Διαβάστε το άρθρο του υπουργού Δημόσιας Τάξης και υποψήφιου με τη ΝΔ στην Α’ Αθήνας Βασίλη Κικίλια

«Πολιτική μου αρχή είναι να ακούω και να καταγράφω όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην καθημερινότητά τους, ζητήματα που επηρεάζουν το παρόν τους και διαμορφώνουν το μέλλον τους.

Και τα θέματα της ασφάλειας και της οικονομίας έχουν πάντοτε τον πρώτο λόγο.

Η τετραμελής οικογένεια που προσπαθεί με 1.200 Ευρώ να βγάλει τα προς το ζην με δάνεια και σημαντικές οικονομικές υποχρεώσεις, ο άνεργος νέος που έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές και αναζητά εργασία, ο επιχειρηματίας που θέλει να δει την επιχείρησή του να αναπτύσσεται και να προοδεύει, ο συνταξιούχος που θέλει ποιότητα ζωής, είναι κατά τη γνώμη μου τα πιο αντιπροσωπευτικά από αυτά τα ζητήματα.

Προσωπικές ιστορίες που αντανακλούν υπαρκτά προβλήματα και ζητούν απαντήσεις και λύσεις. Τι είδους όμως λύσεις;

Λύσεις μέσα από την ελπίδα που γεννούν οι ψεύτικες, κάλπικες, χαλκευμένες υποσχέσεις; Ή λύσεις που πατούν σε στέρεες βάσεις, είναι εφαρμόσιμες και ρεαλιστικές;

Το 2012, μιλήσαμε ανοικτά και κερδίσαμε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αποτρέψαμε τη χρεοκοπία, κρατήσαμε την χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ίδιο ανοικτά και καθαρά μιλάμε και σήμερα.

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια έγινε μία πρωτοφανής προσπάθεια για να μηδενιστούν τα ελλείμματα, να νοικοκυρευτεί το Δημόσιο, να αναβαθμιστεί η διεθνή εικόνα της χώρας.

Όλα αυτά έγιναν με πολύ πόνο και με αιματηρές θυσίες από τους πολλούς. Αυτοί οι κόποι και οι θυσίες όμως έφεραν αποτελέσματα, που μας επιτρέπουν να κάνουμε με σιγουριά το επόμενο βήμα.

Για την επανεκκίνηση της οικονομίας, για την πραγματική ανάπτυξη, για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Με πλήρες σχέδιο για το πώς η Ελληνική οικονομία θα γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστική: ποιοι τομείς, τι είδους πόροι, με ποιο τρόπο, με τι χρηματοδότηση.

Με μειωμένους φορολογικούς συντελεστές για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις

Με στοχευμένες παρεμβάσεις για την αποκατάσταση των αδικιών σε χαμηλοσυνταξιούχους και μισθωτούς.

Άρα το ερώτημα που τίθεται είναι τι θέλουμε: την “ανάπτυξη” μέσα από ένα οικονομικό σχέδιο με επανα-κρατικοποιήσεις, επανα- προσλήψεις και επανα-φορά στη δεκαετία του 80 ή την ανάπτυξη που έρχεται μέσα από ένα περιβάλλον που ευνοεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό, τις ιδιωτικές επενδύσεις και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του λαού μας.

Το να υποσχεθούμε ότι με λεφτά που δεν υπάρχουν θα ζήσουμε «ζωή χαρισάμενη» είναι πάρα πολύ εύκολο και ενδεχομένως να ακούγεται πολύ ευχάριστο στα αυτιά μας.

Αλλά αυτά τα δοκιμάσαμε και φτάσαμε στο χείλος της χρεοκοπίας. Το ΄81 μας δίδαξε πολλά. Όπως και το 2009 που μας μετέφερε στον εφιάλτη μίας εικονικής πραγματικότητας με το «λεφτά υπάρχουν», αλλά και το 2011 που φθάσαμε να ακούμε ότι «στόχος είναι να υπάρχει ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι».

Σήμερα, ξεκάθαρα λέμε "ναι" στην ελπίδα και στην προοπτική, όταν πηγάζει από την προσπάθεια και τη σκληρή δουλειά. Λέμε την αλήθεια, εγγυόμαστε το αύριο».