Στο τέλος κερδίζει το ΔΝΤ!

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ΔΝΤ θα έπρεπε να είναι ο φυσικός σύμμαχος της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους δανειστές.

Το ΔΝΤ θέλει λιγότερη λιτότητα στην Ελλάδα, όταν ζητά χαμηλότερο στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2018, με ταυτόχρονη διευθέτηση του χρέους, ενώ οι Ευρωπαίοι πιστωτές-εταίροι θέλουν το ακριβώς αντίθετο.

Η Washington Post αναφέρθηκε πριν λίγες μέρες στην αντιπαράθεση της χώρας με το ΔΝΤ, λέγοντας ότι «είναι δύσκολο να πει κανείς αν πρόκειται για τραγωδία ή για φάρσα».

«Ο λόγος είναι ότι το ΔΝΤ θέλει την Ελλάδα να μειώσει τη λιτότητα, και η Ελλάδα θέλει να προχωρήσει σε περισσότερη λιτότητα, αρκεί τα μέτρα και οι περικοπές να μην πλήξουν τους φτωχούς», τόνισε η αμερικανική εφημερίδα.

Ετσι ακριβώς βλέπουν τα πράγματα τρίτοι που παρατηρούν τα γεγονότα και καταγράφουν τις θέσεις κάθε πλευράς.

Φυσικά, αυτό δεν είναι όλο. Το ΔΝΤ εξαιρεί τα δικά του δάνεια προς την Ελλάδα από αναδιάρθρωση ενώ το ζητά από την ΕΕ.

Είναι αυτό που λέμε δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις από το 2011 και μετά έχουν βάλει στο στόχαστρο το Ταμείο γιατί θεωρούν ότι εκφράζει τις πιο σκληρές θέσεις στο ζήτημα της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Μάλιστα, αρκετές φορές διέρρεαν στον Τύπο ότι το Ταμείο και η Κομισιόν και σε πολύ μικρότερο βαθμό η ΕΚΤ διαφωνούσαν μεταξύ τους.

Όμως, διαπίστωναν ότι στο τέλος οι θέσεις των δανειστών συνέκλιναν πιο κοντά σ' εκείνες του ΔΝΤ.

Η σημερινή κυβέρνηση, ίσως λόγω απειρίας και ελλιπούς γνώσης του διεθνή περίγυρου και ίσως λόγω της μεγαλύτερης σε σχέση με το παρελθόν απόστασης του Ταμείου από τους δανειστές, δεν το έλαβε σοβαρά υπόψη.

Προσπάθησε λοιπόν να διεθνοποιήσει τις διαφορές μεταξύ των δανειστών για να απομονώσει το Ταμείο και να το αναγκάσει να εγκαταλείψει το ελληνικό πρόγραμμα, μιλώντας π.χ. για τις άστοχες προβλέψεις του ΔΝΤ.

Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι οι δανειστές γεφύρωσαν τις διαφορές τους, αποδεχόμενοι ουσιαστικά τις θέσεις του ΔΝΤ με τα μέτρα εκτάκτου ανάγκης 2% του ΑΕΠ.

Κοινώς, η στρατηγική δεν πέτυχε και μάλλον επιδείνωσε την κατάσταση.

Όμως, ο γέγονε, γέγονε, που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Αυτό που μετρά από εδώ και πέρα είναι να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.

Η διεθνοποίηση των διαφορών μεταξύ των δανειστών δεν έχει κανένα νόημα, αν οδηγεί τους πιστωτές στο συμπέρασμα πως πρέπει να εμφανίσουν κοινή θέση απέναντι στους Ελληνες.

Ισως ο μοναδικός στόχος που έχει απομείνει στην ελληνική πλευρά είναι να παραμείνει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα ως σύμβουλος κι όχι ως χρηματοδότης.

Δεν είναι πλέον καθόλου εύκολο.

Όμως, έχει μερικές πιθανότητες να υλοποιηθεί, αν η απόφαση για την ελάφρυνση του χρέους καθυστερήσει και εν τω μεταξύ φανεί ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται και η Ελλάδα δεν χρειάζεται επιπλέον λεφτά.

Όμως, εδώ υπεισέρχονται πολιτικοί και άλλοι υπολογισμοί.

Dr. Money