Μια παγίδα για τις αρκούδες;

O Julian Robertson έχει πει ότι η ζωή και οι επενδύσεις είναι μακροχρόνια παιχνίδια. Η ανάκαμψη των μετοχών και οι συνεχιζόμενες πιέσεις στα ομόλογα, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών, μας το υπενθυμίζουν.

Δημοσιεύθηκε: 13 Φεβρουαρίου 2018 - 07:56

Dr Money

Οι χρηματιστηριακές αγορές ανέκαμψαν χθες, με την αμερικανική να κερδίζει έδαφος στον απόηχο του προϋπολογισμού που προτείνει ο πρόεδρος Τραμπ.

Όμως, οι πωλήσεις στα ομόλογα της Ευρωζώνης και των ΗΠΑ συνεχίσθηκαν καθώς οι ανησυχίες για την αναζωπύρωση του πληθωρισμού μοιάζουν να εδραιώνονται.

Η απόδοση του 10ετούς αμερικανικού κρατικού ομολόγου ακούμπησε το 2,9%, του 10ετούς γερμανικού έπιασε το 0,78% και το πιο ευάλωτο αντίστοιχο ελληνικό ομόλογο έφτασε λίγο κάτω από το 4,3%.

Ολα ξεκίνησαν με τα στοιχεία για τους μισθούς στις ΗΠΑ που ενίσχυσαν την εντύπωση ότι η Fed ίσως χρειασθεί να είναι πιο επιθετική στις αυξήσεις επιτοκίων, από τη στιγμή που η αμερικανική δημοσιονομική πολιτική γίνεται πιο επεκτατική.

Στους πιο προσεκτικούς δεν διέφυγε επίσης η αύξηση στους μισθούς άνω του 4%, που διεκδικεί μεγάλο γερμανικό εργατικό συνδικάτο.

Ως γνωστόν, τα ονομαστικά επιτόκια ενσωματώνουν τις πληθωριστικές προσδοκίες και τα πραγματικά επιτόκια.

Αν και οι προσδοκίες για άνοδο του πληθωρισμού έχουν ενισχυθεί, οι αναλυτές του IIF υποστηρίζουν ότι η αύξηση στις αποδόσεις των αμερικανικών και των βρετανικών ομολόγων οφείλεται πρωτίστως στην αύξηση των πραγματικών επιτοκίων και όχι στον πληθωρισμό.

Αν έχουν δίκιο, αυτό σημαίνει πως οι επενδυτές ανησυχούν περισσότερο για το ενδεχόμενο να κάνει κάποιο λάθος η Fed και λιγότερο για την αύξηση του πληθωρισμού.

Στην ευρωζώνη, τόσο οι πληθωριστικές προσδοκίες όσο και τα πραγματικά επιτόκια έχουν αυξηθεί λιγότερο από τις ΗΠΑ.

Εδώ ακριβώς μπαίνει ο παράγοντας προσφορά χρήματος και ταχύτητα του χρήματος (velocity), που επικαλούνται όσοι πιστεύουν ότι ο πληθωρισμός δεν είναι πρόβλημα και οι αποδόσεις των ομολόγων θα ξαναπάρουν την κατηφόρα.

Η συλλογιστική τους είναι απλή.

Οι αποδόσεις των ομολόγων ακολουθούν το ονομαστικό ΑΕΠ. Το τελευταίο προσδιορίζεται από την προσφορά και την ταχύτητα του χρήματος.

Στις ΗΠΑ, ο ρυθμός της προσφοράς χρήματος επιβραδύνεται ενώ η ταχύτητα, δηλαδή ο ρυθμός με τον οποίο το χρήμα αλλάζει χέρια στις συναλλαγές, έχει πάρει την κατιούσα προ πολλού.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, 1 δολάριο σε νέο χρήμα αύξανε το αμερικανικό ΑΕΠ κατά 2,2 δολάρια. Σήμερα, 1 δολάριο εκτιμάται πως αυξάνει το ΑΕΠ κατά 1,4 δολάρια περίπου.

Για την ακρίβεια, η ταχύτητα του χρήματος στις ΗΠΑ βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από το 1949.

Η ταχύτητα είναι σαν μια μηχανή που δουλεύει σε χαμηλό τέμπο όπως αναφέρει ο Lacy Hunt, o επικεφαλής οικονομολόγος μιας εταιρείας με κάπου 4,5 δισ. δολάρια υπό διαχείριση.

Οσα λεφτά κι αν της βάλεις, δεν πρόκειται να παράξει περισσότερα.

Σύμφωνα με αυτούς που συμμερίζονται αυτή την άποψη, η υποχώρηση της ταχύτητας του χρήματος εξηγεί επίσης γιατί ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης δεν είναι υψηλός την περίοδο μετά τη μεγάλη ύφεση του 2008.

Ο βασικός λόγος που η ταχύτητα του χρήματος υποχωρεί; Η υπερχρέωση.

Αν λοιπόν όλοι αυτοί έχουν δίκιο, τότε η άνοδος των αποδόσεων των ομολόγων δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια.

Οσοι λοιπόν πουλήσουν, οι αρκούδες, θα βρεθούν στην πλευρά των χαμένων.

Εχουν όμως δίκιο;

Ο χρόνος θα δείξει. Όμως, ο χρόνος είναι επίσης χρήμα.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.