H υπομονή αρχίζει να εξαντλείται!

Κάθε νέα κυβέρνηση που εκλέγεται έχει ένα πλεονέκτημα.

Για ένα αξιοπρόσεκτο χρονικό διάστημα απολαμβάνει της ανοχής και της καλής θέλησης του λαού.

Οι πράξεις και οι παραλείψεις από τη μία πλευρά και η παρουσία ή μη εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης από την άλλη, καθορίζουν το διάστημα στήριξης και ανοχής.

Αυτό συμβαίνει με όλες τις κυβερνήσεις. Ακόμη κι εκείνες που έλαβαν μέτρα λιτότητας.

Η κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά σχηματίστηκε τον Ιούνιο του 2012 και έλαβε αντιδημοφιλή μέτρα, αλλά η ΝΔ συνέχισε να προηγείται στις δημοσκοπήσεις ένα χρόνο αργότερα, απ' όσο θυμόμαστε.

O κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά αυτή την πραγματικότητα.

Γι' αυτό τον λόγο θέλει να νομοθετήσει τα μέτρα του 3ου μνημονίου το συντομότερο δυνατόν, ώστε να έχει αρκετό πολιτικό χρόνο στη διάθεσή του για να ανακάμψει δημοσκοπικά και να κερδίσει τις επόμενες εκλογές.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η στρατηγική τυγχάνει της έγκρισης των δανειστών, που διαπιστώνουν ότι η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να περάσει μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις χωρίς να ανοίξει μύτη, σε αντίθεση με την προκάτοχό της.

Η χθεσινή δήλωση του κ. Λεβέντη ότι ο Γερμανός πρέσβης τού ζήτησε να στηρίξει τον κ. Τσίπρα μιλά από μόνη της.

Όμως, για όλα τα πράγματα υπάρχουν κάποια όρια, είτε αφορούν στην υπομονή του λαού, είτε σε αυτή των δανειστών.

Η κυβέρνηση έχει αρχίσει να δοκιμάζει κάποια όρια.

Το μεταναστευτικό είναι πολύπλοκο θέμα.

Όμως, η ανοργανωσιά που χαρακτήρισε τη μεταφορά μερικών εκατοντάδων μεταναστών από το κτίριο του Τάε-κβον-ντο στο γήπεδο χόκεϊ στο Ελληνικό είναι δείγμα έλλειψης στοιχειωδών διαχειριστικών δεξιοτήτων.

Ακόμη χειρότερη ήταν η εξέλιξη με το παράλληλο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι λογικό η κυβέρνηση να θέλει να δείξει ότι κάνει κάτι για να αφαιρέσει την πίεση από τους βουλευτές της, που ψηφίζουν τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου με τη μορφή του κατεπείγοντος που κάποτε κατήγγελλαν.

Είναι επίσης σαφές ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα έχει κόστος που θα πρέπει να καλυφθεί με ισοδύναμα μέτρα.

Επιπλέον, χρειάζεται τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών, με βάση τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού.

Επομένως είναι ανόητο να περιλαμβάνει ευνοϊκές διατάξεις υπέρ οργανωμένων ομάδων που αντίκεινται στις μνημονιακές υποχρεώσεις, γιατί θα εντοπισθούν και θα απορριφθούν από τους δανειστές.

Το θέμα δεν είναι η προσωρινή απόσυρση του παράλληλου προγράμματος κατόπιν απαίτησης του κ. Βίζερ, επικεφαλής του EWG, που πληγώνει πολιτικά την κυβέρνηση.

Αυτό έρχεται να προστεθεί σε άλλα.

Όμως, δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα σ' ένα λαό που κατά τεκμήριο έχει βραχεία μνήμη.

Το πρόβλημα είναι αλλού.

Οι δανειστές διαπιστώνουν την τάση των ελληνικών αρχών, ανεξαρτήτως κόμματος, να προσπαθούν να αναστρέψουν μέτρα και μεταρρυθμίσεις, μ' αυτούς παρόντες εδώ.

Είναι εύλογο λοιπόν να αναρωτιούνται οι πιστωτές τι θα γίνει αν ξελασκάρουν τα λουριά και δεν τους έχουμε τόσο ανάγκη.

Η απάντηση είναι προφανής και έχει άμεσες συνέπειες αφού μυαλό δεν βάζουμε.

Οι πιστωτές θα είναι ακόμη πιο καχύποπτοι μαζί μας και επομένως πιο αυστηροί στην αξιολόγησή τους.

Επιπλέον, θα επιδιώξουν να μας έχουν σε πρόγραμμα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ενώ θα προσπαθήσουν να καθυστερήσουν όσο μπορούν την αναδιάταξη του ελληνικού χρέους.

Με άλλα λόγια, οι χειρισμοί της κυβέρνησης αναφορικά με το παράλληλο πρόγραμμα δεν ήταν σωστοί.

Aυτό θα κοστίσει αρκετά λεφτά και θέσεις εργασίας μεσοπρόθεσμα.

Dr. Money