Με νέες Ιφιγένειες δεν κερδίζεται το μέλλον

Αν ο προϋπολογισμός διατηρούσε τη χρηματοδότηση των ταμείων σ' αυτά τα επίπεδα μέχρι σήμερα, το δημόσιο χρέος θα ήταν μικρότερο κατά 100 δισ. ευρώ και πλέον.

Αυτό το στοιχείο δείχνει από μόνο του τις υπερβολές που έγιναν στο μέτωπο των παροχών όλα αυτά τα χρόνια.

Όμως, το χρέος δεν πρόκειται να σβηστεί.

Θα αποπληρωθεί τμηματικά, πιθανόν σε 30 ή 40 ή 50 χρόνια, και θα βαρύνει τους σημερινούς και τους νέους εργαζόμενους αυτής της χώρας.

Οι ίδιοι που εμφανίζονται σίγουρα χαμένοι από την προτεινόμενη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος καθώς θα παίρνουν μικρότερες συντάξεις και ίσως κληθούν να πληρώσουν μεγαλύτερες εισφορές.

Είναι επίσης εκείνοι που βρίσκονται αντιμέτωποι, είτε ως μισθωτοί, είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες, και εντέλει ως καταναλωτές και ιδιοκτήτες με μια μεγάλη φορολογική επιβάρυνση, που έχει μικρό αντίκρισμα.

Κι αυτό γιατί στην Ελλάδα το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών από το κράτος για το ύψος των φορολογικών εσόδων που εισπράττει είναι χαμηλό.

Με άλλα λόγια, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού που προωθεί η κυβέρνηση σε συνδυασμό με τη φορολογική επιβάρυνση, το χαμηλό επίπεδο των δημόσιων υπηρεσιών και τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησης, δημιουργούν πιεστικές συνθήκες διαβίωσης για πολλά άτομα που βρίσκονται στα παραγωγικά τους χρόνια.

Είναι επίσης γνωστό ότι αρκετοί έχουν επιδιώξει κάποια διέξοδο, αναζητώντας απασχόληση σε χώρες του εξωτερικού στα χρόνια της κρίσης.

Συνήθως είναι άτομα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και ενίοτε δεξιοτήτων. Το φαινόμενο αποκαλείται αιμορραγία εγκεφάλων.

Κοινώς, είναι εκείνοι που καμία χώρα δεν θα ήθελε να χάσει.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η προωθούμενη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού δημιουργεί επιπλέον αντικίνητρα για απασχόληση στην Ελλάδα τόσο σ' αυτά τα παραγωγικά άτομα, όσο και στους νέους που έχουν μόλις μπει ή θα μπουν στην αγορά εργασίας.

Για μια χώρα όπως η δική μας, που αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα, κάτι τέτοιο μπορεί να καταδικάσει την οικονομία της σε αργό θάνατο.

Ετσι κι αλλιώς, η γήρανση του πληθυσμού δημιουργεί νέες ανάγκες για συνταξιοδοτική και ιατροφαρμακευτική δαπάνη.

Αν αυτό συνδυασθεί με μεγαλύτερη εκροή υψηλά κατηρτισμένων ατόμων στο εξωτερικό, θα σημαίνει επίσης λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές.

Το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των συνταξιοδοτικών δαπανών και ασφαλιστικών εισφορών θα δημιουργήσει μεγαλύτερη πίεση στα δημοσιονομικά και πιθανόν θα φέρει νέα μέτρα λιτότητας.

Κοινώς, δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο, περιορίζοντας τον δυνητικό ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Αν λοιπόν οι κυβερνώντες επιμείνουν στη σημερινή συνταγή, είναι πιθανό πως η «θυσία» των νέων Ιφιγενειών θα υπονομεύσει το μέλλον της χώρας.

Dr. Money