To ελληνικό μαρτύριο θα έχει διάρκεια!

Η χώρα είχε πέρυσι τη χρυσή ευκαιρία να τερματίσει το 2ο ευρωπαϊκό μνημόνιο και να έχει μια διαφορετική, πιο χαλαρή σχέση με τους δανειστές της, προσβλέποντας σε πλήρη απεξάρτηση το 2016.

Μια αξιολόγηση, η τελευταία, είχε απομείνει και γι' αυτή είχε σε σημαντικό βαθμό επέλθει συμφωνία με την Κομισιόν, σύμφωνα με τον τότε τσάρο της οικονομίας κ. Χαρδούβελη.

Όχι όμως με το ΔΝΤ.

Όμως, η τελευταία αξιολόγηση δεν έμελε να ολοκληρωθεί, για διαφορετικούς λόγους που πάνε πιο πίσω.

Η ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές οδήγησε τους κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλο σε λαϊκίστικες κυβερνητικές επιλογές.

Επιπλέον, η έξοδος στις αγορές οδήγησε σε υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της χώρας για αυτοχρηματοδότηση.

Συνέβαλε μάλιστα στην ανταλλαγή σκληρών εκφράσεων με τους εκπροσώπους των δανειστών στις συναντήσεις στο Παρίσι, βαθαίνοντας το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών, σύμφωνα με παρευρισκόμενους.

Η ψήφος εμπιστοσύνης που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε στις αγορές και στο Βερολίνο ότι η τότε συγκυβέρνηση δεν είχε αρκετές ψήφους στη Βουλή για να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας αργότερα.

Η έκκληση του κ. Τσίπρα από το βήμα της Βουλής προς τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον να μην υπογράψουν καμία συμφωνία με την τότε συγκυβέρνηση ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν σημαντικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις εκλογές Προέδρου της Δημοκρατίας να πλησιάζουν, οι δανειστές δεν μπορούσαν παρά να το λάβουν υπόψη.

Οι μετέπειτα ελιγμοί των κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλου με την επιτάχυνση των διαδικασιών της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας δεν έφεραν αποτέλεσμα και άφηναν μικρά χρονικά περιθώρια στον νικητή των εκλογών του Ιανουαρίου να κλείσει την τελευταία αξιολόγηση του 2ου προγράμματος.

Τα υπόλοιπα είναι πιο γνωστά.

Μετά από μήνες άκαρπων συζητήσεων, η χώρα οδηγήθηκε σ' ένα 3ο μνημόνιο που λήγει τον Ιούνιο του 2018 και χρηματοδοτείται μ' ένα ποσό που δυνητικά θα μπορούσε να φθάσει τα 86 δισ. ευρώ.

Η συνταγή δεν άλλαξε. Σταδιακή αποδέσμευση δόσεων μετά την υλοποίηση των συμφωνηθέντων.

Ούτε οι διαθέσεις των δανειστών, που επιδιώκουν να πάρουν πίσω όσα περισσότερα από τα λεφτά που δάνεισαν.

Οπως πριν, έτσι και τώρα, ο κανόνας είναι ίδιος.

Δεν έχει σημασία αν ο Ελληνας πολιτικός είναι ο Τσίπρας, ο Σαμαράς ή κάποιος άλλος.

Στα μάτια των πιστωτών της χώρας, αυτό που μετρά είναι ποιος εφαρμόζει καλύτερα τη συμφωνία που υπέγραψε.

Μέχρι στιγμής, η σημερινή κυβέρνηση, παρά την απειρία της, δεν τα έχει πάει άσχημα στο εκτελεστικό κομμάτι.

Επιπλέον, δεν διαφεύγει της προσοχής των δανειστών πως έχουν ελαχιστοποιηθεί οι αντιδράσεις από συνδικάτα, φορείς και άλλους στα μέτρα λιτότητας και στις μεταρρυθμίσεις.

Αυτό τους υπενθυμίζει πως είναι προτιμότερο να εφαρμόζει τα μη δημοφιλή μέτρα μια κυβέρνηση της αριστεράς παρά μια της κεντροδεξιάς. Μέχρι κι ο κ. Σόιμπλε θα συμφωνήσει σ' αυτό, παρότι πιθανόν δεν του αρέσει.

Ομως, η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την ελληνική πλευρά είναι ορατή και είναι απόρροια όσων έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα.

Για την κυβέρνηση το μεγάλο έπαθλο είναι η συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους, παρότι δεν περιλαμβάνει το ονομαστικό κούρεμα που ζητούσε κάποτε μετ' επιτάσεως.

Όμως, οι δανειστές εξακολουθούν να μην έχουν εμπιστοσύνη ότι η ελληνική πλευρά θα συνεχίσει τον δρόμο των μεταρρυθμίσεων αφού πάρει την ελάφρυνση.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα;

Αυτό που φέρεται να περιέγραψε ο Γερμανός επικεφαλής του ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας κ. Ρέγκλινγκ σε φινλανδική εφημερίδα.

Κοινώς, σταδιακή ελάφρυνση του χρέους, που θα υπόκειται σε όρους συνδεόμενους με την εφαρμογή των συμφωνηθέντων.

Για να είναι μάλιστα σίγουροι ότι η Ελλάδα δεν θα βγεί από το 3ο μνημόνιο και θα αρχίσει να ξηλώνει εκ νέου το πουλόβερ των μεταρρυθμίσεων, ο κ. Ρέγκλινγκ αποκαλύπτει πως η ελάφρυνση θα μπορούσε να επεκταθεί και μετά τον Ιούνιο του 2018.

Ασφαλώς, θα πρέπει να περιμένουμε.

Όμως, ο κ. Ρέγκλινγκ αποκαλύπτει τις σκέψεις που υπάρχουν σε διάφορους δανειστές και θα στοιχηματίζαμε στο Βερολίνο.

Γι' αυτό λέμε ότι η ελληνική οδύσσεια ή μαρτύριο, αν προτιμάτε, έχει πολύ δρόμο ακόμη. Περισσότερο ίσως από το 3ο πρόγραμμα.

Η αναξιοπιστία έχει κόστος.

Dr. Money