Η πληγή που πρέπει να κλείσει!

Tα στοιχεία της Eurostat για την κατάσταση των νέων στην Ελλάδα είναι απογοητευτικά.

Ο ένας στους τέσσερεις νέους, ηλικίας 20-24 ετών, στην Ελλάδα τα είχε παρατήσει το 2015 καθώς ούτε απασχολείτο, ούτε φοιτούσε κάπου, ούτε βρισκόταν σε κάποιο πρόγραμμα κατάρτισης (ΝΕΕΤ – Neither in employment nor in Education and Training).

Το ελληνικό ποσοστό 26,1% ήταν πολύ πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο που διαμορφώθηκε στο 17,3% και το δεύτερο χειρότερο μετά της Ιταλίας που ήταν στο 31,1%.

Η κατάσταση στην Ελλάδα είχε χειροτερεύσει τα προηγούμενα 10 χρόνια αφού το ποσοστό ΝΕΕΤ ανερχόταν στο 16,8% ως προς το σύνολο των νέων της ίδιας ηλικίας το 2006.

Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η αγορά εργασίας για τους νέους έχει γίνει πιο ευέλικτη τα τελευταία χρόνια.

Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι το ποσοστό των νέων αυτής της ηλικίας σε κατάσταση NEET εμφανίζει σαφή χειροτέρευση σε όλες της χώρες που μπήκαν σε μνημόνια όπως η Κύπρος, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία.

Το υψηλό ποσοστό ΝΕΕΤ αναδεικνύει το θέμα του κοινωνικού αποκλεισμού και προδίδει κάποιας μορφής απογοήτευσης και άρνησης ταυτόχρονα.

Δείχνει ότι ένας στους τέσσερεις νέους στην Ελλάδα δεν επιζητεί ενεργά εργασία και δεν θέλει να εργασθεί με αποτέλεσμα να καθίστανται αδρανείς.

Αυτό σε συνδυασμό με το υψηλό ποσοστό ανεργίας όσων νέων ψάχνουν για δουλειά, τις ευκαιρίες που υπάρχουν σε άλλες χώρες και τις υψηλότερες αμοιβές σ' αυτές ενισχύουν τα κίνητρα εξεύρεσης εργασίας στο εξωτερικό και την εκροή πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού.

Υπενθυμίζεται ότι η Τράπεζα της Ελλάδος υπολογίζει την εκροή σε 223 χιλιάδες για την περίοδο 2008-2013 στην ηλικιακή ομάδα των 25 με 39 ετών.

Εξυπακούεται ότι αυτή η διαδικασία υπονομεύει μεσομακροπρόθεσμα τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας καθώς στερεί την παραγωγική διαδικασία από νέα άτομα με υψηλή μόρφωση και φρέσκιες ιδέες,

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη και θα πρέπει να έχει διάρκεια για να είναι αποτελεσματική.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρξει συνδυασμός δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και αύξηση του κατά κεφαλή εισοδήματος της χώρας.

Δεν μπορούμε να σκεφθούμε κάτι άλλο πέρα των επενδύσεων που θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα.

Κι επειδή το κράτος δεν έχει λεφτά για να χρησιμοποιηθούν οι δημόσιες επενδύσεις, το βάρος πέφτει στις ιδιωτικές και κυρίως εκείνες από το εξωτερικό.

Οσο κοινότυπο κι αν αυτό ακούγεται.

Όμως, πέρα των διακηρύξεων και των προσκλήσεων για επενδύσεις από επίσημα χείλη δεν διαφαίνεται κάτι άλλο πιο σημαντικό που θα μπορούσε να αλλάξει την ρότα προς το παρόν.

Dr. Money