Το ΔΝΤ και ο Στουρνάρας έχουν δίκιο

Το 1933, ο διάσημος οικονομολόγος Ερβινγκ Φίσερ εξήγησε ότι η αποπληρωμή του χρέους αυξάνει την επιβάρυνση από το χρέος, όταν τα επίπεδα χρέους είναι υψηλά.

Κι αυτό γιατί η προσπάθεια αποπληρωμής του χρέους οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης και των επενδύσεων, συμπαρασύροντας τις τιμές και τους μισθούς προς τα κάτω.

Το βάρος της αποπληρωμής αυξάνεται, γιατί το επίπεδο του χρέους δεν μειώνεται.

Στα τέλη του 2015, το χρέος της γενικής κυβέρνησης ανερχόταν στα 309 δισ. ευρώ ή 178% του ΑΕΠ και αναμένεται να σκαρφαλώσει σε υψηλότερα επίπεδα φέτος.

Ο αποπληθωρισμός καλά κρατεί για 38 σερί μήνες ενώ η ύφεση επανήλθε το 2015, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα την προηγούμενη χρονιά.

Η οικονομία συρρικνώνεται από το 2008 και έχει χάσει το 25% της αξίας της.

Οι αριθμοί δείχνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον αστερισμό του αποπληθωρισμού και του χρέους που συνεχίζει να ωθεί προς τα πάνω τον λόγο χρέους προς το ΑΕΠ.

Με βάση το τρίτο μνημόνιο, η χώρα υποχρεούται να λάβει νέα μέτρα λιτότητας που λογικά θα έχουν αρνητική επίδραση στην οικονομική δραστηριότητα, τόσο φέτος όσο και του χρόνου.

Ισως και του παραχρόνου, αν ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ αποδειχθεί μακρινός και ο προληπτικός μηχανισμός μπει σε εφαρμογή.

Επιπλέον, η ωφέλεια για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις από τη μείωση των τιμών του πετρελαίου εξανεμίζεται, αν δεν αντιστρέφεται, και ο εκτιμώμενος ρυθμός ανάπτυξης της ευρωζώνης και της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Με άλλα λόγια, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον δεν είναι πολύ υποστηρικτικό για την καταχρεωμένη ελληνική οικονομία.

Κι όλα αυτά όταν πρέπει να πάει κάποιος πίσω κάπου 40 χρόνια και βάλε, για να βρει μια χρονιά που η Ελλάδα είχε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιμονή σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 μέχρι το 2025, όπως προβλέπει το βασικό σενάριο στην ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους από τον ESM, με αντάλλαγμα κάποιες δόσεις μικρής ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους μεσοπρόθεσμα συνιστά υποκρισία.

Το κοινοτικό επιχείρημα ότι άλλες χώρες όπως το Βέλγιο και η Ιταλία κατόρθωσαν επί 10 και πλέον χρόνια να έχουν πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 3% του ΑΕΠ, μειώνοντας στην πορεία το χρέος τους, έχει κάποια αξία.

Όμως, επικαλείται περιόδους με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που δεν συμβαδίζουν με τα τωρινά οικονομικά δεδομένα.

Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι τόσο το ΔΝΤ όσο κι ο κ. Στουρνάρας είναι ρεαλιστές και έχουν δίκιο όταν ζητούν πρωτογενή πλεονάσματα 1,5% και 2% του ΑΕΠ αντίστοιχα.

Dr. Money