερικοί εκτιμούν πως δεν ευνοεί την ανάληψη μεγαλύτερου ρίσκου σε κινητές αξίες χωρών με χαμηλή πιστοληπτική διαβάθμιση για την επόμενη χρονιά.

Αν λοιπόν έχουν δίκιο, η υποαπόδοση των ελληνικών ομολόγων έναντι των ιταλικών την προηγούμενη εβδομάδα ίσως δεν ήταν τυχαία κι αυτό δεν είναι καλό.