Το νέο προσωπείο Τραμπ και η σιωπή των Ρεπουμπλικανών

To να ισχυριστεί κανείς πως η στροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην αισιοδοξία έγινε αντιληπτή σαν μια μεταμόσχευση χαρακτήρα θα αποτελούσε μια συγκρατημένη διατύπωση.

Ήταν σαν ο Μπαράκ Ομπάμα να άρχιζε να βρίζει τους περαστικούς, ο Μπιλ Κλίντον να είχε το βλέμμα κολλημένο στα παπούτσια του, ή ένας καλοξυρισμένος Άβρααμ Λίνκολν να εμφανίστηκε ξαφνικά στο πόντιουμ.

Με μόνη εξαίρεση την ομιλία που έδωσε μετά την εκλογική του νίκη στις 9 Νοεμβρίου, αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία της Αμερικής από έναν αισιόδοξο πρόεδρο. O ίδιος ήταν αναπάντεχα καλός στον ρόλο.

Το πρώτο του διάγγελμα στο Κογκρέσο κράτησε μία ώρα. Ήταν με διαφορά η πιο προεδρική ομιλία που έχει δώσει ο κ. Τραμπ. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να συνεχίσει έτσι για ώρες, ημέρες ή ακόμα και εβδομάδες. Λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό του κ. Τραμπ, οι πιθανότητες είναι με το μέρος των δύσπιστων. Αλλά αξίζει να τα αφήσουμε αυτά για λίγο στην άκρη και να τονίσουμε τρία πράγματα.

Πρώτον, οι πρώτες 40 ημέρες του κ. Τραμπ ίσως να ήταν καλύτερες αν είχε υιοθετήσει στην ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου το ύφος της Τρίτης. Η στιγμή αυτή έχει ήδη καταγραφεί ως η ομιλία του «αμερικανικού εφιάλτη», λόγω της δυστοπικής του εικόνας για τη χώρα που κληρονομούσε και την ξενοφοβική του στάση απέναντι στον κόσμο.

Την Τρίτη, ο κ. Τραμπ άλλαξε ριζικά το ύφος του, πιθανότατα μετά από μια παρέμβαση των συμβούλων του. Δεν είναι σύμπτωση ότι ο λογαριασμός του στο Twitter είχε σιγήσει τις προηγούμενες 24 ώρες. Είναι η μεγαλύτερη περίοδος σιωπής στα κοινωνικά δίκτυα από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Αν τα καλά νούμερα είναι το μόνο που ενδιαφέρει τον κ. Τραμπ, κάτι που είναι πολύ πιθανό, αν αναλογιστεί κανείς πως παρακολουθεί φανατικά τα μέσα, δεν αποκλείεται ο θετικός αντίκτυπος της χθεσινής ομιλίας να δημιουργήσει τον δικό του ενάρετο κύκλο.

Δεύτερον, το ύφος έχει πραγματικά σημασία. Όσον αφορά στην ουσία, η ομιλία του κ. Τραμπ δεν είχε μεγάλη διαφορά από όσα είπε στις 20 Ιανουαρίου. Το περιεχόμενο ήταν πάντα αυτό του «πρώτα η Αμερική», με μοναδική μεγάλη διαφορά τα θετικά λόγια του κ. Τραμπ για το ΝΑΤΟ, τα οποία απουσίαζαν από την ομιλία στην ορκωμοσία.

H επιρροή του στρατηγού Τζιμ Μάτις, ο οποίος εξελίσσεται σε καθοριστικό στέλεχος της κυβέρνησης Τραμπ, ήταν εμφανής στην λαμπερή έκφραση στο πρόσωπο του στρατηγού.

Πέρα από την ευγνωμοσύνη που εξέφρασε στους συμμάχους της Αμερικής στο ΝΑΤΟ, ο κ. Τραμπ ανήγγειλε τα αναμενόμενα. Υποσχέθηκε μεγάλες περικοπές φόρων, χαλάρωση των ομοσπονδιακών ρυθμίσεων και κανονισμών, ένα μεγάλο σχέδιο υποδομών, ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και την απέλαση των «κακών ανθρώπων».

Ανακοίνωσε μέχρι και τη δημιουργία μιας οργουελιανής έμπνευσης ομοσπονδιακής μονάδας για την περίθαλψη των θυμάτων εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από παράνομους μετανάστες. Ήταν μια εκδήλωση του κλασικού Τραμπ. Η απόφασή του να δώσει προτεραιότητα στα θύματα αυτά επισκίασε την έκκλησή του να υιοθετήσουν οι ΗΠΑ ένα σύστημα μετανάστευσης ανάλογο με αυτό του Καναδά.

Η τελευταία μπορεί να αποδειχθεί μια σημαντική ανακοίνωση.

Το τελευταίο στοιχείο αφορά στο πόσο η ομιλία της Τρίτης φανέρωσε ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα είναι έτοιμο να ακολουθήσει τον κ. Τραμπ. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα μετέτρεψε ο κ. Τραμπ ένα κόμμα που ήταν υπέρ του ελεύθερου εμπορίου σε μια εκδοχή του κινήματος του «πρώτα η Αμερική».

Ήταν εντυπωσιακό να βλέπει κανείς τον Πολ Ράιαν, επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία και συντηρητικό σε δημοσιονομικά θέματα, να χειροκροτεί μια ομιλία στην οποία δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά το έλλειμμα των ΗΠΑ ενώ αποκαλύφθηκαν μέτρα που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν στην εκτίναξή του.

Ανεξάρτητα από το πόσο χαμηλά έχουν πέσει τα ποσοστά αποδοχής του κ. Τραμπ -στο 44% βρίσκονται ήδη σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα για έναν πρόεδρο που βρίσκεται τόσο νωρίς στη θητεία του-, διατηρεί τη δυνατότητα να απειλήσει όποιον Ρεπουμπλικανό τού αντιταχθεί.

Στο 90% περίπου, το ποσοστό του αποδοχής μεταξύ των εγγεγραμμένων Ρεπουμπλικανών είναι σχετικά υψηλό. Αυτό αντανακλά πόσο πολωμένες έχουν γίνει οι ΗΠΑ. Ο κ. Τραμπ μπορεί να μην είναι αγαπητός από το ίδιο του το κόμμα στο Καπιτώλιο. Αλλά προκαλεί φόβο.

Οι Δημοκρατικοί είναι ξεκάθαρο ότι τον μισούν, ακόμα και όταν μιμείται τον Ρόναλντ Ρίγκαν. Παρέμειναν σιωπηλοί ακόμα και όταν απεύθυνε έκκληση για διακομματική συνεργασία για τη λύση των προβλημάτων της Αμερικής.

Σε μια νύχτα γεμάτη από απρόσμενες ατάκες, η πιο αξιομνημόνευτη ήταν όταν ο κ. Τραμπ είπε: «Ο χρόνος για ανούσιες διαμάχες έχει τελειώσει».Ήταν μια τολμηρή κίνηση, δεδομένου ότι ο κ. Τραμπ αρέσκεται να εμπλέκεται σε καβγάδες στο Twitter με διασημότητες, τα μέσα ενημέρωσης και αναλυτές.

Είναι πιθανό να το εννοούσε κιόλας.

Αυτά έγιναν το βράδυ της Τρίτης. Θα διατηρήσει ο Τραμπ αυτή την αισιοδοξία και την Τετάρτη; Θα το μάθουμε αρκετά σύντομα.

© The Financial Times Limited 2017. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation