Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα

Σε μια χώρα με πάνω από 1 εκατ. ανέργους και μια οικονομία σε ύφεση από το 2008, με εξαίρεση την αναλαμπή του 2014, θα περίμενε κανείς ότι πρώτο μέλημα θα ήταν η προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων και η ενθάρρυνση των εξαγωγών.

Με δεδομένο ότι ο διεθνής περίγυρος δεν βοηθά, ιδίως μετά το Brexit, και το μεγάλο εμπόδιο που θέτει το υψηλό ρίσκο της χώρας στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ο βασικός μοχλός για κάτι τέτοιο.

Όχι τόσο για να μειωθεί το χρέος από τα έσοδα που θα εισέπραττε το κράτος.

Άλλωστε, το τελευταίο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ αν είναι αυτοσκοπός, γιατί οδηγεί συχνά σε χαμηλές τιμές και έσοδα, όταν οι πωλήσεις γίνονται υπό πίεση.

Όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις θα μπορούσαν να γίνουν το βασικό εργαλείο για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και την τόνωση της οικονομίας.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει δει τις επενδύσεις να μειώνονται στο 11%-12% του ΑΕΠ περίπου από 26%-27% περίπου το 2007 και δεν μπορεί να ποντάρει σε σημαντική αύξηση των δημόσιων επενδύσεων λόγω δημοσιονομικής πενίας.

Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι το ενδιαφέρον για τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις, με κριτήριο τους διαγωνισμούς που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, είναι περιορισμένο.

Όμως, υπάρχει κίνδυνος να γίνει ακόμη μικρότερο στο μέλλον, αν το ελληνικό κράτος δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα και δεν νομοθετεί αναλόγως.

Υπό αυτή την έννοια, οι καταγγελίες της κινεζικής Cosco για το νομοσχέδιο που έχει φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση για τον ΟΛΠ είναι εξαιρετικά σοβαρές και μπορεί να έχουν συνέπειες σε βάθος χρόνου.

Στην επιστολή της προς το ΤΑΙΠΕΔ, η Cosco θέτει ευθέως θέμα αξιοπιστίας και αμφισβητεί τις προθέσεις του αρμόδιου υπουργού κ. Δρίτσα.

Είναι αναμφισβήτητα δικαίωμα κάθε πολιτικού να έχει τη δική του άποψη. Όμως, ο υπουργός αποτελεί μέρος της κυβέρνησης και υπηρετεί την πολιτική της.

Αν διαφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης, το σωστό και τίμιο θα ήταν να παραιτηθεί από τη θέση του, αντί να παραμένει στη καρέκλα του και να δημιουργεί προβλήματα, υπονομεύοντας μια καίρια ιδιωτικοποίηση και την ανάκαμψη της οικονομίας.

Δεν γνωρίζουμε τι θα πράξει ο κ. Δρίτσας.

Όμως, είναι διεθνής πρακτική να τηρούν τα κράτη τις συμφωνίες που υπογράφουν.

Αν δεν το πράττουν, το μόνο που κατορθώνουν είναι είτε να απομακρύνουν τους λίγους που ακόμη ενδιαφέρονται για ελληνικά περιουσιακά στοιχεία και ιδιωτικές επενδύσεις, είτε να κάνουν τους τελευταίους να ζητάνε να τα πάρουν πιρ παρά.

H Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.

Είναι λυπηρό που η πρακτική, σύμφωνα με την οποία άλλο πράγμα συμφωνούμε και άλλο προσπαθούμε να κάνουμε γιατί έτσι μας βολεύει, συνεχίζεται.

Όμως, έτσι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ιδιωτικοποιήσεις και στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων σε μεγάλη κλίμακα, ώστε να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη.

Dr. Money