Έρχεται ο λογαριασμός του «δεν πληρώνω» για το δημόσιο!

Δεν εκπλήσσει λοιπόν αυτό που συνέβη με τους δανειστές.

Πριν φθάσουμε εκεί, ας κάνουμε μια ανακεφαλαιοποίηση.

Στα τέλη του 2015, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογούμενων προς το δημόσιο άγγιξαν τα 85 δισ. ευρώ έναντι 73,7 δισ. ευρώ στο τέλος του 2014, σημειώνοντας αύξηση 11,3 δισ. ευρώ.

Κι όλα αυτά παρότι το δημόσιο εισέπραξε 2,2 δισ. ευρώ από κατασχέσεις και ρυθμίσεις από τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη και 1,6 δισ. από τα παλιά.

Ο κυριότερος λόγος που τα ληξιπρόθεσμα χρέη είναι τόσο υψηλά είναι τα πρόστιμα, οι προσαυξήσεις κ.λπ. με τα οποία το κράτος χρεώνει τους οφειλέτες.

Εκτιμάται ότι το 40% με 50% των ληξιπρόθεσμων χρεών οφείλεται στα πρόστιμα και στις λοιπές επιβαρύνσεις.

Όμως, το δημόσιο επιφυλάσσει και περιμένει διαφορετική μεταχείριση, όταν το ίδιο χρωστά σε ιδιώτες.

Κοινώς, θεωρεί ότι μπορεί να τους χρωστά λεφτά επί χρόνια και να τα επιστρέφει τμηματικά και άτοκα.

Αυτό εξηγεί την έκπληξη της ελληνικής πλευράς, όταν οι άνθρωποι των δανειστών τούς επισήμαναν ότι το δημόσιο θα πρέπει να επιστρέψει έντοκα τα λεφτά που χρωστά και να συνυπολογίσει τους τόκους.

Υπενθυμίζεται ότι η ελληνική νομοθεσία έχει ενσωματώσει κοινοτική οδηγία από τον Μάιο του 2013 που προβλέπει τα κάτωθι για το κράτος:

Οι δημόσιες αρχές θα πρέπει να πληρώνουν για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που προμηθεύονται εντός 30 ημερολογιακών ημερών ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, εντός 60 ημερολογιακών ημερών.

Επίσης, το νόμιμο επιτόκιο υπερημερίας αυξάνεται τουλάχιστον σε 8% τον χρόνο πάνω από το επιτόκιο αναφοράς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και θα υπολογίζεται ανά ημέρα καθυστέρησης.

Να θυμίσουμε εδώ ότι οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις της γενικής κυβέρνησης προς ιδιώτες ανήλθαν σε 4,64 δισ. ευρώ στα τέλη του 2015, έναντι 3,07 δισ. τον Δεκέμβριο του 2014.

Αυξήθηκαν δηλαδή κατά 1,5 δισ. ευρώ περίπου την προηγούμενη χρονιά.

Εξυπακούεται ότι στο συνολικό ποσό των 4,6 δισ. ευρώ συμπεριλαμβάνονται ληξιπρόθεσμες οφειλές από προηγούμενα έτη.

Αυτό σημαίνει ότι ο λογαριασμός ανεβαίνει μερικές εκατοντάδες εκατ. ευρώ και λογικά επιβαρύνει τις κρατικές δαπάνες και επομένως το έλλειμμα σε δεδουλευμένη βάση (accrual basis).

Φυσικά, η ελληνική πλευρά μπορεί να προσδοκά ότι εκείνοι στους οποίους οφείλει θα αρκεσθούν να πάρουν τα χρωστούμενα πίσω χωρίς τόκο.

Είτε γιατί δεν θέλουν να πάνε κόντρα στο δημόσιο, είτε γιατί λαμβάνουν υπόψη το κόστος από τις νομικές ενέργειες, είτε και τα δύο.

Είναι λογική προσδοκία, σε μια χώρα που το δημόσιο κάνει ό,τι θέλει.

Όμως, ούτε σωστό είναι, ούτε δίκαιο και κάποτε θα πρέπει να σταματήσει.

Dr. Money