To τέλος της Γερμανικής Ευρώπης;

Μόνιμη επωδός όλων εκείνων που ασκούσαν κριτική στην ΕΕ κατά την πρώτη φάση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα το 2010-2011 ήταν η έλλειψη Ευρωπαίων ηγετών με όραμα όπως ο Χέλμουτ Κολ και ο Φρανσουά Μιτεράν.

Η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Μέρκελ ήταν, εκ της θέσεώς της, ο βασικός αποδέκτης αυτής της κριτικής.

Η κ. Μέρκελ δεν θεωρείτο πως είχε κάποιο όραμα για την Ευρώπη, όμως αποδείχθηκε πως διακατεχόταν από ρεαλισμό για τη λειτουργία της.

H ίδια επικρότησε τη λήψη αποφάσεων στην ΕΕ από τα όργανα, δίνοντας έμφαση δια της διακυβερνητικής μεθόδου στα κράτη-μέλη.

Είναι ένας από τους λόγους που στο βιβλίο «Γερμανική Ευρώπη», ο Γερμανός κοινωνιολόγος κ. Beck αποκαλεί την καγκελάριο Merkiavelli.

Όμως, μέσω του τρόπου που προσεγγίζει το προσφυγικό, η καγκελάριος μοιάζει να έχει αποξενωθεί από αρκετές χώρες της ΕΕ και η Γερμανία να μην μπορεί να κατευθύνει την Ευρώπη.

Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της Γερμανικής Ευρώπης.

Ομως, η καγκελάριος επέξειξε ηγετικές ικανότητες σε άλλα θέματα πανευρωπαϊκής εμβέλειας.

Στην ελληνική κρίση, η κ. Μέρκελ ήταν εκείνη που συνέβαλε τα μέγιστα για τη διατήρηση της Ελλάδας στο ευρώ παρά την αντίθετη άποψη του κ. Σόιμπλε και ηγετικών στελεχών των χριστιανοκοινωνιστών.

Η Γερμανία έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στο θέμα της Ρωσίας και της επιβολής κυρώσεων εναντίον της τελευταίας μετά την προσάρτηση της Κριμαίας τον Μάρτιο του 2014, πηγαίνοντας κόντρα στις επιθυμίες της γερμανικής βιομηχανίας.

Κι όμως, στο προσφυγικό, με τις 900.000 και πλέον αιτούντες άσυλο στη Γερμανία πέρυσι, αποδείχθηκε η αδυναμία του Βερολίνου, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να πείσει τις άλλες χώρες της ΕΕ να επιδείξουν αλληλεγγύη.

Η γενναιόδωρη πολιτική της κ. Μέρκελ στο προσφυγικό έχει επίσης οδηγήσει σε άνοδο του λαϊκίστικου κόμματος AfD, υπονομεύοντας τη θέση της στο εσωτερικό.

Μια εξέλιξη που έχει επίσης αντίκτυπο στο εξωτερικό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καγκελάριος ανησυχεί για τις επιπτώσεις που θα είχε στην Ε.Ε. η κατάρρευση της Συνθήκης του Σένγκεν και των ανοικτών συνόρων.

Το ίδιο συμβαίνει με όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η εθνική δράση μεμονωμένων κρατών δεν είναι η απάντηση στην επίλυση κοινών προβλημάτων όπως το μεταναστευτικό.

Αν όμως η καγκελάριος δεν μπορεί να πείσει το μεγαλύτερο μέρος της Ε.Ε. να αποδεχθεί τη θέση της στο προσφυγικό, δεν θα μιλάμε απλά για το τέλος της Γερμανικής Ευρώπης.

Θα μιλάμε ίσως για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Τον κίνδυνο αποσύνθεσης της Ε.Ε. όπως την ξέρουμε.

Dr. Money