Χωρίς ξένες επενδύσεις, δουλειά δεν γίνεται

Στην Ελλάδα θα πρέπει να γίνουν επενδύσεις αρκετών δεκάδων δισ. ευρώ τα επόμενα χρόνια για να μπεί η οικονομία σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και να καλυφθεί το επενδυτικό κενό που άνοιξε το 2009.

Η ιστορία της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, δυο χωρών που ήταν σε μνημόνια και εξήλθαν, είναι διδακτική.

Στις αρχές του 1970, η οικονομία της Πορτογαλίας ήταν υπερδιπλάσια σε σύγκριση με εκείνη της Ιρλανδίας. Και οι δύο χώρες δεν τα πήγαιναν καλά στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων την δεκαετία του 1970 και του 1980. Όμως, η επιστροφή της Πορτογαλίας στη Δημοκρατία το 1974 συνοδεύθηκε από την υποαπόδοση της οικονομίας της και χρειάσθηκε η ώθηση από την είσοδο στη τότε ΕΟΚ το 1985 για να ανακάμψει.

Στις αρχές του 1990, η ισορροπία δυνάμεων είχε επανέλθει στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 1970.

Όμως, όλα άλλαξαν από εκεί και πέρα. Η Ιρλανδία ξεκίνησε να υπεραποδίδει της Πορτογαλίας στο τομέα της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ο ετήσιος μέσος όρος των άμεσων ξένων επενδύσεων διαμορφώθηκε στο 15% περίπου του ΑΕΠ από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 μέχρι τις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Το αποτέλεσμα;

Η οικονομία της Ιρλανδίας ξεπέρασε σε απόλυτο μέγεθος εκείνη της Πορτογαλίας παρότι έχει λιγότερο από τον μισό πληθυσμό της τελευταίας. Η ανεργία υποχώρησε δραματικά και το κατά κεφαλή εισόδημα της Ιρλανδίας ξεπέρασε κατά πολύ τον μέσο όρο της ΕΕ και της ευρωζώνης.

Φυσικά, η έκρηξη των άμεσων επενδύσεων είχε κι άλλες θετικές επιπτώσεις. Όμως, το σημαντικό είναι πόσο οι άμεσες ξένες επενδύσεις βοήθησαν την Ιρλανδία να γίνει κάτι που στη δεκαετία του 1980 λίγοι ιρλανδοί θα πίστευαν.

Όμως, η προσέλκυση ξένων επενδύσεων απαιτεί περισσότερα πράγματα από λόγια και διακηρύξεις. Το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς της Ιρλανδίας με τους χαμηλούς συντελεστές είναι γνωστό. Απαιτεί πράξεις.

Ισως δεν είναι τόσο γνωστό ότι οι άμεσες ξένες επενδύσεις δεν υπόκεινται σε εταιρικό φόρο για τα πρώτα 10 χρόνια όταν πρόκειται για στρατηγικούς κλάδους.

Είναι κάτι που η κυβέρνηση της Ιρλανδίας χρειάσθηκε να υπερασπισθεί επανειλημμένα σε συνόδους κορυφής της ΕΕ και στις συναντήσεις του Eurogroup για να παραμείνει ως έχει όταν οι άλλοι ζητούσαν να αυξήσει τους συντελεστές.

Εξυπακούεται ότι παραμένει αδιανόητο να κάνει κάτι το αντίστοιχο μια ελληνική κυβέρνηση. Πόσο μάλλον η σημερινή.

Φυσικά, εκτός από την φορολογία, οι ξένες εταιρείες έχουν κι άλλους λόγους να προτιμούν την Ιρλανδία.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να δώσει ώθηση στις άμεσες ξένες επενδύσεις κατά τα πρότυπα της Ιρλανδίας;

Για να είμαστε ρεαλιστές, δεν το νομίζουμε.

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένας τρόπος για να προσελκύσει η χώρα άμεσες ξένες επενδύσεις. Όμως, ούτε αρκετές είναι, ούτε δομημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνουν έμφαση στις επενδύσεις και πολύ λιγότερο στη παλάμη.

Από εκεί και πέρα κάποια ανεξάρτητα πρότζεκτς στο τουρισμό, την ενέργεια κ.τλ. θα μπορούσαν να συνεισφέρουν.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι η σούμα όλων αυτών απέχει πολύ από το να πλησιάζει το μισό του μεριδίου των άμεσων ξένων επενδύσεων ως προς το ΑΕΠ της Ιρλανδίας.

Η Ελλάδα είναι πιο κοντά στη Πορτογαλία σ' αυτό τον τομέα.

Dr. Money