Δεν υπάρχουν φιλίες αλλά συμφέροντα

Τη δεκαετία του 1990, που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν στη Βόρειο Κορέα από πείνα και σχετικές ασθένειες, ο μικρός γιος του ηγέτη της χώρας πήγαινε σχολείο στην Ελβετία, κάνοντας σκι στις Αλπεις και κολυμπώντας στη Γαλλική Ριβιέρα.

Θαυμαστής του μπασκετμπολίστα των Σικάγο Μπουλς Μάικλ Τζόρνταν και ταινιών του Χόλιγουντ, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο μικρότερος γιος του τότε ηγέτη της Β. Κορέας, ήταν ένας μέτριος μαθητής, μισούσε να χάνει,  είχε αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, σύμφωνα με τις περιγραφές ατόμων που τον έχουν γνωρίσει.

Ο Κιμ κόντευε να αποφοιτήσει από το στρατιωτικό πανεπιστήμιο το φθινόπωρο του 2006, όταν η Β. Κορέα πραγματοποίησε την πρώτη πυρηνική δοκιμή.

Με ηγέτη τον ίδιο, η χώρα κινήθηκε πολύ ταχύτερα για να γίνει πυρηνική δύναμη και να αναπτύξει πυραυλικές δυνατότητες, δίνοντας το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στο καθεστώς  που είχε εγκαταστήσει ο παππούς του και διατηρήσει ο πατέρας του.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν στις ΗΠΑ γιορταζόταν η αντίστοιχη Πρωτομαγιά, η Πιονγιάνγκ προχώρησε σε μια ισχυρή πυρηνική δοκιμή, ισχυριζόμενη ότι ήταν βόμβα υδρογόνου.

Κάποιοι ανέφεραν ότι το καθεστώς αποκάλυψε με αυτή την κίνηση την μπλόφα των ΗΠΑ που απειλούσαν με στρατιωτική επιχείρηση.

Η κατάσταση έφερε στη μνήμη πολλών τη δεκαετία του  1950, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να επέμβουν, εκπλήσσοντας τον παππού του Κιμ που είχε εισβάλει στη Ν. Κορέα.

Η τότε στρατιωτική επέμβαση δεν έγινε, γιατί η περιοχή ήταν γεωγραφικά και στρατηγικά σημαντική. Εγινε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, γιατί οι ΗΠΑ έπρεπε να δείξουν στους συμμάχους τους ότι θα τους βοηθούσαν σε περίπτωση ανάγκης.

Σήμερα, τα δεδομένα έχουν αλλάξει.

Η Β. Κορέα αναπτύσσει ένα πυρηνικό πρόγραμμα αλλά δεν επιδιώκει την κατάκτηση της Ν. Κορέας. Η Κίνα είναι η πιο ισχυρή χώρα της περιοχής και όχι η Ρωσία (η Σοβιετική Ενωση τη δεκαετία του 1950).

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λόγο να επιτεθούν στη Β. Κορέα. Όμως, στην πραγματικότητα δεν θέλουν πόλεμο καθώς ενέχει μεγάλα ρίσκα.

Ούτε η Ν. Κορέα θέλει οι ΗΠΑ να επιτεθούν στη Β. Κορέα, καθώς γνωρίζει ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της, π.χ. στη Σεούλ, θα κινδυνεύσει.   

Στη γεωπολιτική, η συμπεριφορά των εθνών υπαγορεύεται από τις οικονομικές ανάγκες και την πολιτική επιβίωση.   

Γνωρίζουμε ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την πλήρη και επιβεβαιωμένη αποπυρηνικοποίηση της Βόρειας Κορέας σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, π.χ. μέχρι το 2020.

Εκτιμάται ότι ο Κιμ Γιονγκ Ουν θα ζητήσει εγγυήσεις για την ασφάλεια του καθεστώτος,  ξένες επενδύσεις και την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την κορεατική χερσόνησο.

Όμως, η διαπραγμάτευση είναι μια περίπλοκη διαδικασία. Το ίδιο ισχύει για εκείνη μεταξύ του προέδρου Τραμπ και του Κιμ.

Η μια πλευρά θα πρέπει να πείσει την άλλη ότι προετοιμάζεται για πόλεμο αλλά ενδιαφέρεται για συμφωνία, χωρίς να δείχνει ότι καίγεται.

Ο Τραμπ, ως πρώην μπίζνεσμαν, έχει εμπειρία από διαπραγματεύσεις και εμπιστοσύνη στον εαυτό του και πιθανόν πιστεύει ότι θα τα καταφέρει εκεί που απέτυχαν άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι.

Ούτε καν συμβούλιο εθνικής ασφαλείας δεν συγκάλεσε για το θέμα, όπως γινόταν στο παρελθόν.

Όμως, θα πρέπει να ελέγξει τη συμπεριφορά του, για να εξωτερικεύσει την εικόνα και το μήνυμα που θέλει να περάσει.

Είναι σίγουρο ότι οι στρατιές των αναλυτών των αμερικανικών υπηρεσιών με ειδίκευση στην Κορέα έχουν κάνει ό,τι χρειάζεται, δίνοντας ένα μενού από ρίσκα και ευκαιρίες.

Όμως, ο Τραμπ δεν έχει απέναντί του έναν επιχειρηματία και ο ίδιος δεν δείχνει ιδιαίτερη ζέση για ενημέρωση εις βάθος.  

Ο Κιμ είναι ακόμη πιο άγνωστος.

Όμως, σίγουρα δεν θα θελήσει να απεμπολήσει το μεγαλύτερο όπλο του καθεστώτος, δηλαδή το πυρηνικό πρόγραμμα, με αντάλλαγμα κάποιες υποσχέσεις για το άνοιγμα αλυσίδων Burger King και McDonald's στη Β. Κορέα.

Πριν λίγους μήνες, οι δυο τους βρίζονταν. Τουλάχιστον, σήμερα διαπραγματεύονται και χαμογελούν στις κάμερες, δείχνοντας ότι τα συμφέροντα είναι το παν.