Αλλεργικοί στα... deals οι Ελληνες επιχειρηματίες!

Λίγες ημέρες πριν κριθεί η μάχη για το ποια από τις δύο ομάδες μεγαλομετόχων θα αναλάβει τη διοίκηση και το «πάνω χέρι» στον Όμιλο Ελλάκτωρ, κοινή διαπίστωση είναι πως ο θεσμός των εξαγορών και των συγχωνεύσεων και ιδιαίτερα της μετέπειτα συνύπαρξης των εμπλεκόμενων πλευρών στο νέο σχήμα αποτελεί πολύ δύσκολη υπόθεση στην Ελλάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί επιχειρηματίες αποφεύγουν τέτοια εγχειρήματα. Για παράδειγμα, ο διευθύνων σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Πίστης κ. Χρήστος Γεωργακόπουλος έχει δηλώσει πως η εταιρεία του δεν σχεδιάζει εξαγορές, επειδή πολύ συχνά οι επιχειρηματικές κουλτούρες των δύο πλευρών είναι διαφορετικές.

Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι απόψεις του CEO της Flexopack κ. Σταμάτη Γκινοσάτη, ο οποίος δηλώνει υπέρμαχος της οργανικής ανάπτυξης.

Επίσης, χαρακτηριστικό είναι πως και ο πρόεδρος της αλυσίδας Πλαίσιο κ. Γιώργος Γεράρδος δεν έχει προχωρήσει τόσα χρόνια ούτε σε ένα τέτοιο deal, παρά το γεγονός ότι η εταιρεία του διαθέτει πλεονάζουσα ρευστότητα.

Άλλος πρόεδρος εισηγμένης εμπορικής εταιρείας δηλώνει στο Euro2day.gr και αυτός τη διαφωνία του με το ζήτημα των εξαγορών στην Ελλάδα, σημειώνοντας πως «υπάρχει το εξής παράδοξο: Οι εταιρείες που έχουν αξία συνήθως δεν πωλούνται και όσες βγαίνουν προς πώληση, συνήθως δεν έχουν πλέον αξία. Εμείς απλά πηγαίνουμε και παίρνουμε όσους πελάτες τούς έχουν απομείνει. Υπάρχει όμως και ένα ακόμη πρόβλημα. Οι περισσότερες ελληνικές εταιρείες είναι οικογενειακού χαρακτήρα, λειτουργώντας χωρίς οργάνωση και ουσιαστικούς κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης. Όταν ενώνονται δύο τέτοιες εταιρείες, δεν προκύπτει μία λύση αλλά ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Τέλος, θα πρέπει να θυμηθούμε και παλιότερες εποχές, όπου μια εξαγορά ή μια συγχώνευση γινόταν με βασικό κριτήριο την άνοδο της τιμής της μετοχής στο ταμπλό του ΧΑ»…

Βέβαια, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις Ομίλων που έχουν χρησιμοποιήσει τις εξαγορές και τις απορροφήσεις ως σημαντικό μοχλό ανάπτυξής τους. Η Sarantis στα καταναλωτικά είδη, η Entersoft στην πληροφορική, η ΕΛΤΟΝ στα χημικά, η Πετρόπουλος στον ευρύτερο χώρο των οχημάτων, αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα. Ωστόσο, κοινό χαρακτηριστικό τέτοιων κινήσεων είναι ότι η μεγάλη εταιρεία ήταν εκείνη που εξαγόραζε τις μικρότερες και ουσιαστικά τις ενέτασσε στο άρμα της.

Αντίθετα, πικρή είναι η μέχρι τώρα ελληνική εμπειρία από τις συγχωνεύσεις μεγάλων δυνάμεων, όπου δύο ισχυροί επιχειρηματίες και τα στελέχη τους καλούνται να χαράξουν από κοινού την πορεία του ενιαίου πλέον σχήματος.

Στις πλείστες των περιπτώσεων, οι δύο ή περισσότεροι «μεγάλοι σύμμαχοι» στη συνέχεια είτε προχώρησαν σε σφοδρή σύγκρουση, είτε κάποια στιγμή είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν.

Για παράδειγμα, από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις που είχαν συμπράξει στον Όμιλο Notos Com (Αφοί Παπαέλληνα, Γιώργος Παπαγεωργίου, Κων/νος Λαμπρόπουλος), σήμερα έχει απομείνει μόνο η πρώτη.

Στην πληροφορική, είχαμε μια σειρά από συγχωνεύσεις κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, όπου στο τέλος της ημέρας… τα διαζύγια ήταν περισσότερα από τους γάμους (π.χ. περιπτώσεις Logic-DIS ή Altec-Unisoft).

Στα super markets, η τότε συγχώνευση των Atlantic με την αλυσίδα Λαουτάρης είχε πανηγυριστεί από τις δύο πλευρές, ωστόσο στη συνέχεια είχαμε την οικογένεια Λαουτάρη να επιχειρεί να ξαναστήσει τη δική της αλυσίδα στην Εύβοια και την Atlantic να βάζει λουκέτο.

Δεν ήταν λίγες και οι αποτυχημένες συμπράξεις στον κατασκευαστικό τομέα, καθώς πολλά «λουκέτα» του χώρου είχαν προέλθει αφού είχαν προηγηθεί… φιλόδοξες συγχωνεύσεις. Συγκεκριμένα, το θεσμικό πλαίσιο στις αρχές του 2000 είχε υποχρεώσει ουσιαστικά σε συγχωνεύσεις τις κατασκευαστικές εταιρείες που επιθυμούσαν να διατηρήσουν πτυχίο ανώτερης τάξης, ωστόσο από τις συνενώσεις δυνάμεων προέκυψαν -άμεσα ή έμμεσα- ουκ ολίγα «λουκέτα» όπως αυτά της ΑΤΤΙΚΑΤ, της Θεμελιοδομής, της Γνώμων, της ΓΕΚΑΤ και τόσων άλλων.

Στον χώρο των media, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Τηλέτυπος για το πόσο δύσκολο είναι να συνεργαστούν Έλληνες μεγαλομέτοχοι. Ειδικότερα, στην περίπτωση της Τηλέτυπος, άλλοι μέτοχοι δημιούργησαν ανταγωνιστικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και άλλοι δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν για το πώς θα αντιμετώπιζε η πάλαι ποτέ εισηγμένη τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.