Μας αξίζει ένας... παράδεισος!

Η Ελλάδα χάνει χιλιάδες επιχειρήσεις που έχουν μεταναστεύσει ή μεταναστεύουν στη Βουλγαρία.

Επίσης, υπάρχουν άλλες που ιδρύουν εταιρείες στην Κύπρο, για να αποφύγουν την υψηλή φορολογία στη χώρα μας και να βρεθούν σ' ένα πιο φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον.

Είναι μια κατάσταση που δεν περιορίζεται στις επιχειρήσεις αλλά επεκτείνεται σε φυσικά πρόσωπα.

Το αποτέλεσμα είναι να χάνονται έσοδα για το κράτος και θέσεις εργασίας.

Όμως, αυτά τα επιχειρήματα δεν μπορούν να πείσουν ανθρώπους που είναι βαθιά πεπεισμένοι πως το κράτος θα πρέπει να φορολογεί στον μέγιστο δυνατό βαθμό, ώστε να έχει χρήματα για τις κρατικές δαπάνες και τα κοινωνικά προγράμματα.

Μιλώντας χθες στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, ο υπουργός Οικονομίας κ. Σταθάκης φέρεται να δήλωσε πως η Ελλάδα δεν θα γίνει φορολογικός παράδεισος και «η φορολογία της και οι ασφαλιστικές εισφορές θα είναι στον μέσο όρο της ΕΕ».

Όμως, ρίχνοντας μια ματιά στα νούμερα της Κομισιόν για τα έσοδα της γενικής κυβέρνησης της Ελλάδας, άλλων χωρών της ευρωζώνης και τον μέσο όρο της ΕΕ και της ευρωζώνης, καταλάβαμε ότι έχουν ξεπεράσει τόσο εμάς όσο και τον υπουργό.

Τα κρατικά έσοδα της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ υπολείπονταν του μέσου όρου της ΕΕ και της Ευρωζώνης μέχρι και το 2010 και ήταν περίπου ίσα βάρκα, ίσα νερά το 2011.

Όμως, τα ελληνικά κρατικά έσοδα ως προς το ΑΕΠ ξεπερνούν τον μέσο όρο της ΕΕ από το 2012 μέχρι σήμερα και είναι κοντά στον μέσο όρο της ευρωζώνης, με εξαίρεση το 2013 και τις εκτιμήσεις για το 2016.

Για την ακρίβεια, τα ελληνικά κρατικά έσοδα κυμαίνονται μεταξύ 46,3% του ΑΕΠ και 48,3% από το 2012 και μετά.

Η εξέλιξη των κρατικών εσόδων ως προς το ΑΕΠ μαζί με τα άλλα μέτρα λιτότητας εν μέσω ύφεσης εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την απώλεια του 25% του ΑΕΠ από το 2008 με εξαίρεση το 2014, την αύξηση της ανεργίας και τη μείωση της αγοραστικής δύναμης.

Όμως, οι επιπτώσεις δεν σταματούν εκεί.

Αντιγράφουμε από το βιβλίο «Μαύρη Βίβλος της ελληνικής οικονομίας» του Τ.Μίχα:

«Ο βασικός ηθικός πυλώνας της φορολογίας είναι η ανταποδοτικότητα. Αν δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα, τότε το σύστημα δεν ονομάζεται φορολογία αλλά ληστεία ή αρπαγή. Η ανταποδοτικότητα είναι αυτό που διακρίνει την «έννομη αρπαγή» που πραγματοποιεί ο εφοριακός, από τη ληστεία που πραγματοποιεί ο ένοπλος κουκουλοφόρος.

Η ανταποδοτικότητα αφορά ορισμένα αγαθά και υπηρεσίες που η κοινωνία κρίνει ότι θα πρέπει να παρέχονται δωρεάν και να χρηματοδοτούνται από τους φόρους».

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως ο πολίτης πληρώνει γι' αυτές τις υποτιθέμενες δωρεάν υπηρεσίες και αγαθά, π.χ. παραπαιδεία, νοσοκομεία κ.τ.λ., δύο φορές. Μία φορά μέσω της φορολογίας κι άλλη μία ιδιωτικά, για να κάνει τη δουλειά του.

Με άλλα λόγια, ο βαθμός ανταποδοτικότητας της φορολογίας είναι από ανύπαρκτος έως χαμηλός σε πολλές περιπτώσεις, θέτοντας ευρύτερο θέμα.

Από το ίδιο βιβλίο διαβάζουμε: «... είναι ενδιαφέρον ότι δεν υπάρχει συνειδητή φοροαντίσταση στη χώρα. Δεν υπάρχει π.χ. ένα κίνημα "δεν πληρώνω φόρους" ανάλογο με το "δεν πληρώνω στα διόδια" της Αριστεράς».

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Μαύρη Βίβλος» το αποδίδει στην υποβάθμιση έως εξαφάνιση της ιδέας της ανταποδοτικότητας ως βάση της φορολογίας και στην επικράτηση της αναδιανομής και της τιμωρίας ως λόγων για την πληρωμή φόρων.

Κοινώς, κάποιος πληρώνει φόρους ως τιμωρία επειδή είναι εύπορος, ή ως ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης για να συντηρούνται οι κομματικοί στρατοί και άλλοι στο δημόσιο, σύμφωνα με τον ίδιο.

Αν λοιπόν κάποιος αποδέχεται την αρχή της ανταποδοτικότητας ως τον ηθικό πυλώνα της φορολογίας, τα φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πολύ χαμηλότερα ως προς το ΑΕΠ από τον μέσο όρο της ευρωζώνης.

Εξυπακούεται ότι στο επιχείρημα της ανταποδοτικότητας προστίθενται τα χαμένα φορολογικά έσοδα του κράτους και οι χαμένες θέσεις εργασίας από τον ανταγωνισμό που υφίσταται η χώρα, κυρίως από την Βουλγαρία και την Κύπρο, που έχουν πολύ χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές.

Υπό αυτή την έννοια, η Ελλάδα θα έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνει φορολογικός παράδεισος τύπου Κύπρου ή Βουλγαρίας, αντί να τον εξορκίζει.

Dr. Money