Φοβού το ΔΝΤ…

Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί εντός κι εκτός Ελλάδος είναι πως το ΔΝΤ έχει αλλάξει άποψη αναφορικά με την εμπλοκή του στο ελληνικό ζήτημα. Όμως, η Αθήνα δεν θα πρέπει να έχει αυταπάτες.

Δημοσιεύθηκε: 29 Ιανουαρίου 2018 - 07:56

Dr Money

Κάποιοι (ανόητοι) νόμιζαν το 2010 πως η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν η σωστή επιλογή, γιατί πρόσφερε χαμηλότοκα δάνεια σε σχέση με τις αγορές και γιατί δεν θα ζητούσε περισσότερα μέτρα από αυτά που είχαν ήδη ληφθεί.

Οι άνθρωποι είχαν άποψη αλλά αγνοούσαν την εμπειρία άλλων χωρών από προγράμματα του ΔΝΤ.

Ακόμη κι ο νομπελίστας Στίγκλιτς έλεγε σε Ελληνες συνομιλητές του ότι το ΔΝΤ δεν ήταν όπως παλιά και είχε «εξευρωπαϊστεί».

Τα λάθη οικονομικής πολιτικής δεκαετιών και την κακή διαχείριση της κρίσης που θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια ως μάθημα προς αποφυγή, η χώρα τα πλήρωσε πολύ ακριβά.

Δεν θα πρέπει λοιπόν να επαναλάβουμε το λάθος ακόμη μία φορά.

Ενας από τους στόχους της Αθήνας για την περίοδο μετά το τρίτο μνημόνιο θα πρέπει να είναι το βελούδινο διαζύγιο με το ΔΝΤ.

Κατά την άποψή μας, όπως έχουμε αναφέρει κι άλλη φορά, θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην αποπληρωμή του «ακριβού» μέρους του δανείου του ΔΝΤ, που φέρει επιτόκιο 4% περίπου.

Είναι μια κίνηση που έχει οικονομική λογική, γιατί εξοικονομεί η χώρα τόκους, βελτιώνοντας το προφίλ του χρέους της.

Επιπλέον, δεν προκαλεί τους Ευρωπαίους δανειστές που θέλουν το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και στο πλαίσιο επιτήρησης που επεξεργάζονται για μετά τον Αύγουστο του 2018.

Φυσικά, αν αποπληρωθεί το σύνολο των 11 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ με δάνεια του ΕSM, θα είναι ακόμη καλύτερα.

Είναι πλέον σαφές ότι υπάρχει μια διαφορετική αντίληψη στην κορυφή του ΔΝΤ για την σχέση του με την Ελλάδα σε σύγκριση με το παρελθόν.

Πέρα από τους τόκους που εισπράττει από την Ελλάδα, καλύπτοντας σημαντικό μέρος των ετήσιων δαπανών του, το Ταμείο φέρεται επίσης να επιθυμεί να συνεχίσει να έχει παρουσία στην Ευρωζώνη.

Επιπλέον, το διαφαινόμενο τέλος του 3ου προγράμματος τον Αύγουστο του 2018 καθιστά πιο ελκυστική την παραμονή του.

Κι αυτό γιατί πλέον το ΔΝΤ δεν θα συνδέεται με ένα αποτυχημένο πρόγραμμα όπως ήταν ένα από τα επιχειρήματα των στελεχών του που τάσσονταν υπέρ της αποχώρησης από την Ελλάδα στο παρελθόν.

Ως γνωστόν, οι Ευρωπαίοι πιστωτές θέλουν επίσης το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και στο όποιο πλαίσιο επιτήρησης, γιατί μπορούν ευκολότερα να το πουλήσουν στο εσωτερικό τους.

Θεωρητικά, η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι υπέρ της παραμονής του Ταμείου, λόγω των θέσεων που έχει λάβει για το χρέος, ζητώντας γενναιότερα μέτρα ελάφρυνσης.

Όμως, θα πρέπει να είναι πλέον ξεκάθαρο στην Αθήνα μέχρι πού μπορεί να φθάσει η Ευρωζώνη και ειδικά η Γερμανία σε αυτό το θέμα και μάλιστα με σταδιακό τρόπο και ανταλλάγματα (conditionality).

Επομένως, η μοναδική -κατά την ταπεινή μας άποψη- θετική συμβολή του ΔΝΤ θα ήταν να αλλάξει τις υποθέσεις εργασίας του και να βγάλει το ελληνικό χρέος φερέγγυο σε ένα από τα σενάρια στην ανάλυση βιωσιμότητας που θα κάνει (DSA).

Με όσα έχουν προηγηθεί, η αλλαγή των υποθέσεων στο DSA του ΔΝΤ θα είχε έντονο πολιτικό χρώμα αλλά θα διευκόλυνε την ΕΚΤ να κάνει το ίδιο, ανοίγοντας πιθανώς τον δρόμο για ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο QE.

Όμως, η Ελλάδα δεν χρειάζεται τα λεφτά του ΔΝΤ από το νέο μικρό ακριβό δάνειο, που θα μπορούσε να φέρει η ενεργοποίηση του προγράμματος που λήγει τον Αύγουστο του 2018.

Η παραμονή του Ταμείου στην Ελλάδα μετά το αναμενόμενο τέλος του προγράμματος εξυπηρετεί σκοπιμότητες του ιδίου και των Ευρωπαίων δανειστών.

Αν η Αθήνα δεν μπορεί να αποτρέψει την παρουσία του, καλό θα ήταν να προσπαθήσει να την περιορίσει, επιζητώντας ίσως επιχειρήματα στη σχεδιαζόμενη μετατροπή του ESM σε Ευρωπαϊκο Νομισματικό Ταμείο.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.