Πληρώνουμε το κόστος της αναξιοπιστίας μας!

Η ιστορία των αξιολογήσεων των ελληνικών μνημονίων είναι γεμάτη από περιπτώσεις όπου οι ελληνικές αρχές συμφωνούσαν να κάνουν διάφορα πράγματα αλλά εν συνεχεία δεν υλοποιούσαν.

Τουλάχιστον, όχι όλα.

Για τους εκπροσώπους των δανειστών ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία όπως παραδέχονται οι ίδιοι σε κατ' ιδίαν συνομιλίες τους.

Ηταν λοιπόν επόμενο να σκληρύνουν σταδιακά τη στάση τους από κάποιο σημείο και μετά και να μην προχωρούν σε εκταμιεύσεις των δόσεων τόσο εύκολα όσο στην αρχή.

Θα λέγαμε πως το πρώτο τρίμηνο του 2011 ήταν κομβικό σ' αυτή τη διαδικασία, υπό την έννοια ότι οι πιστωτές συνειδητοποίησαν πέραν κάθε αμφιβολίας τι συνέβαινε.

Κανένας άλλος δεν προσωποποιεί τόσο καλά την αλλαγή στάσης των πιστωτών όσο ο Πόουλ Τόμσεν του ΔΝΤ.

Ο Δανός που εμπιστεύθηκε ο Στρος Καν να στείλει στην Ελλάδα το 2010 ως εκπρόσωπο του Ταμείου, μετετράπη από το πιο φιλικά διακείμενο άτομο της τρόικας στο πιο εχθρικό στα χρόνια που μεσολάβησαν.

Αν και η εμπιστοσύνη των πιστωτών δεν επανήλθε ποτέ στα επίπεδα που ήταν στα μέσα του 2010, όταν πρωτοαφίχθησαν στην Ελλάδα, από τις μαρτυρίες προκύπτουν ότι υπήρχε αισθητή βελτίωση το πρώτο μισό του 2014.

Όμως, η σχέση δανειστών και ελληνικής πλευράς ξαναπήρε την κάτω βόλτα, το δεύτερο μισό της ίδιας χρονιάς.

Η χώρα είχε βγει στις αγορές και είχε ένα απόθεμα ρευστότητας, κάνοντας δύο μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας στις συναντήσεις των Παρισίων να αισθανθούν ότι είχαν διαπραγματευτική δύναμη.

Χρησιμοποίησαν λοιπόν επιθετικές έως προσβλητικές εκφράσεις εναντίον των τροϊκανών στο Παρίσι, κάτι που προφανώς επιδείνωσε το κλίμα εμπιστοσύνης.

Φυσικά, όλα αυτά αποδείχθηκαν πταίσματα μπροστά σ' αυτά που συνέβησαν το πρώτο μισό του 2015 και έφεραν τη χώρα λίγο πριν το Grexit και το τρίτο μνημόνιο.

Παρά τις θετικές κατά καιρούς δημόσιες δηλώσεις κοινοτικών αξιωματούχων, η κυρίαρχη άποψη ανάμεσα στις τάξεις των δανειστών είναι αυτή που εξέφρασαν τα στελέχη του ΔΝΤ στις συνομιλίες τους που δημοσιοποίησαν τα Wikileaks.

Η κατάσταση θα πρέπει να φτάσει στο αμήν από πλευράς ρευστότητας, για να υλοποιήσει η ελληνική πλευρά τα συμφωνηθέντα.

Και μπορεί η Αθήνα να διαμαρτύρεται για όλα αυτά, όμως η πραγματικότητα επιβεβαιώνει τους σκληροπυρηνικούς.

Χρησιμοποιούν λοιπόν τις δόσεις ως μοχλό πίεσης για να υλοποιήσει η Αθήνα τα συμφωνηθέντα, γιατί απλά δεν μας έχουν εμπιστοσύνη.

Η απόφαση της αρμόδιας επιτροπής της γερμανικής Βουλής να μην εγκρίνει την αποδέσμευση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα, αν και αναγνώρισε πως υπάρχουν λίγα εκκρεμή προαπαιτούμενα, το αποδεικνύει.

Αν ήταν άλλη χώρα στη θέση της Ελλάδας, είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι η ίδια επιτροπή θα έδινε το πράσινο φως.

Είναι προφανές ότι η καθυστέρηση στην εκταμίευση του πρώτου τμήματος της δόσης των 10,3 δισ. ευρώ είναι το τίμημα που πληρώνει η χώρα για τον χαμηλό βαθμό αξιοπιστίας της και το έλλειμμα εμπιστοσύνης.

Αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη.

Θα χρειαστεί να περάσει καιρός και η πλήρης εφαρμογή των δεσμεύσεων που αναλήφθηκαν μέσω του τρίτου μνημονίου, για να αρχίσει να αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα.

Μέχρι τότε, οι δανειστές δεν θα αφήσουν να πέσει τίποτα από το τραπέζι.

Καλό μας κουράγιο.

Dr. Money