Γερμανικό νούμερο

Κάποια πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.

Ο Έλληνας αξιωματούχος που δήλωσε χθες πως οι θεσμοί και η Αθήνα βρίσκονται κοντά στην επίτευξη τεχνικής συμφωνίας (SLA) μέχρι το Eurogroup της 24ης Μαΐου έχει δίκιο.

Όμως, αυτό δεν είναι έκπληξη. Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη.

Ούτε θα αποτελέσει έκπληξη να φθάσουμε στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου και αρκετά από τα προαπαιτούμενα της τελευταίας αξιολόγησης να μην έχουν ολοκληρωθεί.

Το τελευταίο είναι μάλλον το πιθανότερο.

Σ’ αυτή την περίπτωση, η εκπλήρωση των τελευταίων προαπαιτούμενων θα πάει χρονικά για αργότερα, π.χ. Ιούλιο, και θα συνοδευθεί από σπάσιμο της τελευταίας δόσης των 12 δισ. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), αν το παρελθόν είναι οδηγός.

Πάντως, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης αναμένεται πως θα συμφωνήσουν στη συνάντηση της 21ης Ιουνίου, ή σε κάποια άλλη που θα ορίσουν για αργότερα, ότι υπάρχει συνολική συμφωνία για την Ελλάδα.

Όμως, κάπου εδώ, δηλαδή στην αποφοίτηση της Ελλάδας από το πρόγραμμα προσαρμογής, τελειώνει η σύγκλιση απόψεων και μάλλον θα επιβληθεί η άποψη του πιο ισχυρού.

Κοινώς, του Βερολίνου, παρά τις διαβουλεύσεις που έχει με το Παρίσι.

Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν στο συμπέρασμα αυτή τη χρονική στιγμή ότι η Γερμανία επιθυμεί μεν η Ελλάδα να  αποφοιτήσει, αλλά θέλει να βρίσκεται υπό ισχυρή εποπτεία στη μεταμνημονιακή περίοδο.

Επιπλέον, φέρεται να μην επιθυμεί να  δώσει πολλά στο θέμα του χρέους και να μην αποδέχεται τον αυτοματισμό στο θέμα του γαλλικού μηχανισμού για το ελληνικό χρέος που επιθυμεί το ΔΝΤ.

Υπό αυτή την έννοια, η Γερμανία εμφανίζεται να εξωθεί το Ταμείο, το οποίο έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του στην προσπάθεια του να μείνει στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, σε αποχώρηση.

Θα μπορούσε να είναι απλώς μια διαπραγματευτική τακτική για να πάρει τα περισσότερα τώρα που γυρίζει για την Ελλάδα και να υποχωρήσει τελευταία στιγμή;

Ισως. Όμως, δεν θα στοιχηματίζαμε.

Ο νέος Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σολτς δεν έχει το ειδικό βάρος του  Σόιμπλε, για να το πάρει πάνω του.

Επιπλέον,  οι Χριστιανοκοινωνιστές έχουν εκλογές στη Βαυαρία το φθινόπωρο και δεν θα ήθελαν να εμφανισθούν μαλακοί απέναντι στην Ελλάδα καθώς το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία  καιροφυλακτεί.

Ως εκ τούτου, ο καλύτερος τρόπος για να ελέγξει το Βερολίνο την Ελλάδα, πέρα από την υιοθέτηση ενός απαιτητικού μεταμνημονιακού πλαισίου εποπτείας, είναι να βρίσκεται σε κάποιου είδος πρόγραμμα (π.χ. προληπτική πιστωτική γραμμή).

Σύμφωνα μ’ αυτή τη συλλογιστική, αν το Βερολίνο αποδεχθεί τη θέση του ΔΝΤ για αυτοματισμό στον γαλλικό μηχανισμό σύνδεσης των επιδόσεων της ελληνικής οικονομίας με τις αποπληρωμές χρέους και το Ταμείο βγάλει εν συνεχεία το χρέος φερέγγυο, η Ελλάδα θα αποκτήσει μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας στην άσκηση πολιτικής.

Κι αυτό γιατί η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται ευκολότερα και πιο φθηνά στις διεθνείς αγορές, με αποτέλεσμα να γίνει δυσκολότερη η τιθάσευσή της.

Οσο λοιπόν κι αν φαίνεται παράδοξο, η έξοδος του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα μάλλον βολεύει τώρα το Βερολίνο.

Επιπλέον, η περίπτωση της Αργεντινής δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο το ΔΝΤ, που βρήκε σ’ αυτή έναν άλλο μεγάλο πελάτη για να έχει έσοδα και κάτι άλλο για να ασχοληθεί.

Αναμφίβολα, θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε ποια θα είναι η κατάληξη των διεργασιών μεταξύ Γερμανίας, ΔΝΤ και των υπόλοιπων κοινοτικών κρατών με την Αθήνα.

Όμως, συνήθως, ο κυρίαρχος παίκτης είναι εκείνος που επιβάλλει τις απόψεις του.