Οι ιαπωνικές τράπεζες-ζόμπι δεν είναι επιλογή

Η ιστορία των ιαπωνικών τραπεζών είναι αρκετά διδακτική ως προς το τι μπορεί να συμβεί σε μια οικονομία, αν οι εγχώριες τράπεζες δεν μειώσουν δραστικά το στοκ των προβληματικών δανείων. Οι πλειστηριασμοί είναι ένα τεστ.

Δημοσιεύθηκε: 8 Νοεμβρίου 2017 - 07:48

Dr Money

Οι ιαπωνικές τράπεζες-ζόμπι δεν είναι επιλογή

Η ιστορία είναι αρκετές φορές διδακτική, γιατί βοηθά στην αποφυγή των ίδιων λαθών, έστω κι αν οι χώρες και ο χρόνος είναι διαφορετικοί.

Η μεγάλη πτώση των τιμών των μετοχών και της γης που ξεκίνησε στην Ιαπωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 βύθισε τις τραπεζικές μετοχές της χώρας.

Οι τιμές των εμπορικών ακινήτων υποχώρησαν 50% περίπου από το υψηλό του 1992, τα επόμενα δέκα χρόνια.

Οι τραπεζικές μετοχές έχασαν περίπου 60% της αξίας τους μέσα σε τρία χρόνια, από το υψηλό που είχαν πιάσει το 1989.

Αυτά τα σοκ υπέσκαψαν τις αξίες των εμπράγματων ασφαλειών των πιστωτικών ιδρυμάτων τόσο πολύ, που οποιοδήποτε τραπεζικό σύστημα θα είχε μεγάλα προβλήματα προσαρμογής.

Όμως, η απάντηση των πολιτικών και εποπτικών αρχών της Ιαπωνίας ήταν ουσιαστικά η άρνηση να παραδεχθούν πως υπάρχει πρόβλημα, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις ή/και η αναδιάρθρωση κάποιων τραπεζών.

Φυσικά, οι ιαπωνικές τράπεζες έπρεπε να συμμορφωθούν με τους ελάχιστους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας ενώ μερικές εθνικοποιήθηκαν.

Υπήρχε επίσης ο φόβος των δημόσιων επικρίσεων, αν τα πιστωτικά ιδρύματα δεν αναχρηματοδοτούσαν τα επιχειρηματικά δάνεια.

Ετσι, οι τράπεζες συνέχισαν να παρέχουν χρηματοδότηση σε επιχειρήσεις που δεν ήταν βιώσιμες, στοιχηματίζοντας ότι θα ανακάμψουν ή ότι η κυβέρνηση θα τις διασώσει.

Η κυβέρνηση της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου τις ενθάρρυνε να αυξήσουν τον δανεισμό προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για να αντιμετωπιστεί ο πιστωτικός στραγγαλισμός, ιδιαίτερα μετά το 1998.

Οι συνέπειες για τις τράπεζες και την ιαπωνική οικονομία δεν ήταν καθόλου ευχάριστες.

Ασφαλώς, η ελληνική οικονομία έχει πολύ λίγες ομοιότητες με την ιαπωνική, παρότι οι δύο χώρες έχουν πολύ υψηλό δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ.

Όμως, το συμπέρασμα είναι προφανές και έχει εφαρμογή στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα.

Αν το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του, η εθνική οικονομία θα υποφέρει.

Πιθανόν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι ελληνικές τράπεζες δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσουν την εθνική οικονομία, αν δεν μειώσουν δραστικά το απόθεμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων.

Ηδη, μάλιστα, έχουν καθυστερήσει μερικά χρόνια, κατά την ταπεινή μας άποψη.

Τα εργαλεία για να το πετύχουν είναι δεδομένα και το χρονοδιάγραμμα και οι στόχοι καθορισμένοι.

Πλειστηριασμοί, πωλήσεις προβληματικών δανείων, αναδιαρθρώσεις και διαγραφές.

Σ’ αυτή τη φάση, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί είναι «κλειδί» και έχουν ήδη καθυστερήσει λόγω της αποχής των συμβολαιογράφων για λόγους ασφαλείας.

Όμως, η ανακοινωθείσα αποχή των τελευταίων από τους πλειστηριασμούς μέχρι το τέλος του 2017 συνιστά καίριο πλήγμα στην προσπάθεια των τραπεζών να μειώσουν τα προβληματικά ανοίγματα που έχουν, επιτυγχάνοντας τους στόχους που τους έχουν τεθεί.

Ισως, μάλιστα, αποδειχθεί κομβική στη διαδικασία, αν δεν βρεθεί λύση σύντομα όπως δεσμεύθηκε χθες ότι θα γίνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Η λογική υπαγορεύει είτε τη σύλληψη αυτών που εμποδίζουν τη διαδικασία, είτε να δοθεί η δυνατότητα σε άλλους, πλην συμβολαιογράφων, να υπογράφουν τα σχετικά έγγραφα (δεν είμαστε σίγουροι αν νομικά είναι εφικτό), είτε να γίνεται η διαδικασία από τους συμβολαιογράφους σε ασφαλείς χώρους.

Δεν γνωρίζουμε τι σκέφτεται να κάνει η κυβέρνηση πέραν αυτών που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, π.χ. περί ειρηνοδικείων.

Όμως, ό,τι είναι να γίνει, θα πρέπει να γίνει γρήγορα και να είναι αποτελεσματικό.

Η ελληνική οικονομία δεν είναι σε τέτοια κατάσταση ώστε να μπορεί να συμβιώσει με τράπεζες-ζόμπι.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.