Στο ίδιο έργο θεατές!

Είναι κοινό μυστικό σε όλους.

Από τους «θεσμούς» που αξιολογούν το ελληνικό πρόγραμμα, ο πλέον έμπειρος και πιο καταρτισμένος τεχνοκρατικά είναι το ΔΝΤ.

Το Ταμείο είναι επίσης ο λιγότερο πολιτικοποιημένος «θεσμός» σε σχέση με την Κομισιόν και την ΕΚΤ.

Δεν αναφερόμαστε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), αφού η Κομισιόν ασκεί στην ουσία τον έλεγχο του προγράμματος για λογαριασμό του.

Αυτό σημαίνει ότι το ΔΝΤ είναι ο λιγότερο άκαμπτος «παίκτης» στην αποδοχή μέτρων που έχουν πολιτικό άρωμα.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα μέτρα πολιτικής που υιοθετεί είναι σωστά.

Όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Κάποιοι στην Ευρώπη, π.χ. Γιούνκερ, δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι την παρουσία του ΔΝΤ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και θα ήθελαν να αποχωρήσει.

Γι' αυτό τον λόγο έσπευσαν να υιοθετήσουν εν κρυπτώ το σχέδιο της προηγούμενης ελληνικής κυβέρνησης για διαζύγιο με το ΔΝΤ που δεν ευοδώθηκε.

Ακόμη κι η κ. Μέρκελ, η οποία είχε φέρει το Ταμείο στην ΕΕ, διαπιστώνοντας την τεχνοκρατική ανεπάρκεια της Κομισιόν στη Λετονία, δεν είχε αντιδράσει όταν ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σαμαράς αναφέρθηκε σ' αυτό το ενδεχόμενο στην κοινή συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο τον Οκτώβριο του 2014.

Όμως, άλλοι, όπως ο κ. Σόιμπλε, που δεν έχουν εμπιστοσύνη στην ικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, ήταν αντίθετοι.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν στην Ελλάδα το πρώτο εξάμηνο του 2015 έπεισαν κι άλλους στη Γερμανία και όχι μόνο, ότι η παρουσία του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη.

Το ΔΝΤ είχε αναχθεί στον εγγυητή της εφαρμογής του νέου ελληνικού προγράμματος. Ακόμη κι αν δεν συμμετείχε στη χρηματοδότησή του.

Υπό αυτές τις συνθήκες, πιθανότατα δεν ήταν καθόλου έξυπνο να εγείρει η ελληνική πλευρά θέμα αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα σ' αυτή τη φάση.

Ακόμη κι αν αισθανόταν, όπως πράγματι συμβαίνει, πως η αταλάντευτη θέση του ΔΝΤ σε ορισμένα θέματα, όπως το ασφαλιστικό, της δημιουργούσε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η δημόσια σύγκρουση με τον κ. Σόιμπλε θα ήταν αναπόφευκτη, όπως κι έγινε.

Όμως, ο χαμένος από αυτή τη σύγκρουση μπορεί να είναι η Ελλάδα, αφού θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην επιχειρηματική και καταναλωτική ψυχολογία, στις αγορές και εν τέλει στην οικονομία.

Κατά την άποψή μας και δεν είναι η πρώτη φορά που το λέμε αυτό, το καλύτερο για τη χώρα θα ήταν να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα.

Όμως, αυτό απαιτεί σχέδιο και τις κατάλληλες συνθήκες, π.χ. πρόσβαση στις αγορές για αυτοχρηματοδότηση.

Αυτές οι συνθήκες δεν υπάρχουν αυτή την περίοδο.

Αντίθετα, υπάρχει αυξανόμενη δυσπιστία για τις προθέσεις και τη δυνατότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει το 3ο πρόγραμμα, με δεδομένη τη μικρή πλειοψηφία που διαθέτει στη Βουλή.

Η συμπεριφορά των αγορών το δείχνει.

Οι δημόσιες ανακοινώσεις με αφορμή το άρθρο της γερμανικής Die Welt και τα πρωθυπουργικά σχόλια για το ΔΝΤ τροφοδότησαν τη δυσπιστία.

Τι θα πρέπει λογικά να περιμένουμε από εδώ και πέρα;

Το πιο πιθανό είναι πιο σκληρή στάση από το ΔΝΤ σε κάποια μέτρα και μεγαλύτερη αυστηρότητα απέναντι στη χώρα από το Eurogroup και το EWG.

Ιδίως στη φάση της αξιολόγησης. Οχι τόσο για τα 13 προαπαιτούμενα της δεύτερης λίστας.

Εξυπακούεται ότι όλα αυτά προδιαθέτουν για καθυστερήσεις.

Ιδωμεν.

Dr. Money