Πόσο δίκαιη είναι η προσπάθεια να σωθεί το ευρώ, αν οι άνθρωποι που μένουν στις χώρες που λαμβάνουν βοήθεια είναι πιο πλούσιοι από τους πολίτες των πιστωτριών χωρών όπως η Γερμανία; Αυτό διερωτάται το γερμανικό περιοδικό Spiegel, το οποίο σε εκτεταμένο άρθρο του επιχειρεί να αναλύσει τους λόγους για τους οποίους το βάρος των διασώσεων θα πρέπει να το επωμιστούν οι κάτοικοι των χωρών που ζητούν διάσωση.

Βασιζόμενο στην πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που έδειξε ότι ο καθαρός μέσος πλούτος των γερμανικών νοικοκυριών είναι… ο χαμηλότερος στην Ευρώπη, το Spiegel υποστηρίζει ότι θα πρέπει να ξεκινήσει μια νέα συζήτηση αναφορικά με τη στρατηγική διασώσεων του eurogroup.

Όπως επισημαίνει, μέχρι τώρα, οι φορολογούμενοι είναι αυτοί που επωμίζονται τα ρίσκα της στρατηγικής αυτής, με το να εγγυώνται όλα τα δάνεια που έχει δώσει ο ESM στις προβληματικές χώρες - Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και πλέον και η Κύπρος.

Η Γερμανία ήδη εγγυάται περίπου 100 δισ. ευρώ από τα δάνεια αυτά, σημειώνει το Der Spiegel. Αν ακόμα περισσότερες χώρες ζητήσουν βοήθεια και στη συνέχεια δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως δότριες χώρες, τότε το ποσό των χρημάτων που θα εγγυώνται οι Γερμανοί μπορεί να αυξηθεί στα 509 δισ. ευρώ, σύμφωνα με εκτιμήσεις του συνδέσμου των Γερμανών φορολογουμένων. Το νούμερο αυτό, μάλιστα, δεν περιλαμβάνει τους κρυφούς κινδύνους στον ισολογισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Επιπλέον, τα επιτόκια είναι πολύ χαμηλά διότι η ΕΚΤ έχει ρίξει πολύ χρήμα στην ευρωζώνη για να σταθεροποιήσει το σύστημα. Ο κόσμος που βάζει στην άκρη τα λεφτά του προς το παρόν μένει με τον μουτζούρη, σχολιάζει το περιοδικό, δεδομένου ότι γίνεται μεταφορά πόρων. Από την άλλη πλευρά, αυτοί που έχουν αρκετά χρήματα ώστε να επενδύουν σε μετοχές και σε ακίνητα επωφελούνται της άνθησης που δημιουργεί η πλημμύρα των κεφαλαίων που έρχονται από την ΕΚΤ.

"Με άλλα λόγια, οι φορολογούμενοι και οι απλοί καταθέτες πληρώνουν τις προσπάθειες διάσωσης του ευρώ, που πρωτίστως ωφελούν τους πλούσιους των περισσότερων προβληματικών χωρών της Ευρώπης. Τα περιουσιακά τους στοιχεία παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανέπαφα, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία αυτών που τους διασώζουν λιώνουν", τονίζει.

Κατά το παρελθόν, οι εύποροι συμμετείχαν μόνο δύο φορές στη διάσωση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων έπρεπε να διαγράψουν μέρος των απαιτήσεών τους, και στην περίπτωση της Κύπρου οι τραπεζικές καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ χάθηκαν είτε εν μέρει, είτε εντελώς.

Και οι δύο περιπτώσεις σηματοδοτούν ένα σημείο καμπής, που δείχνει ότι οι δότριες κυβερνήσεις δεν είναι πλέον διατεθειμένες να επωμιστούν όλα τα ρίσκα χωρίς να πληρώνουν μέρος της διάσωσης και οι ιδιώτες.

Αυτό όμως θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή. Η τρέχουσα στρατηγική όχι μόνο είναι άδικη, διότι κατανέμει μονομερώς το βάρος, αλλά είναι και οικονομικά επικίνδυνη, διότι θα μπορούσε να επιβαρύνει υπερβολικά τις δότριες χώρες. Και αν αυτές αρχίσουν να καταρρέουν, τότε η νομισματική ένωση αναπόφευκτα θα διαλυόταν.

Άλλωστε, τα προγράμματα διάσωσης το μόνο που έκαναν είναι να αντικαθιστούν παλαιά δάνεια με καινούρια, έτσι ώστε οι δανειολήπτριες χώρες να μην μπορέσουν ποτέ να αποπληρώσουν τα βαρύτατα χρέη τους. Αντιθέτως, τα απαραίτητα μέτρα λιτότητας γονατίζουν και συρρικνώνουν την οικονομία της Ελλάδας και άλλων χωρών του Νότου.

"Θα ήταν πιο λογικό -και πιο δίκαιο- οι χώρες της κρίσης να ασκήσουν την εξουσία τους για τη μείωση του χρέους τους, βάζοντας χέρι σε περιουσιακά στοιχεία των πολιτών τους σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα. Και όπως έδειξε η πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ, σίγουρα υπάρχει αρκετό χρήμα διαθέσιμο για να μπορέσουν να το κάνουν αυτό", ισχυρίζεται το der Spiegel.