Τα γνωστά και άγνωστα λάθη του ΔΝΤ στην Ελλαδα

Το περασμένο καλοκαίρι, το ΔΣ του ΔΝΤ ενέκρινε το προληπτικό πρόγραμμα για την Ελλάδα.

Είναι το πρόγραμμα που το ΔΝΤ θα ήθελε να ενεργοποιήσει πριν λήξει τον Αύγουστο. Iσως για να κάνει τον τελευταίο γύρο του θριάμβου, όπως  έγραφαν πρόσφατα οι οικονομολόγοι της HSBC.

Όμως, το τεχνικό μνημόνιο του προγράμματος εμπεριείχε ένα λάθος που ελάχιστοι πρόσεξαν.

Όπως ίσως θυμάστε, ένα από τα θέματα που ανέκυψαν με την πρόθεση της χώρας να βγάλει νέο 5ετές ομόλογο ήταν η απαίτηση του ΔΝΤ, οι νέες εκδόσεις να μην οδηγούν το συνολικό χρέος πάνω από ένα όριο.

Το όριο προσδιοριζόταν από το ύψος του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης και είχε το νούμερο 325 δισ. ευρώ.

Όμως, τα 325 δισ. ευρώ ήταν το χρέος της γενικής κυβέρνησης, που είναι μικρότερο από εκείνο της κεντρικής κυβέρνησης κατά το διακυβερνητικό χρέος, π.χ. τα ρέπος με τους φορείς του Δημοσίου.

Κοινώς, άλλο ήταν το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης κι άλλο νούμερο έγραφε το τεχνικό μνημόνιο του ΔΝΤ.  

Αυτό είχε συνέπειες γιατί δυσκόλευε τη ζωή της Αθήνας, που έπρεπε να κάνει μανούβρες, κοινώς να μειώσει τα ρέπος στο τέλος του 2017, για να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις της απέναντι στο Ταμείο, παρότι το τελευταίο είχε κάνει λάθος.  

Τώρα πλέον το τελευταίο έχει διορθωθεί, αλλά οι άνθρωποι του ΔΝΤ δεν θα ήθελαν να γίνει γνωστό. Αυτό εξηγεί γιατί κρατήθηκε μυστικό από τα εμπλεκόμενα μέρη, αν και κόστισε σε κάποιον, που θεωρήθηκε υπεύθυνος, τη δουλειά του στο Ταμείο.

Δεν είναι το μοναδικό λάθος του ΔΝΤ.

Πόσοι άλλωστε θυμούνται ή γνωρίζουν τι συνέβη με την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων με δάνειο από το δεύτερο πρόγραμμα (EFSF) για τη μείωση του χρέους στα τέλη Νοεμβρίου με Δεκέμβριο του 2012;

Πρόκειται για την επαναγορά ομολόγων που σε μεγάλο βαθμό διακρατούσαν οι ελληνικές τράπεζες.

Λίγο πριν την εκτέλεση της συναλλαγής, η επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Λαγκάρντ, αγνοώντας προφανώς τις συνέπειες των λόγων της στις αγορές, αποκάλυψε ότι η Ελλάδα θα δαπανούσε 10 δισ. ευρώ για να μειώσει το χρέος της κατά 20 δισ.

Όμως, αποκαλύπτοντας τους όρους της συναλλαγής έδωσε ώθηση στις τιμές των ομολόγων, με αποτέλεσμα να πληρώσει η Ελλάδα περίπου 1 δισ. ευρώ παραπάνω για να τα επαναγοράσει.

Το ποσό αντιστοιχεί  στο ΕΚΑΣ τριών χρόνων, για να κατανοήσουμε περί τίνος πρόκειται.  

Δεν αναφέρουμε όλα αυτά για να επικρίνουμε το Ταμείο ή κάποιον άλλο.

Αλλωστε, πριν από λίγους μήνες είχαμε αναφερθεί στην καθοριστική συμβολή στελέχους του ΔΝΤ στην «ανακάλυψη» ότι οι φορείς της γενικής κυβέρνησης είχαν καταθέσεις αρκετών δισ. ευρώ στις τράπεζες, που θα μπορούσαν να δανείσουν στο κράτος αντί για ξένους.    

Αν όμως είναι να γραφτεί κάποτε ένα βιβλίο από τον κ. Τόμσεν ή άλλους, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να γίνει αναφορά σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ελληνικής κρίσης.

Αναμφισβήτητα, η ελληνική πλευρά φέρει το κύριο βάρος και την ευθύνη που βρέθηκε εκτός αγορών και τα πράγματα έφθασαν στο σημείο να χάσει η χώρα το 25% του ΑΕΠ της.

Όμως, δεν θα πρέπει να υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι σοβαρά λάθη έκαναν και οι δανειστές, π.χ. με τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, τις προβλέψεις για τα δημοσιονομικά κ.τ.λ.   

Αυτό είναι το μήνυμα.

Και σίγουρα, για μας τουλάχιστον, οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ υπερτερούν των συναδέλφων τους στην ΕΕ.